Η επαγωγική «σκέψη» αυτών των γραφίδων που εκτείνεται σε όλο το φάσμα, από τους «διανοούμενους» της ακροδεξιάς και τους δόκτορες της ιδεολογικά άχρωμης κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας έως τη φουτουριστική ενσωματωμένη αριστερά του δημοσιοσχετίστικου μαρξισμού, έχει το όπλο του ισχυρού προβολέα. Λειτουργεί υπέρ του σκοταδιού, υπερφωτίζοντας κατ' επιλογή ό,τι τη συμφέρει την κατάλληλη χρονική στιγμή. Κατά ενενήντα εννιά τοις εκατό το πράττει καθ' υπαγόρευση, και μάλιστα χωρίς να το πάρει πρέφα, με την καταραμένη υπεραπλούστευση «αυτό πουλάει, αυτά θέλει ο κόσμος»... Στον κόσμο του θεάματος υπάρχει το χολιγουντιανό αξίωμα «media is the faces», τα μέσα είναι τα πρόσωπα. Ετσι, και χωρίς φωτογραφίες της NASA, κατασκευάζονται, γεννιούνται και πεθαίνουν τα αστέρια, οι σταρ της στιγμής. Το έλασσον που γίνεται μείζον για να κρύψει την ουσία λόγων και έργων, με τον ίδιο τρόπο που τα μεγάλα φώτα ακινητοποιούν τη νύχτα στραβώνοντας είτε το ζώο είτε τον άνθρωπο που διασχίζει αφώτιστο δρόμο τη νύχτα.
