Το όριο των προσδοκιών, των ελπίδων, της οργής αλλά και της εξαθλίωσης -κυρίως αυτής- του κόσμου της εργασίας, ταυτίζεται με το δημοκρατικό όριο της κοινοβουλευτικής κάλπης. Οι ζωές των ανθρώπων βρίσκονται για τα καλά εγκλωβισμένες σε ένα κυκεώνα δημοκρατικού ψεύδους, με το εξωτερικό περίβλημα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να αλλάζει διαρκώς, ενώ τα πυρηνικά στοιχεία που την συνέχουν, να παραμένουν απρόσβλητα.
Η εργατική πλειοψηφία ειδικά στις χώρες
του ευρωπαϊκού νότου για παράδειγμα, που βρέθηκαν στο κέντρο της
κρισιακής δίνης, εναπόθεσαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τις ελπίδες
τους και κυρίως την απόγνωσή τους, σε ένα αναδυόμενο μοντέλο
αριστεράς που συστήθηκε ως η αριστερή εκδοχή της νεοφιλελεύθερης
ηγεμονίας, υφαίνοντας μια αφήγηση, που απέχει δραματικά από την αληθινή
όψη της πραγματικότητας. Ωστόσο αυτή η εκδοχή αριστεράς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αφέλεια ή ακόμη περισσότερο για άγνοια. Παρά μόνο για εκούσια παραποίηση της πραγματικότητας και για συνειδητή και σχεδιασμένη εκμετάλλευση, της κοινωνικής αγανάκτησης.