Εντάξει το τρολάρισμα, αλλά μήπως να μιλήσουμε σοβαρά για την Ε.Ε.;

 / 2310net

 
Με αφορμή το χτεσινό άρθρο της Αυγής στο οποίο χλευάζονται οι συμμετέχοντες στο «Μένω Ευρώπη» συλλαλητήριο, ίσως θα πρέπει να ασχοληθούμε λίγο σοβαρά με το ζήτημα του φιλοευρωπαϊσμού, μακριά από τρολλιές (έχουν κι αυτές τη χάρη τους, αλλά και τα όριά τους) και αναλύσεις στο πόδι.
 
Ο συντάκτης του κειμένου αυτού θέλει να παρουσιάσει τους φιλοευρωπαϊστές (ας τους αποκαλούμε έτσι αν και δεν είναι και πολύ δόκιμος ο όρος) ως μια ελίτ πλούσιων ανθρώπων που θα κατέβουν για πρώτη φορά στο δρόμο να διαδηλώσουν, κουβαλώντας τις αστικές τους συνήθειες. Πολύ βολικό σαν σχήμα, αλλά καθόλου αληθινό. Τα ταξικά χαρακτηριστικά της αντίθεσης ΕΕ-αντιΕΕ δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Αν ήταν, δεν θα ήταν παρά το 4-5% που θα δήλωνε υπέρ της παραμονής μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη με κάθε κόστος. Αν ήταν τόσο ξεκάθαρα, τότε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να χλευάζει μέσω της εφημερίδας του τους «φιλοευρωπαϊστές» θα είχε επιτέλους πάρει μια σαφέστατη θέση υπέρ της εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.
 
Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι έχει επικρατήσει στην συνείδηση της μάζας των ελλήνων το «Ευρωζώνη = καλό» και το «έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ = μακριά από εμάς, ουτοπικό, πως θα ζήσουμε μετά, που θα πάμε μόνοι μας χωρίς συμμάχους, θα γίνουμε Ρουμανία του Τσαουσέσκου». Στην εμπέδωση αυτής της λογικής ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αθώος. Οι δεσμεύσεις του για διάσωση της Ευρωζώνης μέσω της λύσης του ελληνικού προβλήματος και άλλα πολλά αποδεικνύουν ότι μόνο σε κόντρα με την ΕΕ δεν είναι.
 
Προσπαθώντας να εμφανίσει κανείς τον φιλοευρωπαϊσμό ως ιδεολογία των πολύ πλούσιων που έχουν λιμουζίνες, Λουί Βιττόν και πίνουν σαμπάνιες, όπως κάνει ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου, αγνοεί ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων της χώρας έχει περίπου τις ίδιες απόψεις. Δεν θέλει ούτε καν την συριζαική ρήξη, πολύ δε περισσότερο την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ. Μήπως εδώ δημιουργείται ένα κενό ταξικής συνείδησης; Και πώς να μην δημιουργείται, όταν από τον ίδιο τον Υπουργό Οικονομικών της Αριστερής Κυβέρνησης μάθαμε πρόσφατα ότι η ταξική πάλη μπορεί να μπαίνει στην κατάψυξη σε καιρούς κρίσης;
Το μόνο που με επιτυχία καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να καπελώσει το σημαίνον «Αριστερά», βάζοντας έτσι το δικό του όριο ακόμα και στην φιλοΕΕ-αντιΕΕ συζήτηση. Εμφανίζοντας την υπόθεση υπεράσπισης της ΕΕ ως μια γραφική χαζομάρα μερικών γελοίων τύπου Τζήμερου κατορθώνει να αποκρύψει τις δικές του ευθύνες στην εμπέδωση της φιλοευρωπαϊκής συνείδησης στον λαό. Όποιος νομίζει πως ο πραγματικός αντίπαλος των διαδηλωτών του «Μένω Ευρώπη» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γελασμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν και δεν θα γίνει αντι-ΕΕ, όσο κι αν τρολλάρει στο διαδίκτυο. Το θέμα είναι να απαντήσουν σε αυτές τις φιλοευρωπαϊκές προκλήσεις οι πραγματικά αντι-ΕΕ πολιτικές δυνάμεις, με ουσία, περιεχόμενο και δυναμισμό. Και λίγο τρολλάρισμα δεν θα έβλαπτε…

Αναρτήθηκε απο ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννήθηκε 25/1/2015

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από το σκίσιμο των μνημονίων και την κατάργηση τους μ’ ένα άρθρο, που μετατράπηκαν σε σχήματα λόγου; Να αναφερθεί στις 47 σελίδες, που πρότειναν στους δανειστές, και ακόμα και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε πως είναι υποχώρηση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Μήπως να σταθούμε στη λέξη «επώδυνη» που έχει γίνει ζευγάρι με τη «συμφωνία», για να προετοιμαστεί ο κόσμος; Είναι οι «αριστερές» ιδιωτικοποιήσεις, είναι και ο ΕΝΦΙΑ που μένει, είναι κι άλλα. 

Το επιχείρημα στις υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ από το πρόγραμμα του (αυτά τα λίγα που έταζε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης) είναι αναμενόμενο (;): «Έτσι είναι οι διαπραγματεύσεις». Με λίγα λόγια μας λένε πως σε μια διαπραγμάτευση κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως εδώ δεν μιλάμε για μια διαπραγμάτευση για να αγοράσεις ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, αλλά για το μέλλον μιας χώρας κι ενός λαού, που έχουν βυθιστεί ήδη. Η καταστροφή φαίνεται παντού, σε κάθε έκφραση της ζωής μας, σε κάθε βήμα.

Μπουρλοτιέρης και Άνθρωπος !

Μπουρλοτιέρης και Άνθρωπος !

"Δυό διαφορετικές μορφές του Άρη περνούσαν μπρος στα μάτια μου..."

Μια σπουδαία προσωπική μαρτυρία για τον Άρη Βελουχιώτη - από το φωτογράφο της Αντίστασης Σπύρο Μελετζή ("Αντάρτες στα βουνά")

Ιδού:

============

« (….) Όταν ο Άρης πρόβαλε στον αξώστη μια απέραντη ζητωκραυγή σκέπασε τα πάντα και δεν εννοούσε να σταματήσει. Κι’ όσο ο Άρης τους έκανε νόημα με χειρονομίες να ησυχάσουν, τόσο ο λαός κουνούσε τα πανώ και τις σημαίες και ζητωκραύγαζε. Πέρασε αρκετή ώρα ως ότου μπορέσει ν’ αρχίσει την ομιλία του. Τέσσερις ολόκληρες ώρες κράτησε εκείνη η ομιλία του Άρη. Τέσσερις  ώρες ο Άρης μιλούσε για τον αγώνα του Ελληνικού λαού στις πόλεις και στα βουνά, πως άρχισε, τι υπόφεραν και πως έφθασαν ως τη σημερινή μέρα της λευτεριάς. Ήρθαν στιγμές κατά την ομιλία του πού ο Άρης είχε συγκινηθεί τόσο πολύ που βούρκωναν τα μάτια του, έκλαιγε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοια συγκίνηση και ομολογώ πώς ποτέ μου δεν μπορούσα να φαντασθώ πως υπάρχουν τέτοιες στιγμές στον άνθρωπο Τιτάνα. Ως εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως τέτοιες αδυναμίες τις έχουμε εμείς οι κοινοί άνθρωποι, αλλά να βλέπεις έναν Άρη να δακρύζει και να συγκινείται τόσο πολύ, αυτό δεν το χωρούσε ο νους μου.

Γιατί για μένα ως εκείνη τη στιγμή ο Άρης ήταν πιο πολύ θρύλος. Ο πρώτος που μου μίλησε για τον Άρη το 1942 ήταν ο αδερφός τού Ανδρέα Τζήμα, ο Σωτήρης, και μου τον περιέγραψε σαν κάτι το υπερφυσικό. Στο βουνό γνώρισα τον Άρη πιο πολύ όχι από τις φωτογραφίες που του έκανα, αλλά από την περιγραφή που μου έκανε ένα πατριωτάκι μου ο Γιώργος Καραδημήτρης από την Ίμβρο.

Ο Γιώργος ανέβηκε αντάρτης στο βουνό και ήταν από τα πρώτα παλληκάρια του Άρη. Και τι δεν μου διηγήθηκε για τη ζωή τους. Τι αφάνταστα σκληρές συνθήκες αντιμετώπισαν. Πολλές μέρες έμειναν νηστικοί, βρεγμένοι ως το κόκκαλο και να περπατάν συνέχεια, να κοιμούνται σαν τα αγρίμια στα βουνά και να υποφέρουν τα πάνδεινα. Κι’ όμως τα ξεπερνούσαν όλα γιατί πάντα τους εμψύχωνε και τους έδινε κουράγιο ο Άρης. «Μας αγαπούσε όλους σαν παιδιά του, μας ήθελε λεβέντες και υποδειγματικούς μέσα σ’ όλο το αντάρτικο. Μας έλεγε πάντα : εμείς οι μαυροσκούφηδες πρέπει να ξεχωρίζουμε, πρέπει να είμαστε πρώτοι στις κακουχίες και στις θυσίες και τελευταίοι στις απολαβές. Αλλά και μεις όλοι τον αγαπούσαμε σαν πατέρα μας και καλύτερα. Τι να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δεν θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ’ όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μάς. Κι’ ένα τσιγάρο ακόμα νάχε θα τόδινε σε μάς. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ό Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι’ αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τάχαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

Αυτόν τον Άρη ήξερα από την περιγραφή του Γιώργου κι’ αυτόν τον ακαταπόνητο άντρα θαύμαζα. Και τώρα ξαφνικά έβλεπα έναν Άρη δακρυσμένο που τον έπνιγε η συγκίνηση και δεν μπορούσε να συνεχίσει την ομιλία του. Έβλεπα έναν Άρη γεμάτο καλωσύνη κι’ ανθρωπιά και προσπαθούσα να νοιώσω την ψυχική του κατάσταση. Να επικοινωνήσω ψυχικά μαζί του και να γίνω και γώ μέτοχος της χαράς και της συγκίνησης που πλημμύριζαν την ψυχή του. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μια αναταραχή μέσα μου.

Δυό διαφορετικές μορφές του Άρη περνούσαν μπρος στα μάτια μου. Η μια ήταν η μορφή του Άρη όπως μου την περιέγραφε ο Γιώργος. Του λεβέντη, του αγωνιστή, του μπορλοτιέρη που άναβε φωτιά μεσ’ τις ψυχές των σκλαβωμένων Ελλήνων κι’ ύστερα ορμητικός σαν σίφουνας τις παρέσερνε και τις έστρεφε ενάντια στους καταχτητές σ’ έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για τη λευτεριά.

Η άλλη ήταν αυτή που είχα τούτη τη στιγμή μπροστά μου. Έναν Άρη με δακρυσμένα μάτια, γεμάτα καλωσύνη κι’ ανθρωπιά που τον έπνιγαν οι λυγμοί και οι συγκινήσεις. Ένα συνεχές ρεύμα ένοιωθα πως ξεκινούσε από τον Άρη, κατέβαινε κάτω στην ανθρωποθάλασσα, την διαπερνούσε, την ηλέκτριζε, την ενθουσίαζε και ξαναγυρνούσε πάλι πίσω.

Μέσα σ’ αυτή την συνεχή επαφή Άρη και λαού κλείνονταν όλες οι λαχτάρες και οι πόθοι του λαού που πίστευαν και στήριζαν την πραγμάτωσή τους στον Άρη, και την δύναμη που αντλούσε πάλι ο Άρης από την εμπιστοσύνη και την συμπαράσταση του λαού. Πως ήταν λοιπόν δυνατόν να μη συγκινηθεί τόσο πολύ όταν πριν από τρία χρόνια άφησε την πόλη που γεννήθηκε σκλάβα κι’ άρπαξε το ντουφέκι και βγήκε αντάρτης στα βουνά και πάλεψε και μόχθησε για το ξεσκλάβωμά της (….) »

=============

ΣΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!


blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Αναρτήθηκε από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ