Και τι δεν ακούστηκε για τον Ντελόρ, που αρνιόταν λέει «μια Ευρώπη μόνο της αγοράς, ζώνη ελεύθερου εμπορίου χωρίς ψυχή, συνείδηση, πολιτική βούληση, κοινωνική διάσταση». Αλλά και για τον Σόιμπλε, της σκληρής λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που «έπνιγε την ανάπτυξη» λόγω νεοφιλελεύθερων και άλλων «εμμονών», κι επειδή προστάτευε τα γερμανικά συμφέροντα αντί για τα «κοινά» συμφέροντα της ΕΕ.
Ακούσαμε επίσης για την ανάγκη «επιστροφής» σε μια ΕΕ που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά και για την ανάγκη να υπάρξουν περισσότεροι «οραματιστές» και «ευρωπαϊστές» πολιτικοί όπως ο Ντελόρ, αν η ιμπεριαλιστική ένωση θέλει να έχει μέλλον.
Ακόμα κι αν παραβλέψει κανείς το αυτονόητο, ότι δηλαδή η πολιτική ολόκληρων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών ενώσεων δεν καθορίζεται από τις όποιες προσωπικότητες, αλλά από τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και τους όποιους συμβιβασμούς, οι λαθροχειρίες τους «βγάζουν μάτι».