Εδώ και κάμποσα χρόνια ακούμε για το "κινεζικό θαύμα". Δεν είναι λίγοι
εκείνοι που υποστήριζαν ότι σύντομα η Κίνα θα κυριαρχήσει στον κόσμο
λόγω της αλματωδώς αναπτυσσόμενης οικονομίας της. Κάποιοι, μάλιστα,
επιμένουν ακόμη σ' αυτή την άποψη. Μεταξύ δε των οπαδών τής θεωρίας τού
Φρήντμαν, η Κίνα συνιστά το καλύτερο παράδειγμα των ωφελειών τις οποίες
απολαμβάνουν όσες οικονομίες υιοθετούν τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες.
Προσωπικά, όμως, εκτιμώ πως όλη αυτή η κουβέντα περί "κινεζικού
θαύματος" δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη μύθο κι ας δούμε γιατί.
Η παρουσίαση της Κίνας ως νέας οικονομικής υπερδύναμης βασίζεται σε
ουδέτερους στατιστικούς δείκτες, όπως το ΑΕΠ και το πλεόνασμα του
ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Μόνο που αυτοί οι δείκτες δεν λαμβάνουν
υπ' όψη μερικά βασικά δεδομένα, όπως π.χ. το γεγονός ότι το "θαύμα"
οφείλεται κατά μείζονα λόγο στις πολυεθνικές, οι οποίες εκμεταλλεύθηκαν
το εξευτελιστικό κόστος εργασίας και την εξωπραγματικά χαμηλή ισοτιμία
τού γουάν προς τα άλλα νομίσματα. Με άλλα λόγια, η ταχύτατη ανάπτυξη της
Κίνας δεν οφείλεται στον Φρήντμαν και στα "παιδιά του Σικάγου" αλλά
στην ύφεση και την απένδυση των παραδοσιακών μητροπολιτικών κέντρων τού
παγκόσμιου καπιταλισμού.
