Ένα μη νόμισμα έρμαιο των κερδοσκόπων

Απο Cogito ergo sum

 

Την άποψή μου για το κοινό μας ευρωπαϊκό νόμισμα την έχω διατυπώσει κατ' επανἀληψη στο παρελθόν, τόσο από τούτη την γωνιά όσο και μέσω του ηλεκτρονικού περιοδικού "Ατέχνως". Σήμερα θα σας παρουσιάσω μια άλλη άποψη, διατυπωμένη στην εφημερίδα Το Βήμα, στις 12 Δεκεμβρίου 2010. Ο κειμενογράφος είναι γνωστός (το όνομά του θα το δείτε στο τέλος της ανάγνωσής σας) και πολύ θα ήθελα να μου πει ποια ριζική αλλαγή των τελευταίων τεσσεράμισυ χρόνων τον υποχρέωσε να αναθεωρήσει τις τότε απόψεις του (με τις οποίες επίσης διαφωνώ αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο) ώστε τώρα να πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, ενδεχομένως δε "πάση θυσία". Νομίζω ότι το σημερινό κείμενο, συνδυασμένο με το χτεσινό τού Βαρουφάκη, αποκαλύπτει πλήρως την ριζική μεταστροφή των σημερινών "αριστερών" σε σχέση με το πρόσφατο -αλλά και απώτερο- παρελθόν τους (σ.σ.: Ο τίτλος τού κειμένου είναι της εφημερίδας, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

Το ευρώ είναι ένα ατελές νόμισμα. Το γεγονός ότι στερείται ενός επαρκούς προϋπολογισμού, δεν του επιτρέπει να ομοιογενοποιήσει οικονομίες με διαφορετικά δομικά χαρακτηριστικά.

Το γεγονός ότι στερείται "κυριαρχίας" και δυνατότητας κοινού δανεισμού  αλλά και δανεισμού ύστατης ανάγκης, το καθιστά "μη νόμισμα" στις περιπτώσεις που προβάλλουν έκτακτες ανάγκες. Έτσι, χώρες που βρίσκονται σε αυτή την ανάγκη, γίνονται έρμαιο των αγορών, εύκολη λεία για τους κερδοσκόπους, πράγμα που ως χώρα το ζήσαμε ήδη, και συνεχίζουμε να το ζούμε.

Το ευρώ λοιπόν, υπό τη μορφή που υπάρχει, θεσμοθετεί την επικυριαρχία των αγορών -και του χρηματιστικού κεφαλαίου ακριβέστερα- επί της πολιτικής, της εργασίας και της κοινωνίας. Αντί να εποπτεύει και να ρυθμίζει τις αγορές, τελεί το ίδιο υπό τον αδυσώπητο έλεγχο, τη διαρκή εποπτεία και αξιολόγησή τους με κριτήρια αποκλειστικά κερδοσκοπικά. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε παράδοξο, που η τρέχουσα δομική κρίση του καπιταλισμού, η μεγαλύτερη μετά από εκείνη του 1929, θέτει την αρχιτεκτονική, το ρόλο, ακόμη και τη βιωσιμότητα του ευρώ υπό δοκιμασία. Θα μπορούσε αυτή η δοκιμασία να φτάσει μέχρι και την πλήρη ακύρωση του ευρώ; Και, αν ναι, τι συνέπειες θα είχε αυτό;

Υπάρχουν, νομίζω, τρεις εκδοχές για το τέλος του σημερινού, πολιτικά και θεσμικά νηπιακού, ευρώ, η κάθε μια από τις οποίες θα οδηγούσε σε διαφορετικά αποτελέσματα.

Για ποιούς διαπραγματεύονται; Ποιους κοροϊδεύουν;

Για ποιους;

Το τι ακούμε τις τελευταίες μέρες από τα στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προκειμένου να θάψουν την ουσία της αντιλαϊκής πρότασης που κατέθεσαν προς τους εταίρους τους των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, πραγματικά δεν περιγράφεται...

Όμως, μέσα στα πολλά και διάφορα, αυτό που κυριαρχεί είναι:

‒«Παλεύουμε» - λένε - «για τους φτωχούς. Πρέπει να την πληρώσουν οι πλούσιοι. Η πρόθεση της κυβέρνησης είναι μια αξιοπρεπής συμφωνία που θα επιβαρύνει τα υψηλά στρώματα και όχι τα φτωχά».

Το για ποιον παλεύουν οι κυβερνώντες μαζί με τους εταίρους τους φαίνεται ξεκάθαρα από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί μέχρι τώρα και που συμπυκνώνονται στο 10σέλιδο κείμενο που φέρει την υπογραφή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

• Κάθε λέξη, κάθε αράδα, κάθε παράγραφος, στην κυριολεξία επιφυλάσσει και μία σοκαριστική αντιλαϊκή πρόβλεψη που χτυπά τα εργατικά δικαιώματα, το όποιο εργατικό - λαϊκό εισόδημα έχει απομείνει.