Πιο
απολίτικη, επικίνδυνη και στο βάθος χυδαία άποψη ότι οι πυρκαγιές που
κατακαίνε κάθε χρόνο τα πνευμόνια της χώρας είναι φαινόμενο, δεν
υπάρχει. Δεν πάει να πασπαλίζεται εσχάτως με σπουδαρχίδικες παρόλες περί
κλιματικής αλλαγής, υπερθέρμανσης του πλανήτη κι άλλα τέτοια,
πραγματικά μεν αλλά απολύτως έργα κυρίως καπιταλιστών ανθρώπων, και
καθόλου φυσικά φαινόμενα. Επιμένουν. Η άποψη αυτή διατυπώνεται ως άλλοθι
απέναντι σε μια καραμπινάτη ενοχή και την εγκληματική πολιτική που
θέλει να είναι προς εκμετάλλευση η γη, ακόμα και καμένη. Δε χρειάζονται
μεγάλες κουβέντες για να καταλάβει κανείς ποιος πληρώνει το μάρμαρο της
φαινομενολογικής προσέγγισης της ...φωτιάς. Της κάθε φωτιάς. Οι
εμπρηστές του πολέμου, λόγου χάρη, του φονικότερου των ημερών μας που
διεξάγεται στην Ουκρανία, κόπτονται για το ...φαινόμενο της
επισιτιστικής κρίσης που θα θερίσει ζωές επί ζωών στις χώρες του τρίτου
κόσμου. Μόλις μιλήσουμε για πείνα, ακόμα και τώρα στον εικοστό πρώτο
αιώνα, να σου και αναδύεται ξαφνικά ο τρίτος κόσμος!... Αμα όμως
πιάσουμε το νήμα των καταστροφικών πυρκαγιών στον «πολιτισμένο» δυτικό
κόσμο, κι αναζητήσουμε τους υπεύθυνους και για το ξέσπασμα και για το
σβήσιμο και για τη μη πρόληψη εκδήλωσής τους, τότε ξαφνικά ο πρώτος
κόσμος, ο και δυτικός λεγόμενος, που 'χει χοντρό πορτοφόλι και
εκλεπτυσμένα σχέδια για να το χοντρύνει κι άλλο, να τη πετιέται κι
αντριεύει και θεριεύει, όχι η ρωμιοσύνη, αλλά η ευθύνη που πετιέται στα
μούτρα του κάθε καμένου πολίτη, όπου γης.