Πώς από “βολεμένος σκουπιδιαραίος” μπορείς να μετατραπείς σε “ευσυνείδητο εργαζόμενο”, απλά πεθαίνοντας

Και πότε οι υπόλοιποι πρέπει να βγάζουμε το σκασμό, για να μην “κάνουμε προπαγάνδα”.

Σπασμένο Παράθυρο

Το ημερολόγιο έγραφε 1 Φεβρουαρίου του 1968, όταν οι εργάτες καθαριότητας Echol Cole και Robert Walker έπεφταν νεκροί την ώρα της δουλειάς τους, στο Μέμφις των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο θάνατός τους, στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει μια γενικευμένη απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα, που ζητούσαν αναγνώριση του συνδικάτου τους, καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση του μισθού τους. Η απεργία κράτησε δύο μήνες και τελικά στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.

Αυτά βέβαια συνέβαιναν το μακρινό 1968, στις ακόμα πιο μακρινές ΗΠΑ. Στη σημερινή Ελλάδα, τα πράγματα φαίνεται πως είναι κάπως διαφορετικά. Στη σημερινή Ελλάδα, όταν μια 62χρονη γυναίκα που δουλεύει σε συνθήκες κάυσωνα και σε διπλή βάρδια, πεθάνει από ανακοπή, πρόκειται για ένα δυστυχές γεγονός που ήταν σχεδόν θέλημα Θεού και όλα τα σκυλιά των χορτασμένων θα γαβγίσουν συγχρονισμένα πως δεν υπάρχει καμία ευθύνη.

Όπως ας πούμε στην περίπτωση της Ντανιέλας Πρελορέντζου, μητέρας τεσσάρων παιδιών, μεταξύ των οποίων ενός ΑμΕΑ και μιας ανήλικης.

Περί των «light» του κ. Σκουρλέτη…

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ  

 

 

«Αυτά που περάσαμε εμείς είναι πολύ πιο light από αυτά που πέρασαν με βία, με ΜΑΤ, από το 2010». Τα παραπάνω ισχυρίστηκε ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης. «Light » ή πιο «ελαφριά», κατά το ελληνικότερον, λοιπόν τα μέτρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Χωρίς «βία και ΜΑΤ», αλλά προφανώς με …αγάπη και φροντίδα για το λαό.

Έ-λε-ος κ. Σκουρλέτη. Θα λέγαμε ντροπή. Αλλά για αυτή την κυβέρνηση και τους υπουργούς της, η συγκεκριμένη λέξη μαζί με την «τσίπα» έχει απαλείφει από το λεξιλόγιο τους. Μόλις ενάμιση μήνα μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου, ο υπουργός Εσωτερικών προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ισχυρίστηκε: «Αυτή η κυβέρνηση δεν ασπάζεται την αντίληψη και τη λογική των μνημονίων»…

Υποκινητές...

Σχοινί - κορδόνι το πάει η κυβέρνηση, να συνδέει όποιον αγώνα ξεσπάει ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της με σκοτεινά και ύπουλα σχέδια «αποσταθεροποίησης», να βλέπει υποκινητές πίσω από τους εργαζόμενους που παλεύουν για μόνιμη και σταθερή δουλειά και να επιλέγει για βολικό αντίπαλο τη ΝΔ, στη μεταξύ τους αντιπαράθεση για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την αντιλαϊκή πολιτική, συκοφαντώντας ταυτόχρονα το κίνημα. Μάλιστα, η «Αυγή» έφτασε στο σημείο να γράφει για «ασύμμετρο πόλεμο» των σκουπιδιών, σημειώνοντας ότι η απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ ήταν έργο της ΝΔ! Οι αγώνες των εργαζομένων «υποκινούνται» από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και την αθλιότητα που ζουν, εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση. «Υποκινούνται» από την ανάγκη των εργαζομένων να έχουν μεροκάματο όλο το χρόνο και όχι να σαπίζουν στην ανεργία και στην υποαπασχόληση. Απ' αυτήν τη σκοπιά, η τακτική της κυβέρνησης απέναντι στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι «πιστό αντίγραφο» όσων έκαναν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, με τη διαφορά ότι σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ουσία, πάντως, παραμένει ίδια: Η μεταξύ τους αντιπαράθεση στόχο έχει να συκοφαντήσει τους εργατικούς αγώνες και τα δίκαια αιτήματά τους, να ενθαρρύνει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να δώσει επιχειρήματα σε όσους περιμένουν στη γωνία για να χτυπήσουν από μέσα κι απ' έξω το δικαίωμα στην απεργία. Και, βέβαια, να δώσει σινιάλο στο κεφάλαιο ότι και ο ένας και ο άλλος είναι αδίστακτοι όταν πρόκειται να επιτεθούν στο κίνημα...