Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko
Ας πάρουμε μια γεύση από την τελευταία «ανάλυση» του υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά, του κ.Βορίδη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τα 40χρονα της ΝΔ:
Ακούστε τον εδώ
Παρατήρηση πρώτη: Αυτά που ακούσαμε δεν έρχονται από την εποχή του Ελλάς – Ελλήνων - Χριστιανών. Αυτά εκπορεύονται από την Ελλάδα του Ελλάς - Ελλήνων - Μνημονιακών.
Παρατήρηση δεύτερη: Ο ακροδεξιός λόγος ακόμα και στην πιο «σοβαρή» εκφορά του δεν παύει να είναι ιδεολογικά αδαής. Ίσως μάλιστα αυτός να είναι ένας από τους πιο σοβαρούς κινδύνους της ακροδεξιάς ρητορικής: Η ευκολία της που την κάνει να φλερτάρει διαρκώς με την ευήθεια. Εν προκειμένω οι ακροδεξιοί, βρισκόμενοι σε κατάσταση διαρκούς μειονεξίας λόγω της ηθικής αναπηρίας των ιδεών και των πρακτικών τους, εκείνο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν είναι η έννοια της ιδεολογικής κυριαρχίας με την έννοια της ηθικής υπεροχής. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής: Ποτέ, κυρίες και κύριοι, η Αριστερά και οι κομμουνιστές δεν διέθεταν ιδεολογική κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία. Διότι πολύ απλά αν διέθεταν την ιδεολογική κυριαρχία θα διέθεταν και την πολιτική κυριαρχία.
Εκείνο που όντως διέθεταν και διαθέτουν, και φυσικά αυτό είναι που στεναχωρεί τους Βορίδηδες μέχρι του ορίου να σκάσουν από τον καημό τους, είναι ότι η Αριστερά διαθέτει με το μέρος της την ιδεολογική της ταυτοποίηση με το δίκιο, με τον αλτρουισμό, με τον ουμανισμό, με την αυτοθυσία, με τον πατριωτισμό. Αλλά, άλλο πράγμα η κυριαρχία κι άλλο η δικαίωση, άλλο η υπεροχή. Διότι όπως λέει κι ένας σοφός, τί να το κάνεις να έχεις το δίκιο με το μέρος σου αν δεν μπορείς να το εφαρμόσεις…
Αυτή η δικαίωση – με την έννοια της αδιαμφισβήτητης ηθικής υπεροχής - των ιδεών της Αριστεράς και των κομμουνιστών έναντι των πολιτικών αντιπάλων τους, ήταν φυσικό να βρει την αντανάκλασή της στην Τέχνη, στον πολιτισμό, στη μουσική, στο τραγούδι, στα γράμματα, στη λογοτεχνία. Και αυτή η Τέχνη, επειδή ακριβώς μιλούσε με τη γλώσσα του λαού – αλλιώς δεν θα ήταν γνήσια Τέχνη - βρήκε φυσικά τη θέση που της άξιζε, ως γνήσια Τέχνη, και στην καρδιά του λαού. Για να το ξεριζώσει αυτό ο κ.Βορίδης, παρότι εκείνος είναι που έχει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς στα χέρια του - από το κράτος και την εκπαίδευση μέχρι την εκκλησία και την πλειοψηφία των ΜΜΕ - θα έπρεπε να ξεριζώσει την καρδιά του λαού. Κομματάκι δύσκολο, ακόμα τουλάχιστον.
Παρατήρηση τρίτη: Παλιότεροι - δεν ξέρω πόσο φίλοι είναι του πρώην ΕΠΕΝίτη κ.Βορίδη - θέματα όπως αυτά που εκείνος ανάλυσε στην τοποθέτηση που ακούσαμε για τους κομμουνιστές τραγουδιστές, ζωγράφους, ποιητές, λογοτέχνες και ηθοποιούς, τα είχαν λύσει ως εξής: Με στρατοδικεία σκοπιμότητας και με κρουαζιέρες στη Μακρόνησο, στον Αϊ Στράτη, στα Γιούρα, στην Ικαρία, στην Ακροναυπλία και στη Λέρο. Ο ίδιος, όμως, δεν μας είπε: Πώς ακριβώς σκέφτεται να εισηγηθεί τη λύση του ίδιου προβλήματος. Υπάρχουν άραγε στο κεφάλι του κ.Βορίδη και των ομοίων του πτέρυγες των «Νέων Παρθενώνων» που δεν έχουν χτιστεί ακόμα;
Παρατήρηση τέταρτη: Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και θα ήταν αδύνατον να απουσιάζει σε εποχές τρόικας: Δεν υπήρξε περίοδος που το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό όσο χαμηλότερα κατέβαινε τη σκάλα της υποτέλειας και της δουλικότητας στις παραγγελιές των ντόπιων και ξένων συμφερόντων που εκπροσωπούσε, που ταυτόχρονα να μην πόζαρε με τα τσαρούχια της εθνικοφροσύνης, τσιρίζοντας κορώνες περί «έθνους» και διανθίζοντας τον «σωτηριολογικό» του λόγο με την άκρατη εθνικιστική πατριδοκαπηλεία.
Παρατήρηση πέμπτη: Συνήθως η ρητορική του αντικομμουνισμού πάει χέρι – χέρι με την φιλολογία περί του «Τέλους της Ιστορίας». Τι είναι οι κομμουνιστές, ρωτούσε τις προάλλες ένα ακόμα εκλεκτό μέλος της κυβέρνησης (Ντινόπουλος); Και απαντούσε: Είναι μουσειακό είδος, κάτι σαν «αξιοθέατο». Μια εύλογη, επομένως, απορία είναι αυτή: Προς τι όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «παλιωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός στην Ελλάδα να διαμορφωθεί έτσι ώστε να αποτελέσει κάτι σαν «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον; Μήπως γιατί το μέλλον δεν φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν;...
Ας έρθουμε τώρα στην ουσία:
Ας πάρουμε μια γεύση από την τελευταία «ανάλυση» του υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά, του κ.Βορίδη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τα 40χρονα της ΝΔ:
Ακούστε τον εδώ
Παρατήρηση πρώτη: Αυτά που ακούσαμε δεν έρχονται από την εποχή του Ελλάς – Ελλήνων - Χριστιανών. Αυτά εκπορεύονται από την Ελλάδα του Ελλάς - Ελλήνων - Μνημονιακών.
Παρατήρηση δεύτερη: Ο ακροδεξιός λόγος ακόμα και στην πιο «σοβαρή» εκφορά του δεν παύει να είναι ιδεολογικά αδαής. Ίσως μάλιστα αυτός να είναι ένας από τους πιο σοβαρούς κινδύνους της ακροδεξιάς ρητορικής: Η ευκολία της που την κάνει να φλερτάρει διαρκώς με την ευήθεια. Εν προκειμένω οι ακροδεξιοί, βρισκόμενοι σε κατάσταση διαρκούς μειονεξίας λόγω της ηθικής αναπηρίας των ιδεών και των πρακτικών τους, εκείνο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν είναι η έννοια της ιδεολογικής κυριαρχίας με την έννοια της ηθικής υπεροχής. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής: Ποτέ, κυρίες και κύριοι, η Αριστερά και οι κομμουνιστές δεν διέθεταν ιδεολογική κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία. Διότι πολύ απλά αν διέθεταν την ιδεολογική κυριαρχία θα διέθεταν και την πολιτική κυριαρχία.
Εκείνο που όντως διέθεταν και διαθέτουν, και φυσικά αυτό είναι που στεναχωρεί τους Βορίδηδες μέχρι του ορίου να σκάσουν από τον καημό τους, είναι ότι η Αριστερά διαθέτει με το μέρος της την ιδεολογική της ταυτοποίηση με το δίκιο, με τον αλτρουισμό, με τον ουμανισμό, με την αυτοθυσία, με τον πατριωτισμό. Αλλά, άλλο πράγμα η κυριαρχία κι άλλο η δικαίωση, άλλο η υπεροχή. Διότι όπως λέει κι ένας σοφός, τί να το κάνεις να έχεις το δίκιο με το μέρος σου αν δεν μπορείς να το εφαρμόσεις…
Αυτή η δικαίωση – με την έννοια της αδιαμφισβήτητης ηθικής υπεροχής - των ιδεών της Αριστεράς και των κομμουνιστών έναντι των πολιτικών αντιπάλων τους, ήταν φυσικό να βρει την αντανάκλασή της στην Τέχνη, στον πολιτισμό, στη μουσική, στο τραγούδι, στα γράμματα, στη λογοτεχνία. Και αυτή η Τέχνη, επειδή ακριβώς μιλούσε με τη γλώσσα του λαού – αλλιώς δεν θα ήταν γνήσια Τέχνη - βρήκε φυσικά τη θέση που της άξιζε, ως γνήσια Τέχνη, και στην καρδιά του λαού. Για να το ξεριζώσει αυτό ο κ.Βορίδης, παρότι εκείνος είναι που έχει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς στα χέρια του - από το κράτος και την εκπαίδευση μέχρι την εκκλησία και την πλειοψηφία των ΜΜΕ - θα έπρεπε να ξεριζώσει την καρδιά του λαού. Κομματάκι δύσκολο, ακόμα τουλάχιστον.
Παρατήρηση τρίτη: Παλιότεροι - δεν ξέρω πόσο φίλοι είναι του πρώην ΕΠΕΝίτη κ.Βορίδη - θέματα όπως αυτά που εκείνος ανάλυσε στην τοποθέτηση που ακούσαμε για τους κομμουνιστές τραγουδιστές, ζωγράφους, ποιητές, λογοτέχνες και ηθοποιούς, τα είχαν λύσει ως εξής: Με στρατοδικεία σκοπιμότητας και με κρουαζιέρες στη Μακρόνησο, στον Αϊ Στράτη, στα Γιούρα, στην Ικαρία, στην Ακροναυπλία και στη Λέρο. Ο ίδιος, όμως, δεν μας είπε: Πώς ακριβώς σκέφτεται να εισηγηθεί τη λύση του ίδιου προβλήματος. Υπάρχουν άραγε στο κεφάλι του κ.Βορίδη και των ομοίων του πτέρυγες των «Νέων Παρθενώνων» που δεν έχουν χτιστεί ακόμα;
Παρατήρηση τέταρτη: Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και θα ήταν αδύνατον να απουσιάζει σε εποχές τρόικας: Δεν υπήρξε περίοδος που το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό όσο χαμηλότερα κατέβαινε τη σκάλα της υποτέλειας και της δουλικότητας στις παραγγελιές των ντόπιων και ξένων συμφερόντων που εκπροσωπούσε, που ταυτόχρονα να μην πόζαρε με τα τσαρούχια της εθνικοφροσύνης, τσιρίζοντας κορώνες περί «έθνους» και διανθίζοντας τον «σωτηριολογικό» του λόγο με την άκρατη εθνικιστική πατριδοκαπηλεία.
Παρατήρηση πέμπτη: Συνήθως η ρητορική του αντικομμουνισμού πάει χέρι – χέρι με την φιλολογία περί του «Τέλους της Ιστορίας». Τι είναι οι κομμουνιστές, ρωτούσε τις προάλλες ένα ακόμα εκλεκτό μέλος της κυβέρνησης (Ντινόπουλος); Και απαντούσε: Είναι μουσειακό είδος, κάτι σαν «αξιοθέατο». Μια εύλογη, επομένως, απορία είναι αυτή: Προς τι όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «παλιωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός στην Ελλάδα να διαμορφωθεί έτσι ώστε να αποτελέσει κάτι σαν «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον; Μήπως γιατί το μέλλον δεν φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν;...
Ας έρθουμε τώρα στην ουσία:
