ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ • 25 Αυγουστου 2016

Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ: Κύλησαν οι γλίτσες και βρήκανε τους Γκαίμπελς

   
 Παρατήρηση 1^η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
   
 Παρατήρηση 2^η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Παρατήρηση 3^η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

Οταν ευημερούν οι αριθμοί...

Πανηγυρίζει το υπουργείο Εργασίας γιατί - όπως λέει σε ανακοίνωσή του - το ΙΚΑ, για πρώτη φορά από το Δεκέμβρη του 2010, θα καταβάλει τις συντάξεις του επόμενου μήνα χωρίς να προσφύγει σε δανεισμό. Επικαλείται, μάλιστα, τη βελτίωση των οικονομικών δεδομένων του Ταμείου και την αύξηση των εσόδων του τους επτά μήνες του 2016 κατά 4% σε σύγκριση με το ίδιο χρονικό διάστημα του 2015. 

 

Αυτό που δεν λέει το υπουργείο, αλλά το γνωρίζουν πολύ καλά οι συνταξιούχοι στην τσέπη τους, είναι ότι ο πραγματικός λόγος που το ΙΚΑ κατάφερε να «ισορροπήσει» και να μην καταφεύγει στη συνήθη πρακτική του δανεισμού δεν είναι η αύξηση των εσόδων του, αλλά η δραματική μείωση των συντάξεων, μετά από τόσες απανωτές μειώσεις, με το 1ο και το 2ο μνημόνιο, μετά τα πρόσθετα χαράτσια και τις κρατήσεις και με το 3ο μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτή η «ισορροπία» (είτε είναι συγκυριακή είτε παρουσιάζει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά) έχει πληρωθεί με αίμα από τους συνταξιούχους του Ταμείου και έγινε πάνω στα συντρίμμια των συντάξεων και των άλλων παροχών.

 

 Οπως ακριβώς και τα γνωστά πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού. Εδώ πράγματι ισχύει η γνωστή ρήση ότι «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά δυστυχούν οι άνθρωποι»..!