Η προεκλογική ομιλία ενός ειλικρινούς υποψήφιου Βουλευτή

   

Η προεκλογική ομιλία ενός ειλικρινούς υποψήφιου Βουλευτή

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Αγαπητοί συγχωριανοί, αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι και φίλες…
Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την παρουσία σας απόψε γιατί πρόκειται για μια ιστορική βραδιά.
Απόψε θα ειπωθούν αλήθειες. Τέρμα οι ψεύτικες υποσχέσεις, τέρμα τα «θα» χωρίς αντίκρισμα. Έφτασε η ώρα της ειλικρίνειας. Και έφτασε εδώ, σε τούτη την πλατεία, σε τούτο το χωριό, σε τούτη τη γωνιά της Ελλάδας.
Αν με τιμήσετε με την ψήφο σας και βγω βουλευτής, θα σας ταράξω στο ρουσφέτι. Δεν θα αφήσω ούτε ένα τόσο δα αρθράκι και του πιο ασήμαντου νόμου αναξιοποίητο, ώστε να μπορέσω να σας βολέψω όλους. Μετά, όταν θα διογκωθεί ο δημόσιος τομέας, θα σας βγάλω στην εφεδρεία.
Πρώτα, δεν σας το κρύβω, θα ξεκινήσω από τους συγγενείς μου. Παιδιά δεν έχω, αλλά έχω αδέρφια, ανίψια, ξαδέρφια και πολλά βαφτιστήρια.
Αν βγω βουλευτής, θα σας επισκέπτομαι μια φορά το εξάμηνο και πάλι καλά να λέτε.
Δεν θα συμμετέχω σε καμία από αυτές τις επιτροπές της Βουλής, αν δεν πέφτουν τα ευρά. Τσάμπα, μόνο τα ρολόγια και οι εργάτες δουλεύουν.
Θα ψηφίζω «ναι», αν αυτό μου λέει ο Αρχηγός, χωρίς να μπαίνω στον κόπο να διαβάσω τίποτα από όσα θα ψηφίζω. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Αρχηγό και απόλυτη υποχρέωση αφού χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν υποψήφιος βουλευτής, να μη λέμε και μ@λ@κ#ε$ τώρα. Χωρίς αυτόν, ούτε το παιδί που φέρνει τις πίτσες στην πολυκατοικία δεν θα με ήξερε.
Θα χρησιμοποιώ το βουλευτικό μου αυτοκίνητο και την προσωπική μου ασφάλεια όσο δεν παίρνει. Μέχρι και για τσιγάρα θα τα στέλνω τα «παιδιά», στο σούπερ μάρκετ, στο προποτζίδικο να μου ρίχνουν το τζόκερ και πάει λέγοντας.
Όταν ο Αρχηγός θα κάνει περιοδεία στην εκλογική μου περιφέρεια, θα τρέχω ξωπίσω του και λίγο προς τα δεξιά του για να με πιάνουν οι φωτογραφίες και τα πλάνα της τηλεόρασης.
Άμα θέλω να αποφύγω κανέναν από σας, θα λέω ότι έχω σύσκεψη με τον υπουργό ή με τον πρωθυπουργό.

Όταν οι δωρεάν συγκοινωνίες δεν είναι ουτοπία

Αν για κάθε φορά που τίθεται θέμα αύξησης της τιμής των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), αντί να τρέμει το φυλλοκάρδι μας για το επιπλέον κόστος θέταμε αίτημα κατάργησης των εισιτηρίων αυτών καθ’ αυτών, η πρόταση αυτή θ’ ακουγόταν ουτοπική και πολύ ανατρεπτική; Θα υπήρχε περίπτωση ο κόσμος να πειστεί ότι οι μεταφορές τουλάχιστον εντός πόλης αποτελούν δημόσιο αγαθό, όπως είναι για παράδειγμα η εκπαίδευση και η υγεία, και ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η πρόσβαση στα ΜΜΜ θα έπρεπε να παρέχεται δωρεάν; Διότι αν μπορούσε να πειστεί, τότε λογικά θα έκανε και τις απαραίτητες κινήσεις για να το διεκδικήσει. Πώς όμως θα πειστεί;

 

Ο ένας τρόπος είναι να θυμίσουμε ότι ούτε η εκπαίδευση, ούτε η υγεία λογίζονταν σε παλιότερους καιρούς δημόσια αγαθά, παρά μόνον αναβαθμίστηκαν ως τέτοια μετά από πολύ μελάνι και πολλούς αγώνες. Παρά το γεγονός ότι στις μέρες μας η χρηματοδότηση των αγαθών αυτών βαίνει μειούμενη, εν τούτοις δε έχουν εκπέσει ακόμα από το status του δημόσιου αγαθού. 

 

Ο άλλος τρόπος είναι να δείξουμε ότι η ιδέα των ελεύθερων μεταφορών ούτε καινούργια είναι, ούτε φυσικά επαναστατική, μιας και πάρα πολλές πόλεις και κοινότητες στον κόσμο πειραματίζονται μ’ αυτήν και την εφαρμόζουν με επιτυχία, ήδη από το 1960. Για του λόγου το αληθές, μια ματιά μόνο αρκεί στην ιστοσελίδα «Free Public Transport» της Wikipedia καθώς και στην έκθεση «Implementationand Outcomes of Fare-Free Transit Systems» που συντάχθηκε το 2012 από την σχετική με τις μεταφορές, ερευνητική ομάδα των εθνικών ακαδημιών των ΗΠΑ.

 

Πιο πρόσφατο και επιτυχημένο παράδειγμα αποτελεί η πρωτεύουσα της Εσθονίας Ταλίν,  η οποία έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που καμιά άλλη πόλη τέτοιου μεγέθους (430,000 κάτοικοι), δεν είχε τολμήσει στο παρελθόν· να αφήσει δηλαδή, ελεύθερες τις μεταφορές στο σύνολο της πόλης σε όλες τις γραμμές και για όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους. Η απόφαση πάρθηκε μετά από δημοψήφισμα με πλειοψηφία 76%, ενώ 9 στους 10 κατοίκους μετά από ένα χρόνο εφαρμογής δηλώνουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι.  Σε ερώτηση «γιατί το κάνετε αυτό;», ο δήμαρχος Savisaar γυρίζει πίσω την ερώτηση με το «γιατί οι περισσότερες πόλεις δεν το κάνουν ήδη;».