Απο Cogito ergo sum
Να, λοιπόν που ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα ενός
δημοψηφίσματος για το οποίο και λόγω του οποίου ακούσαμε τόσα και τόσα.
Ακούσαμε τόσα ώστε όλοι εκείνοι που μεγαλώσαμε με το τσιτάτο ότι εκλογές
και δημοψηφίσματα συνιστούν την πεμπτουσία τής δημοκρατίας (γνώμη που
εξέφραζε κυρίως τους οχι-τζήδες), φτάσαμε στο σημείο να αμφιβάλλουμε για
την ορθότητά του και να αναλογιζόμαστε μήπως εν τέλει δεν είναι παρά
εργαλεία που μπορούν να καταστρέψουν την χώρα (γνώμη που εξέφραζε κυρίως
τους ναι-τζήδες), εργαλεία απεχθή, όπως θεωρούνταν κάποτε και το σφυρί
με το δρεπάνι (γνώμη που εκφράζει αρκετούς κα στις δυο όχθες του
ρέματος).
Τελικά, το μόνο θετικό που άφησε πίσω του το πολυθρύλητο δημοψήφισμα ήταν ένα οδυνηρότατο χαστούκι στην υπεροψία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία μέσα σε μια μόνο εβδομάδα εξαπέλυσαν τόση τρομοκρατία όση δεν είχαν εξαπολύσει η Ε.Ο.17 Νοέμβρη, η Φράξια Κόκκινος Στρατός και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες μαζί σε όλη την διάρκεια της δράσης τους. Κι ήταν όντως απολαυστικό να βλέπεις χτες βράδυ όλα τα -καλοπληρωμένα και μη- δημοσιογραφικά τσουτσέκια να επαναλαμβάνουν ρηχές κενολογίες προκειμένου να κρύψουν το μέγεθος της πληγής που τους άνοιξε η λαϊκή ετυμηγορία.
Κατά τα άλλα, η χτεσινή μέρα μόνο ζημιές και απώλειες προκάλεσε. Ίσως η σημαντικώτερη ζημιά να είναι η παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον διαφωνείτε με την εκτίμησή μου αυτή αλλά σας προκαλώ: αν σκεφτείτε σοβαρά, θα αντιληφθείτε ότι δεν έχουμε κανέναν λόγο να χαιρόμαστε. Ο Σαμαράς είναι αναντίρρητα ο πιο φασίστας και πιο ανίκανος πρόεδρος που είχε ποτέ η Νέα Δημοκρατία, την οποία οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στην συρρίκνωση και την διάλυση. Τώρα που έφυγε, είναι εξαιρετικά δύσκολο (έως απίθανο) να βρουν οι νεοδημοκράτες κάποιον χειρότερο απ' αυτόν. Ακόμη και τον Δένδια να βγάλουν πρόεδρο, καλύτερες μέρες θα περάσουν. Αφήστε δε το ενδεχόμενο να επιλέξουν Κυριάκο, ως φόρο τιμής στην Ντόρα που θυσίασε για το καλό τής παράταξης τα όνειρά της να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός.
Τελικά, το μόνο θετικό που άφησε πίσω του το πολυθρύλητο δημοψήφισμα ήταν ένα οδυνηρότατο χαστούκι στην υπεροψία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία μέσα σε μια μόνο εβδομάδα εξαπέλυσαν τόση τρομοκρατία όση δεν είχαν εξαπολύσει η Ε.Ο.17 Νοέμβρη, η Φράξια Κόκκινος Στρατός και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες μαζί σε όλη την διάρκεια της δράσης τους. Κι ήταν όντως απολαυστικό να βλέπεις χτες βράδυ όλα τα -καλοπληρωμένα και μη- δημοσιογραφικά τσουτσέκια να επαναλαμβάνουν ρηχές κενολογίες προκειμένου να κρύψουν το μέγεθος της πληγής που τους άνοιξε η λαϊκή ετυμηγορία.
Κατά τα άλλα, η χτεσινή μέρα μόνο ζημιές και απώλειες προκάλεσε. Ίσως η σημαντικώτερη ζημιά να είναι η παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον διαφωνείτε με την εκτίμησή μου αυτή αλλά σας προκαλώ: αν σκεφτείτε σοβαρά, θα αντιληφθείτε ότι δεν έχουμε κανέναν λόγο να χαιρόμαστε. Ο Σαμαράς είναι αναντίρρητα ο πιο φασίστας και πιο ανίκανος πρόεδρος που είχε ποτέ η Νέα Δημοκρατία, την οποία οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στην συρρίκνωση και την διάλυση. Τώρα που έφυγε, είναι εξαιρετικά δύσκολο (έως απίθανο) να βρουν οι νεοδημοκράτες κάποιον χειρότερο απ' αυτόν. Ακόμη και τον Δένδια να βγάλουν πρόεδρο, καλύτερες μέρες θα περάσουν. Αφήστε δε το ενδεχόμενο να επιλέξουν Κυριάκο, ως φόρο τιμής στην Ντόρα που θυσίασε για το καλό τής παράταξης τα όνειρά της να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός.
