Η αρρώστια του μεταβατικού και η αριστερά της μετάβασης

Όσο αυξάνεται η ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης τόσο αυξάνονται οι αριστερές φωνές για την ανάγκη μετωπικών πρωτοβουλιών του “αριστερού χώρου” σε ένα ελάχιστο “μεταβατικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής κατεύθυνσης” που θα είναι σε θέση να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Σε αυτή την προσφιλή τακτική της ενδοαριστερής συνεννόησης που από δήθεν μέσο αναφύεται σε μονόδρομο σκοπό, έχουν υπάρξει τα τελευταία οκτώ χρόνια των μνημονίων παρά πολλά επεισόδια.

Σε αυτά, μέχρι να γίνει κυβέρνηση, πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως δορυφόρους-συνομιλητές και συνδαιτυμόνες στα διάφορα αντιμνημονιακά πάνελ, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών και αυτοαποκαλούμενων αντικαπιταλιστικών οργανώσεων που έμμεσα ή άμεσα στήριξαν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ενώ στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης από την “κυβέρνηση της αριστεράς” παρήγαγαν σωρεία “θεωρητικών αναλύσεων” περί “αριστερής στροφής” της ελληνικής κοινωνίας, ενώ στήριζαν άμεσα ή έμμεσα το “αριστερό σχέδιο” εθνικής ανασυγκρότησης που έψαχνε δανεισμό στην Κίνα και στην Ρωσία. Όλα αυτά στην βάση της αποδοχής μιας μεταβατικής κατάστασης που ήταν δυνατόν να οδηγήσει στην “σοσιαλιστική προοπτική”.

ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΦΘΟΝΙΑ

Ζώντας σε  μια εποχή υπαρκτής αφθονίας, αφού η αναπτυγμένη τεχνολογία έχει δημιουργήσει τα μέσα για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών όλων των ανθρώπων, δεν έχουν σταματήσει οι ευχές και συμβουλές για υπομονή και ανοχή των δεινών, της σκληρότητας, του παραλογισμού και της αδικίας του καπιταλιστικού συστήματος,  γιατί δήθεν η αποτελεσματική λειτουργία του συνεπάγεται όλα αυτά, αλλά επίσης κι ένα τεράστιο δυναμικό παραγωγής που είναι προσιτό σ’ όποιον έχει τις ικανότητες. Κι εξάλλου μέσα σ’  αυτό το σύστημα πάντα δίνονται ευκαιρίες για ανακούφιση από τα δεινά και βοήθεια για εξασφάλιση της επιβίωσης. 

 

               Αυτή η αντίληψη αντανακλάται και στα εορταστικά μηνύματα των πολιτικών μας εκπροσώπων αυτές τις μέρες. Το κυβερνητικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει τιτάνιο το έργο   της κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, θέτοντας στο επίκεντρο τις αγωνίες και τις ανάγκες των εργαζομένων και βεβαιώνει ότι έγιναν ορατά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα μεταξύ των άλλων στην προστασία των αδυνάτων και στην ανασυγκρότηση του δημοσίου τομέα και ιδίως του κοινωνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πως για τους συμπολίτες που δεν μπορούν να γιορτάσουν όπως οι υπόλοιποι πρωτίστως «γι αυτούς δίνουμε τη μάχη για να βγει η χώρα από τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων και της επιτροπείας», ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  εύχεται ευαισθητοποίηση των εταίρων ώστε να αλλάξει η εφαρμοζόμενη και εν πολλοίς αδιέξοδη συγκεκριμένη πολιτική λιτότητας». Και σε εφαρμογή όλων αυτών των ευχών και υποσχέσεων για ανακούφιση των ασθενεστέρων ο υπουργός  Σπίρτζης έχει  δώσει  εντολή να παραμείνουν ανοιχτοί σταθμοί του Μετρό για τη φιλοξενία των αστέγων που θα θελήσουν να προστατευτούν από το δριμύ ψύχος, ενώ η Περιφέρεια Αττικής θα συνδράμει προσφέροντας διάφορα είδη πρώτης ανάγκης (σλίπινγκ μπανγκ, γάντια, παπούτσια, ξηρούς καρπούς κ.ά.)

 

Μια υπόθεση που «βρωμάει»

Οτι η υπόθεση Σώρρα «βρωμάει» από μακριά, είναι πλέον φανερό. Είτε ως απατεώνας που επιχειρεί να εξαπατήσει μαζικά, είτε ως ένα ακροδεξιό μόρφωμα «δωδεκαθεϊστών» που παίζει έναν αντιδραστικό ρόλο, η συγκεκριμένη υπόθεση φαίνεται πως υπηρετεί σχεδιασμούς που ξεφεύγουν από τα όρια του Σώρρα και του κάθε Σώρρα. Τα ερωτήματα που δημιουργούνται με αφορμή αυτή την υπόθεση είναι πολλά. Για παράδειγμα, θα ήταν λογικό να αναρωτηθεί κάποιος: «Γιατί προβλήθηκε τόσο πολύ ο συγκεκριμένος, όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα υποτιθέμενα 600 δισ. ευρώ που τα διέθετε για να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος; Ποιους εξυπηρετούσε αυτή η φιλολογία από το 2012 κιόλας, όταν μάλιστα κάποιοι εκκολαπτόμενοι τότε διεκδικητές της εξουσίας μιλούσαν για διαγραφή του χρέους μέσα από αστική διακυβέρνηση; Πώς έφτασε ο Σώρρας και η παρέα του να είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και να αναπαράγεται ότι οι συγκεκριμένοι μπορούν να ξεπληρώσουν χρέη ελληνικών λαϊκών νοικοκυριών; Ποιους εξυπηρετούσε αυτή η φιλολογία, σε μια περίοδο που πράγματι αυτά τα νοικοκυριά πάλευαν για την επιβίωση και ήταν ευάλωτα σε κάθε πολιτικό ή άλλου τύπου σκιτζή; Απλά θυμίζουμε ότι την ίδια περίοδο, όσοι πρόβαλλαν τον Σώρρα, πρόβαλλαν και τα συσσίτια μίσους των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής που εμφανίζονταν να ταΐζουν φτωχούς. Περίεργα πράγματα, περίεργες συμπτώσεις...