Αίφνης το αστικό πολιτικό προσωπικό,
οι ιθύνοντες, με την συνοδεία της απαραίτητης μπάντας που θα έγραφε και ο
Καρυωτάκης, άρχισαν να μαθαίνουν έστω και πρωτογενώς Γεωγραφία. Αφού
ξεκαθαρίστηκε ότι η Λέσβος είναι η Μυτιλήνη , δόθηκε η εκκίνηση για πιο
σύνθετες γεωγραφικές ασκήσεις.
γράφει ο Χρήστος Μιάμης*
Καταρχήν εντοπίστηκε –όχι άκοπα- το
γεωγραφικό πλάτος και μήκος της Ηπείρου και εν συνεχεία τέθηκε σε ισχύ
το εγχώριο επιχειρηματικό δαιμόνιο που εκφέρεται παραδοσιακά με ένα
διττό τρόπο. Είτε μέσω εργολάβων που προσπορίζονται ως διεκπεραιωτές
δημοσίων έργων, είτε με την αξιοποίηση της μεσιτείας ως ιδανικής
διαδικασίας εκχώρησης του δημοσίου πλούτου σε διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα που κατέχουν άλλωστε ιστορική τεχνογνωσία καταστροφής των φυσικών πόρων και εκμαυλισμού της ανθρώπινης ζωής.
Έλλογα, τέθηκε σε ισχύ ένα «ιδιοφυές» οικονομικό σχέδιο που μόνο το εγχώριο πολιτικό προσωπικό θα μπορούσε να συλλάβει. Εξάλλου
τέσσερις αιώνες κοτζαμπάσηδων , πέντε χρόνια δοσιλογισμού και επτά
χρόνια εμπειρίας χειροκροτητή σε χουντοσυνάξεις, άφησαν ανεξίτηλο το
στίγμα τους κοινωνικά και πολιτισμικά, στους κάθε φορά έχοντες την ευθύνη της απόφασης. Μιας απόφασης η οποία πειθαρχεί, στους εξής δύο πυλώνες οικονομικού σχεδιασμού, ο οποίος συνιστά την πρακτική εφαρμογή της ακόρεστης κερδοσκοπίας που ζέχνει, αναδύοντας την αφόρητη δυσωδία του σύγχρονου κανιβαλικού καπιταλισμού.