Αμετανόητοι "γονείς"...
Ο πατέρας του χρυσαυγίτη Γιώργου Φουντούλη, που δολοφονήθηκε πριν μερικούς μήνες εν ώρα... κομματικής υπηρεσίας, κατεβαίνει υποψήφιος στις ευρωεκλογές με τη Χρυσή Αυγή.
Ταυτόχρονα, η μητέρα του Αλέξανδρου Γέροντα, που τραυματίστηκε σοβαρά εκείνο το βράδυ και χαροπάλευε για καιρό (αλλά μάλλον τη γλιτώνει τελικά), κατεβαίνει υποψήφια με το συνδυασμό "Εθνική Αυγή".
Όταν πληροφορήθηκα αυτά, κατάλαβα αυτό που υποψιαζόμουν εξαρχής για τα παιδιά που πυροβολήθηκαν: ότι δεν παρασύρθηκαν από καμία μόδα, δεν προσηλυτίστηκαν από κανέναν περίεργο. Απλώς έτσι μεγάλωσαν. Οι γονείς τους είναι χειρότεροι απ' αυτούς.
Γιατί είναι χειρότεροι;
Γιατί απλούστατα, αν τα παιδιά τους είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας κινδύνου, αυτοί δεν έχουν κανένα. Διότι είναι οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν (ή κινδύνευσαν να σκοτωθούν) σε τόσο νεαρή ηλικία, χαραμίζοντας τα νιάτα τους και τα χρόνια που είχαν μπροστά τους εξαιτίας της προσήλωσής τους στη Χρυσή Αυγή.
Δεν ήταν θύματα κάποιου ατυχήματος. Έκαναν μια επιλογή ζωής που αποδείχτηκε και επιλογή θανάτου.
Επέλεξαν να ενταχθούν σε μια συμμορία η οποία -προφανώς ήξεραν πως- δολοφονεί, βιάζει, κακοποιεί, βασανίζει, εκβιάζει, τραμπουκίζει, εκφοβίζει άλλους ανθρώπους, επειδή έτσι της γουστάρει.
Έκαναν λοιπόν μια επιλογή αίματος και δυστυχώς για τους ίδιους, πλήρωσαν την επιλογή αυτή με το ίδιο τους το αίμα.
Ακόμη κι αν οι συγκεκριμένοι δε συμμετείχαν σε καμία από τις "δράσεις" (sic) της Χρυσής Αυγής, ήταν τουλάχιστον τσιλιαδόροι, όπως τη νύχτα της επίθεσης εναντίον τους.
Και όταν κάποιος είναι τσιλιαδόρος μιας εγκληματικής συμμορίας, έχει ευθύνη για την επιλογή του και για τις συνέπειες αυτής.
Διότι, όταν εντάσσεσαι σε ένα κύκλο αίματος, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος αν ο κύκλος αυτός θα συμπεριλάβει κι εσένα τελικά.
Και οι γονείς των δύο απ' τα τρία αυτά παιδιά που πυροβολήθηκαν εκείνη τη νύχτα, αντί να βιώσουν τον πόνο του πρόωρου χαμού των παιδιών τους και να εύχονται να μην ξαναπεράσει ποτέ άλλος γονιός το δικό τους δράμα και να κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους γι' αυτό, τελικά οι ίδιοι συνεχίζουν την επιλογή αίματος και κατεβαίνουν στις εκλογές με την εγκληματικη συμμορία!
Και αν για τα παιδιά τους υπάρχει το ελαφρυντικό της ηλικίας και -ας πούμε- της άγνοιας κινδύνου, για τους γονείς δεν υπάρχει κανενα ελαφρυντικό.
Διότι αυτοί είδαν με τα μάτια τους το αίμα. Είδαν την τραγωδία. Είδαν το θάνατο.
Και αυτό, αντί να τους σοκάρει, μάλλον τελικά τους εξιτάρει και κατεβαίνουν με τη Χρυσή Αυγή για να συνεχίσουν το γαϊτανάκι του θανάτου.
Ας σκεφτεί ο καθένας και ας κρίνει το ποιόν αυτών των "ανθρώπων".
Αν το παιδί του χανόταν από ναρκωτικά, θα γινόταν μετά ο ίδιος πρεζέμπορας;
Αν το παιδί του χανόταν από τροχαίο δυστύχημα, θα διοργάνωνε μετά κόντρες;
Αν το παιδί του χανόταν από ξεκαθαρίσματα μεταξύ μαφιόζων, θα εντασσόταν μετά ο ίδιος στη μαφία;
Αν το παιδί του χανόταν από συμπλοκές μεταξύ χουλιγκάνων, θα γινόταν ο ίδιος μετά οργανωτής της εξέδρας των χουλιγκάνων;
Πώς λοιπόν ένας γονιός που χάνεται το παιδί του εξαιτίας της συμμετοχής του σε εγκληματική ναζιστική οργάνωση, μετά γίνεται ο ίδιος στέλεχός της;
Για να επιβραβεύσει τι; Για να κάνει τι;
Τι έχουν στην ψυχή τους αυτοί οι "άνθρωποι"; Πέτρες έχουν;
