Η εποχή κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την εποχή;;

 

 

29-05-2018

Το οικονομικό σκέλος είναι άλλο ζήτημα. Μας δαγκώνουν στο κόκκαλο κι εκεί πάλι λίγοι αντιστεκόμαστε. Αλλά, αντιστεκόμαστε! Στο κοινωνικό όμως, γιατί αφήσαμε και μας νίκησαν;

 

Μαρία Δημητρούκα

 

Η Εποχή τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την εποχή;;

Ή αλλιώς: Ο άντρας κάνει την γενιά ή η γενιά τον άντρα;;

Πώς γίναμε έτσι..

Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί αφήσαμε να γίνουμε έτσι;

Συχνά-πυκνά ακούω, ιδίως από νέους- :” Τότε ήταν αλλιώς..Άλλες εποχές”.

Μα ναι, φυσικά ήταν άλλες εποχές.

Μα δεν ήταν οι εποχές που φτιάχνανε τις παρέες, τις φιλίες..
ήταν οι άνθρωποι. Καμμιά εποχή, καμμιά στιγμή δεν μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί ως ” καλή κι αγνή”.

Τις στιγμές μας τις φτιάχνουμε εμείς. Τις εποχές, το ίδιο.

Κανείς μην μου πει πως φταίει η εποχή που είμαστε έτσι όλοι χαμένοι μεταξύ μας. Οικονομικά προβλήματα είχαμε πάντα. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα.

Γιατί γίνονται οι πόλεμοι – Εγώ, Εσύ, Εμείς, τι κάνουμε;

Γιατί γίνονται οι πόλεμοι –Εγώ, Εσύ, Εμείς, τι κάνουμε;

Από herko στο Μαΐ 29, 2018 Απόψεις

Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //

Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου μια αφίσα, μια αφίσα της ΕΕΔΥΕ, στην οποία υπήρχε η φωτογραφία ενός μικρού παιδιού.

Για πολύ ώρα κοίταζα αυτή τη φωτογραφία. Προσπαθούσα να ερμηνεύσω αν γινόταν, τα αισθήματα και τα συναισθήματα που ένοιωθε αυτό το παιδάκι και που τόσο έντονα και παραστατικά είχαν εγκλωβιστεί από τον φωτογράφο.

Παρατηρούσα το ταλαιπωρημένο προσωπάκι του, άπλυτο, μέσα στα χαλάσματα του σπιτιού του ή ενδεχομένως χωμένο κάπου, για να κρυφτεί από τις κακουχίες της προσφυγιάς. Δεν μπορούσα να καταλάβω πού ακριβώς βρισκόταν. Αλλά αυτό δεν με απασχολούσε και ιδιαίτερα.

Μεγεθύνω τη φωτογραφία στον υπολογιστή μου. Επικεντρώνω στα μάτια του, στις συσπάσεις του προσώπου του, στο λερωμένο δακτυλάκι του, που κάτι μου έδειχνε.

Ίσως να βλέπει αεροπλάνα να βομβαρδίζουν, ίσως βλέπει από τις εκρήξεις τα κτίρια της γειτονιάς του να καταρρέουν, ίσως πάλι να βλέπει στρατιώτες και αστυνομικούς να χτυπούν και να εμποδίζουν πρόσφυγες να ξεφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες.

Διακρίνω στα μάτια του, όχι τόσο τον τρόμο και τον φόβο, αλλά κυρίως την έκπληξη, και την απορία. Σαν να με ρωτάει:

«Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;»

Φάτσα κάρτα full face...

Θα έρθουν εκεί και όταν δεν τους περιμένεις. Εχουν στήσει καραούλι να σε πετύχουν παγιδευμένο στα κλισεδάκια της εποχής. Που θέλει οι άντρες να μη βαράνε γυναίκες και γέρους, να μην πειράζουν παιδιά κι άλλα τέτοια γαμάτα προσκοπικά, χιλιοπαιγμένα στο σινεμά και τα κανάλια.

 

Αν φοράνε κουκούλες το σοκ θα είναι μικρότερο, καθώς χόρτασες από εικόνες, χρόνια τώρα, του μάγκα των ειδικών δυνάμεων, του μυστικού μπάτσου, του πολεμισταρά, που την πέφτει για να σκοτώσει ή συλλάβει τον οχτρό, ενδεδυμένος τη μοντέρνα στολή του σιδερένιου ανθρώπου, του νόμιμου διαδόχου της Κου Κλουξ Κλαν, του δοσίλογου, του ιεροεξεταστή, του διαρρήκτη full face μασκοφόρου.

Αλλά επειδή η μαγκιά γενικεύεται, κατόρθωμα της πετυχημένης διαδικτυακής χειραγώγησης των μαζών, που επιπλέουν παντελώς ελεύθεροι στο ναρκοπέδιο της ελεύθερης αγοράς της γνώμης, αρχίζουν κι έρχονται φάτσα κάρτα, ξεσκούφωτοι, οι διπλανοί σου. Οχι κατ' ανάγκην αυτοί της διπλανής πόρτας. Αλλά αυτοί που συναντάς καθημερινά στο γραφείο, στο φούρνο, στην καφετέρια, στο γήπεδο, στην πλατεία του χωριού, έξω απ' το σχολείο του παιδιού. Μπορεί να είναι και συγγενείς που τους ήξερες αλλά δεν τους έβλεπες. Που τους έβλεπες αλλά δεν τους ήξερες.