14-08-2019
Το εκλογικό σύστημα είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να καταπολεμηθούν τα
“δύο άκρα”, όπως όμως έδειξε στην πράξη, ο μόνος πραγματικός εχθρός που
έπρεπε να ψαλιδιστεί κοινοβουλευτικά ήταν το ΚΚ Γερμανίας.
Είναι 22 Σεπτέμβρη 1949 και στη Βόννη, τότε πρωτεύουσα της
νεοσύστατης ΟΔΓ η ολομέλεια ετοιμάζεται να συζητήσει για τις
προγραμματικές δηλώσεις της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης Αντενάουερ,
που είχαν γίνει δυο μέρες νωρίτερα στον ίδιο χώρο. Ο λόγος δίνεται στον
ηγέτη του ΚΚ Γερμανία, Μαξ Ράιμαν, που ξεκινά να μιλά σε ένα κλίμα
αποδοκιμασιών και εκφοβισμού από τους αντικομμουνιστές συναδέλφους του.
“Μίλα σα Γερμανός επιτέλους”, “Πράκτορα της Μόσχας”, “Πληρωμένε
προβοκάτορα”, “Στείλτε το στη Μόσχα” είναι μερικές από τις αβρότητες που
εκσφενδονίζονται προς το μέρος του, με στόχο να εγκαταλείψει το βήμα.
Εκείνος συνεχίζει απτόητος, αποκαλώντας κάποια στιγμή τα μεταπολεμικά
σύνορα με την Πολωνία στη γραμμή των ποταμών Όντερ και Νάισερ ως “Σύνορο
ειρήνης”. Πάνω από 4 χρόνια μετά την ήττα των ναζί όμως, λίγοι είναι οι
αστοί πολιτικοί που έχουν συνειδητοποιήσει ότι το διαχρονικό σχέδιο του
γερμανικού ιμπεριαλισμού για επέκταση προς ανατολάς ανήκει οριστικά στο
αιματοβαμμένο του παρελθόν. Το γιουχάισμα συνταράσσει την αίθουσα, ενώ
πολλοί χριστιανοδημοκράτες βουλευτές εγκαταλείπουν την ολομέλεια, ενώ
ένας ακούγεται να φωνάζει “Απαιτούμε πάλι τα παλιά μας σύνορα!”