«Αξιος κουκουές, αητός, πραγματικός μπολσεβίκος, οδηγητής και μπροστάρης»
(c) Estate of Peter de Francia |
Τα πουλιά ξυπνούν από την εκπυρσοκρότηση των προτεταμένων όπλων στα χέρια των αμίλητων αγουροξυπνημένων ανδρείκελων. Ξαφνιασμένα και ταραγμένα, αφήνουν τον ύπνο τους, φτεροκοπούν στα κλαδιά των δέντρων, κάνουν κύκλους πάνω από τα κεφάλια των αποτρόπαιων θυτών και των αθώων θυμάτων.
Πριν από εβδομήντα χρόνια, την Κυριακή στις 4.12 π.μ. της 30ής Μάρτη 1952, η 37χρονη καρδιά του Νίκου Μπελογιάννη (γεν. 1915) σταματάει να χτυπάει: διάτρητη, κομματιασμένη, ένα καταματωμένο σφουγγάρι που μ' αυτό θα βαφτούν όλες οι σημαίες των μελλοντικών προλεταριακών επαναστάσεων.
Λίγες μέρες μετά, ο επί είκοσι πέντε χρόνια Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Νίκος Ζαχαριάδης (1903-1973) ως παιδαγωγός, στηριζόμενος στο φωτεινό παράδειγμα του δολοφονημένου κομμουνιστή με το γαρίφαλο, απευθύνεται στους νέους και στις νέες της ΕΠΟΝ. Αυτή η ανοιχτή επιστολή κυκλοφορεί σε φωτοτυπημένη έκδοση του «Ριζοσπάστη», με ημερολογιακή ένδειξη 9 Απρίλη 1952.