Η φράση πέρασε στην Ιστορία μαζί με το φευγιό του συντρόφου μας, Χαρίλαου Φλωράκη, του Καπετάν Γιώτη του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ από το 9ο έως και το 12ο Συνέδριό του, στη συνέχεια Προέδρου και Επίτιμου Προέδρου του Κόμματος έως το τέλος, την 22 Μάη 2005, μέρα κατά την οποία μέσα από ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ έγινε γνωστό ότι ο σύντροφος δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Για παλιότερους συντρόφους, η μέρα αυτή λειτουργεί και σαν ένα απ' τα αραξοβόλια, εκεί που κατά διαστήματα γυρνάς για να μετρήσεις το ταξίδι, να πάρεις εφόδια για τη συνέχεια.
Παράλληλα, για μια ολόκληρη γενιά νέων κομμουνιστών που ανδρώθηκε από τότε, οι ιστορίες του περασμένου αιώνα φαντάζουν και είναι αρκετά μακρινές. Ταυτόχρονα, όμως, αυτές οι ιστορίες είναι και ένα από τα μέτρα για το μπόι του Κόμματός μας στην υπερεκατοντάχρονη πορεία του. Πορεία που σημαδεύτηκε από την κίνηση τεράστιων μαζών και αυτή η κίνηση, επίσης, από τη δράση των πρωτοπόρων της κάθε εποχής. Ανάμεσά τους και ο Χαρίλαος Φλωράκης.