Με αφορμή τον θάνατο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του τελευταίου επικεφαλής της Σοβιετικής Ενωσης, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με την τελευταία πράξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, όλα τα αστικά επιτελεία, εντός και εκτός συνόρων, βρήκαν την ευκαιρία να μοστράρουν ξανά τον αντικομμουνισμό τους και τη συστηματική παραχάραξη της Ιστορίας.
Από τον Μπάιντεν και τον Μακρόν έως τον Σολτς, τον Τζόνσον και τον Στόλτενμπεργκ, με μια φωνή λιβανίζουν την «προσφορά» του Γκορμπατσόφ, με έμφαση στη «συμβολή» του στον «εκδημοκρατισμό», στην «ειρήνη», στην «ελεύθερη Ευρώπη», στον «αναίμακτο τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου» και άλλα παρόμοια.
Τι κι αν όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, με όσα βιώνουν οι λαοί της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και όλου του κόσμου, 30 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στην ολοκλήρωση των οποίων έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο Γκορμπατσόφ...
Δεν περνάει βέβαια απαρατήρητη η ...ομοφωνία με την οποία εκφράστηκαν για τον Γκορμπατσόφ τα κόμματα και στην Ελλάδα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις δηλώσεις του Μητσοτάκη, του Ανδρουλάκη και του Βαρουφάκη, που εκθειάζουν τον ρόλο του στο «τέλος του Ψυχρού Πολέμου» και στον «εκδημοκρατισμό» της ΕΣΣΔ, όπως αποφαίνεται ο τελευταίος.
Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι πίσω από τις σκιαμαχίες τους στην πολιτική αντιπαράθεση για τη «διαφάνεια» και τις υποκλοπές, πίσω από τον ανταγωνισμό τους για την επιδοματική διαχείριση της ενεργειακής φτώχειας που μεγαλώνει, δεν μπορεί να κρυφτεί η στρατηγική που όλοι μαζί υπηρετούν και έχει σταθερά στο στόχαστρο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Αυτές δηλαδή που παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις καθυστερήσεις βρέθηκαν στο επίκεντρο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον περασμένο αιώνα και κατρακύλησαν στον πάτο του βαρελιού μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές.
