«Μπλόκο» στους σύγχρονους «ψαλιδοχέρηδες» μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων

Για το νέο πετσόκομμα στις συντάξεις, το ΠΑΜΕ με ανακοίνωσή του τονίζει: 

«Πριν ένα μήνα η τωρινή υπουργός Εργασίας, στηρίζοντας το νόμο-λαιμητόμο του ψαλιδοχέρη Κατρούγκαλου, ανέφερε στη Βουλή πως "για το μέλλον θα δούμε τα δημοσιονομικά δεδομένα και θα πράξουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να μην επιβαρυνθούν οι συνταξιούχοι"!

Το μέλλον ήρθε και έφερε νέο πετσόκομμα στις συντάξεις με μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 3,2 δισ. ευρώ, δηλαδή ποσοστιαία μείωση κατά 12%.

Η κυβέρνηση που με υποσχέσεις διαλαλεί το τέλος των μνημονίων και αναφέρεται με ενθουσιασμό στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, δείχνει στην πράξη τι εννοεί με τις λέξεις "ανάπτυξη" και "κανονικότητα". Νέες μειώσεις, νέος σφαγιασμός, καμία κατάργηση αντιασφαλιστικού -αντεργατικού νόμου, καμία αναπλήρωση των απωλειών!

Το ΠΑΜΕ είχε ενημερώσει από νωρίς πως ο ανταγωνισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και οι κοκορομαχίες για το ποιος είναι ο λιγότερο ψαλιδοχέρης, δεν μπορεί να κρύψει την πλήρη σύμπνοια, τον κοινό βηματισμό, τη διατήρηση του παλιού αντιασφαλιστικού οπλοστασίου που αναβαθμίζεται συνεχώς με νέους αντιασφαλιστικούς νόμους με βάση τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου που όλοι μαζί ακολουθούν κατά γράμμα.

Τώρα είναι ανάγκη να μπει από το εργατικό - λαϊκό κίνημα συνολικό μπλόκο στους σύγχρονους "ψαλιδοχέρηδες" μισθών - συντάξεων και δικαιωμάτων. Να μπει τέλος στη λογική των ψίχουλων και τις συντάξεις πείνας. Να δυναμώσει ο αγώνας για την αναπλήρωση των απωλειών».

902gr

Οι ... «καλοί» εργοδότες

«Ναι στην αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά σε σύνδεση με μείωση των ασφαλιστικών εισφορών...». Η παραπάνω τοποθέτηση ανήκει στον πρόεδρο των βιομηχάνων της Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ) και δίνει μια απάντηση στην κυβερνητική προπαγάνδα, που αξιοποιώντας τις ενδοαστικές κόντρες προσπαθεί να παρουσιάσει τους ...«Βόρειους Βιομήχανους» ως καλούς εργοδότες, σε αντίθεση δήθεν με τους «Νότιους» (ΣΕΒ). Και ποια είναι μια από τις τεράστιες διαφορές τους; Οτι οι «βόρειοι» δέχονται αύξηση του κατώτατου μισθού αλλά μόνο σε πακέτο με νέες ελαφρύνσεις, που προφανώς θα τις πληρώσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Οσο για τις «αυξήσεις»; Για να μην παίρνουν θάρρος οι εργαζόμενοι, ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ φέρνει ως πρότυπο την Πορτογαλία, όπου οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού δεν ξεπέρασαν το 0,1%, όταν οι μειώσεις που είχαν προηγηθεί ήταν πάνω από 8%. Η επίδραση της «αύξησης» ήταν σχεδόν ένα κουλούρι τη μέρα... Κι όμως, ακόμα και για μια τέτοια μηδαμινή αύξηση, οι «καλοί» βιομήχανοι (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) και όχι οι «ακραίοι», ζητούν αντίμετρα και νέες ενισχύσεις. Αυτά είναι τα πρότυπα «καλού εργοδότη» που διαφημίζει η κυβέρνηση, μοιράζοντας σανό με το τσουβάλι στους εργαζόμενους.

Περιβαλλοντικό έγκλημα η εγκατάσταση αιολικού πάρκου στα Ακαρνανικά Όρη

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

«Το περιβαλλοντικό έγκλημα με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου στα Ακαρνανικά Όρη» καταγγέλλει το ΚΚΕ, επανακαταθέτοντας στη Βουλή τη σχετική Επίκαιρη Ερώτηση την οποία υπογράφει ο βουλευτής του Κόμματος Νίκος Μωραΐτης. Αναλυτικά το κείμενο της Επίκαιρης Ερώτησης:

«Στα Ακαρνανικά Όρη, όπως τονίσαμε και σε προηγούμενες Ερωτήσεις που καταθέσαμε, συντελείται ένα περιβαλλοντικό έγκλημα σχεδόν σε όλο το μήκος και πλάτος του βουνού, μαζί και σε περιοχή Νατούρα 2000, σε Ζώνη Ειδικής Προστασίας για την ορνιθοπανίδα με αξιοσημείωτη βλάστηση και σπάνια ενδημικά φυτά και πτηνά. Σε όλη τη διαδρομή προς τις μελλοντικές εγκαταστάσεις, μέχρι και την κορυφογραμμή, ανασκάπτονται εκατοντάδες στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων για να διανοιχτούν φαρδιοί δρόμοι προσπέλασης για τη μεταφορά μηχανημάτων και εξαρτημάτων για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών συνολικής ισχύος 40 MW. Ταυτόχρονα, καταπατούνται περιουσίες, απειλούνται φτωχοί κτηνοτρόφοι να τα μαζέψουν και να φύγουν, λέγοντας ότι το βουνό ανήκει στην εταιρεία.

Η λαϊκή γειτονιά της Αθήνας μετά τον Δεκέμβρη

Ο Ιλισσός, ένα ποτάμι χιλιάδων χρόνων το οποίο μπάζωσαν διαχρονικά οι αστικές δικτατορίες και δημοκρατίες (από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου μέχρι τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις) για να ενοποιήσουν το αστικό περιβάλλον και να έχουν οικονομικά οφέλη αλλά και κατασταλτική πρόσβαση και έλεγχο στις ανατολικές λαικές συνοικίες.

Ιλισσός

Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50 ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισσόν». Μοναδικό ορατό σημείο της αποξηραμένης κοίτης βρίσκεται νότια των Στύλων του Ολυμπίου Διός, Φυσικά αυτή ή παρακαταθήκη έγινε κεκτημένο για όλες τις επόμενες κυβερνήσεις και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τα διάφορα “έργα” τις “περιβαλλοντικές ευαισθησίες” κλπ…

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον κέιμενο για το πως ο ελληνικός καπιταλισμός διαχρονικά διαμόρφωσε το αστικό περιβάλλον της Αθήνας έτσι ώστε να εξυπηρετεί τις οικονομικές, κοινωνικές και κατασταλτικές ανάγκες του απέναντι στο λαικό κίνημα . Μια πολιτική που συνεχίζεται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα (και) τα επεισόδια με τις φονικές πλημμύρες που ζήσαμε πρόσφατα………….

Φιέστες εξαπάτησης

 Ο Α. Τσίπρας ενώ προσέρχεται στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου

Πηγή: Eurokinissi

Νέος γύρος καλλιέργειας αυταπατών ετοιμάζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με διάφορα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα, όπως φάνηκε από την προχτεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ. Οι φιέστες εξαπάτησης που προγραμματίζει σε Καστελόριζο και Πνύκα, για να σηματοδοτήσει το «τέλος του μνημονίου» στις 21 Αυγούστου, οπότε τυπικά λήγει το πρόγραμμα, είναι άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και επειδή το ψέμα, για να γίνει ακόμα πιο πιστευτό, χρειάζεται και το απαραίτητο ντεκόρ, από την κυβέρνηση διαρρέεται ότι αυτές οι φιέστες θα πλαισιωθούν από «υψηλούς προσκεκλημένους», όπως αυτούς που κάθε τόσο δίνουν συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ για την αποφασιστική προώθηση των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων και τη «θεαματική» προσαρμογή του στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης.