Αναδημοσίευση από το blog του Εντμιρ Ντρεου Φωτεινή Άβυσσος

Μέρα Μαγευτική

Σήμερα λοιπόν όπως γνωρίζεται είναι παγκόσμια μέρα κατά του Ρατσισμού και συγχρόνως παγκόσμια ημέρα Ποίησης.Για το γεγονός αυτό στα σχολεία του νησιού μου με πρωτοβουλία που πήρε το Γυμνάσιο Ζηπαρίου έτρεχε διαγωνισμός με θέμα Ξενοφοβία και Ρατσισμός.Σήμερα έγινε η απονομή των βραβείων και με κατάφερα να αποσπάσω το πρώτο βραβείο.Η χαρά μου είναι απερίγραπτη.Ακόμα δεν το έχω πιστέψει καλά.
Δίνω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες. Ήταν μεγάλη μου τιμή που "ανταγωνίστηκα" τόσο υπέροχους δημιουργούς με τα αξιοθαύμαστα και συγκινητικά ποιήματά τους.
Όπως φαίνεται το ποίημα μου άρεσε στην κριτική επιτροπή πράγμα όπως είπα με κάνει πολύ χαρούμενο.Επειδή όμως θεωρώ πως ο διαγωνισμός αυτός δεν έχει τελειώσει γιατί ελπίζω να αρέσει και σε εσάς.Σας το παρουσιάζω!

Άνθρωποι και αγκάθια για έναν ξένο.

 

Φοβάμαι τα αγκάθια που συναντώ

στους δρόμους, τρυπώνουν στις γυμνές

μου πατούσες και δεν μπορώ να περπατήσω.

Σκίζουν τα χτυπημένα μου χέρια

και δεν μπορώ να δουλέψω στο χωράφι,

και δεν με δέχονται στην οικοδομή.

Και όμως τώρα ,γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Ο ξένος εδώ είναι κλέφτης και εχθρός

και ας δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.

Η ξένη γη και τα αγκάθια της δεν τον αφήνουν

να στεριώσει. Και κάθε που βρίσκει

μια νέα ζωή και αρχίζει να χτίζει,

του θυμίζουν πως αυτή η ζωή δεν του αξίζει.

Του θυμίζουν πως στα χωριά τον φοβούνται,

του θυμίζουν πως στις πόλεις τον κυνηγούν.

Και όμως τώρα γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Δεν θα τρέξω δεν έχω πλέον το κουράγιο.

Ελπίζω μονάχα εκεί που θα πάω να μην παραμείνω ξένος.

 

Μια κοπέλα πλησιάζει, ξαπλώνει δίπλα μου.

Τα μάτια της φοβισμένα , είχαν δει

το χώμα να ματώνει απ' το αίμα μου.

Τα χείλη της τρέμουν ,δάκρυα κυλάνε

στα μάγουλα της και καίνε της πληγές μου.

Θέλει να με βοηθήσει μα δεν μπορεί

είναι μόνη της, οι νέοι δεν την ακούνε

οι γέροι την παίρνουν για τρελή.

 

Και όμως τώρα γύρω μου ο φόβος μου,

άνθρωποι έτοιμοι να ξεσκίσουν την σάρκα μου.

Και τι με νοιάζει και γιατί να φύγω;

Εγώ βρήκα τον παράδεισο εδώ ξαπλωμένος

με μια γλυκιά ψυχή να με νοιάζεται τα μάτια κλείνω.

 

Αυτό το εργασία από τον Edmir Ndreu