«Κάτω τα χέρια από τη λαϊκή κατοικία» βροντοφώναξαν μπροστά στο «υπουργείο πλειστηριασμών, φοροληστείας και χαρατσιών» (ΦΩΤΟ)

Με σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τη λαϊκή κατοικία» διαδήλωσαν στο Σύνταγμα, στο υπουργείο Οικονομικών, Σωματεία και Συνδικάτα, ύστερα από κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Μαζί τους διαδήλωσαν Ενώσεις και Σωματεία αυτοαπασχολουμένων, νέοι και γυναίκες.

Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Όχι στα χαράτσια και τη φοροληστεία, να πληρώσει τώρα η πλουτοκρατία», «Κάτω τα χέρια απ’ του λαού το βιος, όλοι στον αγώνα, κανείς συμβιβασμός» και  «Των εργατών τα σπίτια δεν παραχωρούμε, όσο κι αν χτυπάτε δεν υποχωρούμε» αντιδρούν στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών. Σε μια συμβολική κίνηση οι διαδηλωτές μετονόμασαν το υπουργείο Οικονομικών σε «υπουργείο πλειστηριασμών, φοροληστείας και χαρατσιών».

Δίαυλοι

Ενα ενδεικτικό παράδειγμα για το τι σημαίνει να παίζεις ρόλο «διαύλου» για τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, όπως υπερήφανα δηλώνει η κυβέρνηση, δίνει δημοσίευμα στον κυριακάτικο Τύπο σύμφωνα με το οποίο δρομολογούνται σχέδια απόσχισης του βόρειου (σερβικού) τμήματος του Κοσσόβου και προσάρτησής του στη Σερβία, με αντάλλαγμα την ένταξη στο Κόσσοβο της περιοχής του Μπουγιάνοβιτς (περιοχή της νότιας Σερβίας), όπου κυριαρχεί το αλβανικό στοιχείο. Οι εφημερίδες του Κοσσόβου ισχυρίζονται ότι για το αλισβερίσι αυτό ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δεν είναι απλά ενήμερος, αλλά ενημέρωσε σχετικά και τις ΗΠΑ, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού, ενώ παίζει ρόλο «διαμεσολαβητή» ανάμεσα σε Σερβία και Αλβανία. Ανεξάρτητα απ' το αν έτσι ακριβώς έχουν τα γεγονότα, ή αν μιλάμε για ορισμένα απ' τα εναλλακτικά σενάρια που βρίσκονται στο τραπέζι, με αφορμή και αυτό το ζήτημα ξεγυμνώνονται τα επιχειρήματα των κυβερνητικών επιτελείων ότι η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων αποτελεί τάχα εγγύηση σταθερότητας και ότι οι «ρόλοι» που αναλαμβάνει η κυβέρνηση την καθιστούν «πυλώνα ασφάλειας» στην περιοχή. Κάθε άλλο: Τα σχέδια αυτά πυροδοτούν σενάρια για την εκ νέου αλλαγή συνόρων, το φούντωμα των εθνικισμών και αλυτρωτισμών, «διευθετήσεις» και «συμβιβασμούς» που περικλείουν το σπέρμα για τις επόμενες αντιπαραθέσεις. Σε αυτά τα βρώμικα σχέδια κάνει το «δίαυλο» η κυβέρνηση, για να αναβαθμίσει τη θέση της αστικής τάξης της Ελλάδας, αναλαμβάνοντας τεράστιες ευθύνες στους κινδύνους που μεγαλώνουν για τους λαούς της περιοχής.

NOVARTIS και θεάματα

NOVARTIS και θεάματα – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

    Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.

    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)

    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 

    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  

    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).

Δίχτυα παραπλάνησης και για τον κατώτατο μισθό

Το παραμύθι του «τέλους των μνημονίων» και της «επιστροφής στην κανονικότητα» εμπλουτίζεται από την κυβέρνηση με την προπαγάνδιση των σχεδιασμών της για αύξηση του κατώτατου μισθού μετά τον Αύγουστο του 2018. Μιλάνε μάλιστα για σταδιακή αύξηση σε δόσεις, μέχρι και το 2022, χωρίς να ορίζουν τον τελικό μισθό.

Ετσι, μετά την ομιλία της υπουργού Εργασίας στο «Economist», ήρθε και η επίσκεψή της στην Πορτογαλία, όπου συναντήθηκε με τον εκεί ομόλογό της, για να πάρει «τεχνογνωσία» γύρω από τα Εργασιακά, μιας και η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «δυνατό χαρτί» τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού στην Πορτογαλία, μετά τη λήξη του εκεί μνημονίου, κάτι που (όπως διαχέει) φιλοδοξεί να αντιγράψει.

Η κυβέρνηση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το τέλος των μνημονίων σημαίνει την αρχή μιας πορείας ανάκτησης των απωλειών για τους εργαζόμενους και κατάργησης της αντεργατικής νομοθεσίας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Κανένας «μνημονιακός» νόμος δεν πρόκειται να καταργηθεί μετά τον Αύγουστο του 2018, ενώ και η υποσχόμενη από την κυβέρνηση αύξηση του κατώτερου μισθού, όποτε κι αν γίνει, θα γίνει με νόμο που ψηφίστηκε επίσης στο πλαίσιο των μνημονίων.

Αλλωστε, με τη δεύτερη «αξιολόγηση» του δικού της μνημονίου, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι δεν θα κουνήσει ρούπι από τη σημερινή αντεργατική νομοθεσία, καθιστώντας την μόνιμη και όχι προσωρινή, όπως μέχρι πρόσφατα προσπαθούσε να την παρουσιάσει.

Για ποια συμφέροντα;

Η δήλωση του πρωθυπουργού μετά από συνάντηση στο Νταβός με τον Ζ. Ζάεφ ότι «η επίλυση των διαφορών μας με την ΠΓΔΜ δεν αποτελεί υποχρέωσή μας έναντι τρίτων, αλλά έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων εθνικών μας συμφερόντων» και ότι η μη επιτάχυνση της ένταξης της γειτονικής χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ «θα αποβεί τελικά σε βάρος της Ελλάδας» δεν δείχνει μόνο την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πρωταγωνιστήσει στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, προς όφελος της αστικής τάξης.

Προδίδει ταυτόχρονα την προσπάθειά της να εκβιάσει τη συναίνεση του λαού σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, κινδυνολογώντας με απειλές για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά και στο στόχο της οικονομικής ανάκαμψης, τον οποίο στηρίζουν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές για το πώς και με ποια ανταλλάγματα μπορεί καλύτερα να υπηρετηθεί το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων.