«Εθνική γραμμή»

Μπορεί στις κοινοβουλευτικές «παραστάσεις» να σφάζονται σαν τα κοκόρια, αλλά αυτό δεν οφείλεται σε ανυπέρβλητες διαφορές τους. Απεναντίας, στα κρίσιμα για το κεφάλαιο ζητήματα συμφωνούν και επαυξάνουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης. Ακριβώς αυτή την αλήθεια έχοντας κατά νου, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης συστήνει, σε άρθρο του στη γαλλική «La Tribune» ότι «χρειάζεται ευρωπαϊκή και "εθνική συνεννόηση" για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Οπως γράφει, «οι μεγάλες θυσίες των Ελλήνων» (δηλαδή η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης) και το «μεταρρυθμιστικό της πλάνο» αποφέρουν καρπούς και η οικονομία κλείνει με ελαφρά θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Εμφανίζονται - αναφέρει - θετικές προοπτικές για την οικονομία «που είναι κρίμα να πάνε χαμένες». Και ακριβώς για να ...μην πάνε χαμένες, ο Δ. Παπαδημούλης υποδεικνύει απ' τη μια στην κυβέρνηση να «τρέξει» το νέο αντιλαϊκό πακέτο και στους «θεσμούς» να κλείσουν την «αξιολόγηση», επιτρέποντας την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που θα τροφοδοτήσει με ζεστό χρήμα το εγχώριο κεφάλαιο. «Ο χρόνος και οι εξελίξεις πιέζουν, με την "εθνική γραμμή" να είναι αναγκαία», καταλήγει το άρθρο. Προσθέτει έτσι τη φωνή του σ' εκείνες που το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν και ζητούν συναίνεση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, η οποία συν τοις άλλοις θα λειτουργήσει και σαν αμορτισέρ για τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι σε όσα ετοιμάζονται στο παρασκήνιο για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Iστορίες για το παλιό και το νέο

Ο καπιταλισμός είναι το νέο, το καινούργιο το λαμπερό. Ο κομμουνισμός είναι η σκοτεινή και αραχνιασμένη θεωρία που ανήκει στον προηγούμενο αιώνα , που θέλγεται από τις ιδεοληψίες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο καπιταλισμός δεν έχει πια αντίπαλο δέος. Η ηγεμονία του είναι απρόσβλητη και αδιαμφισβήτητη. Η κυριαρχία του αναπόφευκτη και αναπόδραστη.

Η κυριαρχία της εξαθλίωσης είναι όντως απρόσβλητη. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη όλα τα “επιτεύγματα” του καπιταλισμού είναι αντιληπτά δια γυμνού οφθαλμού. Πόλεμοι, προσφυγιά, έλλειψη βασικών ειδών διατροφής, παιδική εργασία, η μία εικόνα. Απ’ την άλλη, οι λαμπερές βιτρίνες της καπιταλιστικής αφθονίας με τους μισθωτούς εργάτες των καπιταλιστικών μητροπόλεων να συνωστίζονται στις ουρές για να αποκτήσουν με δόσεις, το τελευταίο gadget που έχει συναρμολογήσει κάποιο ανήλικο παιδί, με ανταμοιβή ένα πιάτο φαγητό και ένα στρώμα.

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη στήριξή του από την αστική τάξη

Με αφορμή την αναφορά στη θέση 28 των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του τίθεται το ερώτημα της αποσαφήνισης του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη.

Ο προσδιορισμός του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει καταρχάς τη διευκρίνιση της σχέσης ανάμεσα στην αστική πολιτική και το οπορτουνιστικό ρεύμα. Η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή είναι - όσον αφορά την ταξική της ουσία - αστική πολιτική γραμμή, όπως όμως αυτή εκδηλώνεται μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Ενώ, δηλαδή, πρόκειται για πολιτική στήριξης στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική, εμφανίζεται με σοσιαλιστικό μανδύα και συνθήματα. Το γεγονός ότι οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις έχουν αντικειμενικά κοινό «πυρήνα» με την αστική ιδεολογία και πολιτική εκφράζεται τόσο στις κατά καιρούς συγκλίσεις ανάμεσα στα οπορτουνιστικά και αστικά κόμματα όσο και στη μετατροπή οπορτουνιστικών κομμάτων σε κόμματα αστικής διακυβέρνησης, ιδιαίτερα σε περιόδους που αυτό κρίνεται αναγκαίο για τον καπιταλισμό.

Πάλη ενάντια στα «κεκτημένα» τους

Το πρώτο θέμα που αναδεικνύει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» στο πρωτοσέλιδό του, είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που τεκμηριώνει όσα επαναλαμβάνει διαρκώς το ΚΚΕ: Οτι έξοδος από την καπιταλιστική κρίση για το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από τσακισμένα εργατικά δικαιώματα. Οτι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακάμψουν τα επιχειρηματικά κέρδη και αυτή η προϋπόθεση υλοποιείται τα τελευταία οκτώ χρόνια, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης, οποιοδήποτε «μείγμα» κι αν υπερασπίζεται.

Η γραμμή που δίνει η ΕΚΤ, δηλαδή ο ένας από τους «θεσμούς» του κουαρτέτου, προς τα κράτη της Ευρωζώνης, είναι άλλη μια υπενθύμιση του με ποιους έχει να αναμετρηθεί το εργατικό κίνημα, αλλά και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να παλέψει. Η αγωνία που διακατέχει όλο το κείμενο της έκθεσης είναι πώς θα μειωθούν οι μισθοί και φυσικά ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που προτείνει είναι η πλήρης εξουδετέρωση των κλαδικών και η γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων. Η πρόκληση, μάλιστα, είναι ότι αυτό το συνδέει με τη «μη μείωση των θέσεων εργασίας», επαναλαμβάνοντας τον σαφή εκβιασμό προς την εργατική τάξη: «Θέλετε μειώσεις μισθών ή απολύσεις;».