Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Αποχή-λευκό-άκυρο: αλήθειες και ψέμματα

Απο Cogito ergo sum

Με αφορμή την "ανταλλαγή πυρών" ανάμεσα στους σχολιογράφους σχετικά με το αν πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε και με το τι πρέπει να ψηφίσουμε, το σημερινό σημείωμα είναι τεχνοκρατικό και νομίζω πως δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα για τα οποία κυκλοφορούν πολλές λανθασμένες απαντήσεις. Πάμε, λοιπόν, να δούμε μερικά "μυστικά" της εκλογικής ψήφου, όπως ισχύουν στο καθεστώς στο οποίο αναγκαστικά ζούμε:
Όταν οι συσχετισμοί δύναμης ήσαν διαφορετικοί: Εκλογές 31/3/1946 - αποχή 50%.

(α) Με βάση τον νόμο 3434/2006, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα. Έστω κι αν η λογική λέει ότι το λευκό συνιστά συνειδητή επιλογή τού ψηφοφόρου και σημαίνει ότι κανένα από τα υποψήφια κόμματα δεν τον εκφράζει, αυτός είναι ο νόμος και δεν αλλάζει. Συνεπώς, το λευκό έχει την ίδια ακριβώς αξία με το άκυρο.

(β) Το πρώτο σε ψήφους κόμμα επιδοτείται με 50 έδρες. Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιπες 250 έδρες κατανέμονται με απλή αναλογική, άρα κάθε κόμμα παίρνει μία έδρα για κάθε 0,4% που συγκεντρώνει επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δηλαδή, αν το πρώτο κόμμα φτάσει το 40,4% επί των εγκύρων, κερδίζει αυτοδυναμία 151 εδρών, όσα κι αν είναι τα άκυρα ή τα λευκά ψηφοδέλτια.

Η θεωρία των άκρων ... στην πράξη.


   Είναι η προσπάθεια εξομοίωσης ... φασισμού και κομμουνισμού.


   Η συγκεκριμένη θεωρία αποτελεί επίσημη πολιτική της Ευρωπαικής Ενωσης (Ε.Ε.) ... εδώ και χρόνια, αλλά όπως φανταζόμαστε όλοι δεν θα έχει περιορισθεί μόνο στο θεωρητικό επίπεδο. Η Ε.Ε. προχώρησε και σε πρακτικές εφαρμογές !!! Οποιος το ακούει αυτό ... θα περίμενε να ακούσει και πραχτικά παραδείγματα για το πως η “δημοκρατική” Ε.Ε. ... “πατάσσει” τα δύο αυτά κακά άκρα. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Υπάρχουν όλες σχεδόν οι χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης ... όπου τα κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία ... αλλά – ώ του θαύματος – στις κυβερνήσεις τους μπαινοβγαίνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς οι τοπικοί καSSιδιάρηδες !!! 
 Δίδαγμα: Οι σύγχρονοι “δημοκράτες” αντιμάχονται τα δύο άκρα ... το εξής ένα ... το κομμουνιστικό. Καταλάβαμε.


   Αυτή η θεωρία προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία ... και να μας κρύψει πως ο φασισμός είναι η σιδερένια γροθιά του καπιταλισμού που στρέφεται ενάντια στους λαούς. Προσπαθεί επίσης να μας κρύψει ... πως ο καπιταλισμός όταν θα αναγκασθεί να χρησιμοποιήσει ξανά τον φασισμό ... θα έχει ελπίδες μόνο αν λείπουν απ΄το παιχνίδι οι κομμουνιστές. Οταν δηλαδή η θεωρία των δύο άκρων “βγαίνει” απ΄τα συστάρια ... σημαίνει πως οι μηχανισμοί εξουσίας της αστικής τάξης θεωρούν πιθανό ... να χρειαστεί να ξαμολύσουν σύντομα τα φασιστόσκυλα ενάντια στους λαούς που θα λυγίσουν ... ευκολότερα και με “λιγότερο κόστος” αν πρίν οι μηχανισμοί έχουν φροντίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να διαλύσουν τα κομμουνιστικά κόμματα και να απαλλαχθούν απο την δράση τους.  Δίδαγμα: Είναι βλακώδες, ανιστόρητο, ύπουλο, αντιλαικό και κυρίως απραγματοποίητο ... να το “παίζει” κάποιος ταυτόχρονα και αντικομμουνιστής και αντιφασίστας. Και τα δυό μαζί δεν γίνονται.

ΠΟΙΑΝΟΥ ΤΗ ΜΟΥΡΗ ΘΑ ΕΧΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΕΡΒΕΙ;



Λοιπόν παιδιά... Οι εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου δεν γίνονται για την ανάδειξη πρωθυπουργού. Πρωθυπουργό έχουμε: τον Ολλανδό κομισάριο Μάαρτεν Φερβέι ο οποίος θα είναι αυτός που ουσιαστικά θα συγγράφει τα νομοσχέδια για τη φορολογία, τα εργασιακά, την ιατροφαρμακευτική πολιτική και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

Το πρώτο κόμμα λοιπόν είναι αυτό που δεν το αναφέρει καμία δημοσκόπηση, είναι η «Ομάδα Φερβέι» είτε αυτή εμφανιστεί στο πρόσωπο του Μεϊμαράκη που θα πετύχει τους στόχους του για να μειώσει την φορολογία και να φάμε μετά με χρυσά κουτάλια, είτε στο πρόσωπο του Τσίπρα που θα προσπαθήσει να απαλύνει τις πληγές του μνημονίου που ο ίδιος έφερε.



Εμείς λοιπόν με ποιο κριτήριο πρέπει να επιλέξουμε τι θα ψηφίσουμε στις 20 Σεπτεμβρίου; Ποιανού τη μούρη θα έχει η κυβέρνηση Φερβέι; Ή αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή της λαϊκής αντίστασης από την αρχή της εποχής των μνημονίων (αλλά και πριν), μέχρι την ψήφιση του μνημονίου 3 Αύγουστο μήνα, από την κυβέρνηση Τσίπρα που στήριζε τότε ο Λαφαζάνης του βουνού;

ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ