Στον απόηχο του δημοψηφίσματος

Απο Cogito ergo sum


Ήμουν σίγουρος πως όσα είχα να πω περί του δημοψηφίσματος τα έχω ήδη πει και πως δεν επρόκειτο να ασχοληθώ άλλο μ' αυτό το θέμα. Όμως, τόσο το κυριακάτικο διάγγελμα του πρωθυπουργού όσο και η χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με αναγκάζουν να προσθέσω μερικές σκέψεις.
Πρώτα-πρώτα, ο πρωθυπουργός είπε στο διαγγελμά του σαφέστατα: "Έχω πλήρη συνείδηση ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για μια επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας". Αναρωτιέμαι από πού προκύπτει αυτή η ερμηνεία. Δηλαδή, εγώ που ήθελα ρήξη τί έπρεπε να ψηφίσω; Αν το "Ναι" εξέφραζε τους μενουμευρωπαϊστές και το "Όχι" τους δενφευγουμευρωπαϊστές, γιατί ήταν άκυρη η ψήφος των αντεγαμησευρωπαϊστών; Μονά-ζυγά δικά τους και το βιδάνιο εμείς;

"Κάτω στα λεμονάδικα γίνηκε φασαρία..."

Πάμε παρακάτω; Τί εννοούμε όταν λέμε "βιώσιμη συμφωνία"; Νομίζω πως και τα δυο μνημόνια που υπογράψαμε ως τώρα, βιώσιμες συμφωνίες υποτίθεται πως ήσαν αλλά αποδείχτηκαν ταφόπλακες. Για ποιο λόγο, λοιπόν, το επί θύραις τρίτο μνημόνιο θα είναι βιώσιμο; Επειδή θα προσθέσει μέτρα κάμποσων δισεκατομμυρίων στην καμπούρα μας; Ή επειδή -υποτίθεται πως- θα περιλαμβάνει μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομίας; Δεν ξέρω αν κάτι τέτοια μέτρα μπορούν να κάνουν βιώσιμο το νέο μνημόνιο, ξέρω όμως πως ο βίος μας θα γίνει ακόμη περισσότερο αβίωτος.

Παρένθεση πρώτη. Η λέξη "βιώσιμος" πρέπει να είναι η πλέον βιασμένη λέξη των τελευταίων χρόνων. Μέχρι και το χρέος προσπαθούν κάποιοι να κάνουν "βιώσιμο", λες και θέλουν να ζήσει στον αιώνα τον άπαντα. Λες και δεν καταλαβαίνουν ότι το αντίθετο πρέπει να συμβεί: να πεθάνει και να χαθεί, όχι να γίνει βιώσιμο. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.

Γράφει ο Περικλής Παυλίδης*

 

Η απάντηση στους κυβερνητικούς ελιγμούς: διαρκές ΟΧΙ, αγώνα και ρήξης 

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αποτελεί αναμφίβολα γεγονός μεγάλης πολιτικής σημασίας. 

Δεδομένης της τεράστιας εκστρατείας εκφοβισμού του λαού από ευρύτατες δυνάμεις του αστικού μετώπου (πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες), με επίμονη αναφορά στον κίνδυνο εξόδου από τη ζώνη του ΕΥΡΩ και στα δεινά που θα ακολουθήσουν, η νίκη του ΟΧΙ δε συνιστά μόνο αποδοχή της επιλογής που εισηγήθηκε η κυβέρνηση, αλλά εκφράζει, έστω και με αρκετά συγκεχυμένο τρόπο, τη δυσπιστία μεγάλων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη ζώνη του ΕΥΡΩ και στην ΕΕ, και στις προοπτικές της χώρας εντός αυτών.
Σαφώς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αποτελεί εκδήλωση της αγανάκτησης του εργαζόμενου λαού για την παρατεταμένη λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχεια που του επέβαλαν οι εγχώριοι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ, της οργής για την κυνική καταλήστευση του πλούτου της χώρας, την ακύρωση κάθε κοινωνικού δικαιώματος, την ακραία προσβλητική ενοχοποίησή του για μια κατάσταση που δημιούργησαν η ολιγαρχία του πλούτου και οι πολιτικοί υπηρέτες της.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ/ΟΝΕ αποτελεί υψίστης σημασίας στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας αλλά και των ηγετικών δυνάμεων του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού πόλου.
Ακριβώς για το λόγο αυτό το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα πολεμήθηκε τόσο έντονα από την εγχώρια αστική τάξη και τους εκπροσώπους των «θεσμών», ενώ από την άλλη πλευρά προκάλεσε την ευρύτατη υποστήριξη από λαϊκά στρώματα, αριστερές αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντός και εκτός Ευρώπης, ως έκφραση των δικών τους αναγκών, διαθέσεων και αγώνων.