Το
Στρατοδικείον (...) όχι μόνον δεν εδίκασε τους πραγματικούς υπευθύνους
των αιματηρών γεγονότων αλλά και καταδίκασε εις 60ετή συνολικήν
φυλάκισιν 11 αθώους εργάτας και αγρότας [σημ: οι καταδικασθέντες ήταν 13
και τα χρόνια φυλάκισης 62]. Το γεγονός δεν είνε δυνατόν να εκπλήξη
κανέναν. Χρόνια τώρα αι υπό διαφόρους μορφάς και υπό διάφορα προσχήματα
συνεχιζόμεναι αυταί δίκαι εκτάκτων και τακτικών στρατοδικείων αποτελούν
έναν συνδετικόν κρίκον μεταξύ της πολιτικής της καταπιέσεως, των διωγμών
και της νομιμοποιημένης βίας. Οι εναντίον της εργατικής τάξεως και των
χωρικών διωγμοί δεν είνε δυνατόν να ακολουθούν πάντοτε τον ίδιον δρόμον.
Η αστική τάξη από καιρού εις καιρόν αισθάνεται την ανάγκη να καλύπτη
τις βιαίας πράξεις της και την ενοχήν της δια «νομίμων» δικαστικών
αποφάσεων. (...)Η στρατιωτική δικαιοσύνη κατεδίκασεν
εργάτας και αγρότας και ηθώωσεν νομάρχας και συνταγματάρχας. Θα
καταδικάση και άλλας φοράς εργάτας και αγρότας και θα αθωώση νομάρχας
και αντισυνταγματάρχας. Το εγκληματικόν αυτό έργον της θα το συνεχίση
μέχρις ότου αντικατασταθή οριστικών από την εργατοαγροτικήν δικαιοσύνην.
Τότε και μόνον τότε θα παύση να αθωώνη εγκληματίας διότι θα παύσει και να υφίσταται ως «δικαιοσύνη».
Η
εργατική τάξις και οι χωρικοί δεν πρόκειται από την εκδοθείσαν απόφασιν
να σχηματίσωσι την οριστικήν των γνώμην επί των πραγματικών ενόχων. Από
της απόψεως αυτής η εκδοθείσα απόφασις είνε ένας ακόμη λόγος δια να
συνδεθούν περισσότερον μεταξύ των και να καταστήσωσι δια της
εγκαθιδρύσως Εργατοαγροτικής κυβερνήσεως περιττήν την δικαοσύνην των
Καβράκων [σημ. Ο Χρ. Καβράκος ήταν αξιωματικός του Στρατού, επικεφαλής
των δυνάμεων που επιτέθηκαν στον λαό των Τρικάλων] (...).