Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Φαρμακονήσι…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   Στεκόμαστε στην τραγωδία στο Φαρμακονήσι από τούτη τη σκοπιά: Το μέγεθός της είναι τέτοιο που επιβάλλει να θυμηθούμε για μια ακόμα φορά τα αυτονόητα:

   Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Συνεπώς κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από την αντιμετώπιση του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με γνώμονα ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. ‘Η από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών  σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες», ως παρείσακτοι που χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της πατριδοκαπηλίας, του φασισμού.
   Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεσμένο. Η απανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα. Δεν σταματά στον μετανάστη – άνθρωπο. Παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη – άνθρωπο. Τον συνταξιούχο – άνθρωπο. Τον απεργό – άνθρωπο. Τον διαδηλωτή – άνθρωπο. Τον απολυμένο – άνθρωπο. Τον άνεργο – άνθρωπο. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.
   Τρίτον, κάποιοι προωθούν τον «ανθρωπισμό» της εξόντωσης ανθρώπων με όρους… αποπληθωρισμού. Λένε: «Να απαλλαγούμε από τους μετανάστες γιατί είναι πολλοί». Αν, όμως, δεχτούμε αυτό το «κριτήριο» (σσ: είναι «πολλοί») τότε γιατί να μην δεχτούμε το ίδιο «κριτήριο» κι όταν καλούμαστε να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους αφού, κατά ορισμένους, κι αυτοί είναι «πολλοί» και ζουν και «πολύ»; Να «απαλλαγούμε», τότε, κι από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση. Επίσης, είναι «πολλοί». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί». Αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.
   Τέταρτον, τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αποτρέψει τους ανθρώπους που απειλούνται με αφανισμό από την αναζήτηση δρόμων για τη διασφάλιση της ζωής. Οι διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των προσφύγων θα ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια! Η δυστυχία, η πείνα, ο φόβος, η ανελευθερία θα είναι πάντα το «διαβατήριο» για την αναζήτηση της ελπίδας, της τροφής, της ασφάλειας. Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας: Ενα «καραβάν σαράι» που ποτέ δε σχηματίστηκε από χόμπι, αλλά πάντα από ανάγκη. Οι μετανάστες δεν μετακινούνται για λόγους… «τουριστικούς». Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και αποκαλύπτουν τους λόγους: Οι Παλαιστίνιοι που συνελήφθησαν για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα ήταν 799 το 2005. Αλλά το 2006, το 2007 και 2008 (μετά τις επιδρομές στο Λίβανο και τη Γάζα) οι αριθμοί εκτινάχτηκαν σε 2.847, 5.135 και 4.593, αντίστοιχα! Επίσης, οι συλληφθέντες από το Ιράκ ήταν 1.402 το 2003. Μετά την εισβολή των Αμερικανών οι αριθμοί εκτινάχτηκαν για το 2006, το 2007 και το 2008 σε 8.157, 12.549 και 15.940 αντίστοιχα! Αυτή είναι η στατιστική του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η σωστή λέξη: «Ιμπεριαλισμός». Οι μετανάστες δεν θα έφευγαν από τις χώρες τους αν το «παγκόσμιο χωριό» που υπηρετούν ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Πούτιν, δεν τους είχε στοιβάξει σε μια «γειτονιά» όπου οι εργαζόμενοι ζουν με 1 - 2 δολάρια τη μέρα και κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα. Δεν θα ξενιτεύονταν αν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και όλοι οι ευαγείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, δεν τους κατακρεουργούσαν είτε με τα πολεμικά είτε με τα οικονομικά «βομβαρδιστικά» τους. Αυτός είναι ο λόγος που διεθνώς, στα τέλη του 2011, ο αριθμός των ξεριζωμένων έφτασε τα 42,5 εκατομμύρια, σύμφωνα με την έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Αυτός είναι ο λόγος που σε δεκαετή βάση οι χώρες προέλευσης των περισσότερων μεταναστών είναι Αφγανιστάν (2,7 εκατομμύρια),  Ιράκ (1,4 εκατ.), Σομαλία (1,1 εκατ.), Σουδάν (500.000), ΛΔ Κονγκό (491.000).
   Πέμπτον, οι εκπρόσωποι του δεδηλωμένου ναζισμού, αλλά και οι άλλοι του ανομολόγητου ρατσισμού, λένε ψέματα όταν ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης θα λυθεί με μέτρα αστυνομικά. Με καταστολή. Με στρατοκρατικά «κόλπα». Βάζοντας «αγροφύλακες» να σουλατσάρουν στην ...Αθήνα και «ξένιους… Ποσειδώνες» να κάνουν καουμπόικα κόλπα στο Αιγαίο. Ποτέ και πουθενά δεν λύθηκε έτσι το πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αμερική. Παρά τα 700 χιλιόμετρα ηλεκτροφόρα καλώδια στα σύνορα με το Μεξικό, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να δέχονται κατά εκατομμύρια τους ισπανόφωνους μετανάστες. Λένε ψέματα, δηλαδή, όσοι ισχυρίζονται ότι χωρίς να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που γεννούν την προσφυγιά, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η αστυνομοκρατία και η στρατοκρατία όχι μόνο δεν λύνει το μεταναστευτικό, αλλά αξιοποιείται για την «νομιμοποίηση» τέτοιων πρακτικών κατά του συνόλου του «εχθρού - λαού».

Τι κάνουν σήμερα οι 33 μεταλλωρύχοι που θάφτηκαν για 69 ημέρες στο ορυχείο Σαν Χοσέ

                        
Αυτοί είναι οι 33 μεταλλωρύχοι που θάφτηκαν για 69 ημέρες στο ορυχείο Σαν Χοσέ – Τι κάνουν σήμερα

Έγιναν ήρωες για το θάρρος και το πείσμα τους, δίνοντας έναν σοβαρό λόγο για να πανηγυρίζει όλη η χώρα. Οι 33 μεταλλωρύχοι που εργάζονταν στο ορυχείο Σαν Χοσέ, στην έρημο Ατακάμα, στις 5 Αυγούστου του 2010 θάβονται κάτω από τα συντρίμμια του μετά την κατάρρευση κάποιων στοών.
Δεκαεπτά μέρες μετά και ενώ τα σωστικά συνεργία πάλευαν μόνο για να ανασύρουν να νεκρά τους κορμιά εκείνοι στέλνουν ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε «Είμαστε όλοι καλά στο καταφύγιο, και οι 33». 69 ημέρες μετά, Οκτώβριος πια, και οι 33 ζωντανοί και αισιόδοξοι ανεβαίνουν ξανά στην επιφάνεια της γης, με την χαρά για την τύχη τους, αλλά και την ελπίδα μιας νέας αρχής.
Σήμερα, το BBC κάνει ένα εκτενές αφιέρωμα σ’ αυτούς του μεταλλωρύχους, βρίσκοντάς τους και πιάνοντας την ιστορία από εκείνη που… έσβησαν τα φώτα της κάμερας: «Συχνά ξυπνάω από εφιάλτες ότι είμαι ξανά στο ορυχείο. Ξυπνάω ουρλιάζοντας γιατί ζω ξανά εκείνες τις στιγμές, λέω όμως συνέχεια στον εαυτό μου «πρέπει να τα καταφέρεις» και για αυτό προσπάθησα για μία εβδομάδα να δουλέψω σε ένα ορυχείο. Και κάθε μέρα πήγαινα ολοένα και πιο βαθιά στην γη για να νικήσω το φόβο μου». Ο Αλεξ Βέγκα, είναι ένας από τους 33 ήρωες που έζησαν την περιπέτεια και βγήκε ζωντανός, αλλά όχι ίδιος. Συνεχίζει λέγοντας – σύμφωνα με το ρεπορτάζ του BBC – πως σήμερα δεν θυμάται πολλά πράγματα, ακόμη και τις γεννήσεις των ίδιων του τον παιδιών, παρότι τις παρακολούθησε -, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και υποφέρει από κατάθλιψη. Μάλιστα αρκετές φορές επισκέπτεται ψυχίατρο και λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, ώστε να βελτιώσει αυτή την κατάσταση.

Αυτοί είναι οι 33 μεταλλωρύχοι
Αυτοί είναι οι 33 μεταλλωρύχοι

Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν μένουν εκεί αφού σε μία παρόμοια κατάσταση συνεχίζουν να ζουν και οι υπόλοιποι 32 συνάδελφοί του. Μάλιστα, αρκετοί είναι άνεργοι ή κάποιοι άλλοι με δυσκολία βγάζουν τα προς το ζην με δουλειές του ποδαριού. Ένας από τους μεταλλωρύχους εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική και ακόμη δύο αντιμετωπίζουν προβλήματα εθισμού με ναρκωτικά και αλκοόλ.
«Τα πρώτα δύο χρόνια μετά το ατύχημα, ήμουν καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα, έπαιζα ποδόσφαιρο, είχα δουλειά, όλα ήταν καλά, αλλά μετά, εντελώς ξαφνικά... μπουμ», λέει ο 30χρονος Κάρλος Μπάριος. Ξεκίνησε τις επισκέψεις σε ψυχίατρο και μία φαρμακευτική αγωγή, στην οποία όμως σύντομα εθίστηκε, ενώ παραιτήθηκε και από το ορυχείο στο οποίο εργαζόταν μετά το Σαν Χοσέ. «Κάθε βράδυ βλέπω εφιάλτες και φοβάμαι το σκοτάδι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ με την γυναίκα μου ή τη μικρή μου κόρη, καθώς τις νύχτες ξυπνάω φωνάζοντας και τις ταράζω».
Και για τους 33 όταν επέστρεψαν από τα βάθη της γης το «σκοτάδι» στο οποίο ζούσαν τους φάνηκε περισσότερο σκληρό και αβάσταχτο. Αξίζει όμως και να σημειωθεί πως κανείς ακόμη δεν έχει εισπράξει αποζημίωση για το ατύχημα.