Πρόοδος για ορισμένους είναι να επιστρέψουμε στο 1900, στις απαρχές του Εργατικού Δικαίου, όταν δηλαδή αυτό δεν υπήρχε, όταν ήταν μέρος του αστικού Δικαίου αντιμετωπίζοντας δήθεν ισότιμα την εργασιακή σχέση.
Ορισμένες σκέψεις με αφορμή – και όχι ως απάντηση – το άρθρο του ομότιμου καθηγητή Εργατικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου, Ιωάννη Ληξουριώτη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «liberal.gr» στις 13.03.2021, με τίτλο «Οι “αρνητές” της τηλεργασίας και η πραγματικότητα».
Η ειδοποιός διαφορά του συγκεκριμένου άρθρου, σε σχέση με άλλα όμοια, είναι ότι ο γράφων ζητά από την κυβέρνηση «να αντιμετωπίσει τις συνδικαλιστικές και άλλες συντεχνιακές πιέσεις, περιορίζοντας τις νομοθετικές παρεμβάσεις στο όλως αναγκαίο μέγεθος», καθώς, όπως ισχυρίζεται, «αν η μέθοδος αυτή απασχόλησης πνιγεί στους κανονιστικούς περιορισμούς, τότε θα έχουμε πετύχει ακόμη μια πρωτιά στο πεδίο του αναχρονισμού και της συντήρησης».
Με άλλα λόγια, για τον ίδιο, η νομοθετική κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων για τους απασχολούμενους με τηλεργασία αποτελεί εξέλιξη αναχρονιστική, παράγοντα οπισθοδρόμησης και συντήρησης. Συμπερασματικά, διατυπώνεται η άποψη ότι το «αόρατο χέρι της αγοράς» θα δώσει τις αναγκαίες λύσεις και κατευθύνσεις για την εφαρμογή της τηλεργασίας, οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο στην «πρόοδο» τα μέρη της εργασιακής σχέσης.
Είναι όμως έτσι;