Ποιοι έχουν συμφέρον να ξεχάσουμε τα Τέμπη, το Σάμινα, τη Ρικομέξ, τις κρατικές δολοφονίες, την αστυνομική βία, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα εγκλήματα των βασανιστών της χούντας, την Εθνική Αντίσταση, τα εγκλήματα των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους, ότι ακόμα και στις μεγαλύτερες τραγωδίες κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν;
Γράφει ο Νίκος Σουβατζής
Είναι πολύ συχνό φαινόμενο όταν αναφέρουμε σε κάποιον κάτι που έχει πει ή κάνει στο παρελθόν και μας έχει ενοχλήσει να απαντάει ότι δεν το θυμάται, ακόμα και όταν το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει είναι πολύ μικρό. Είναι πολύ βολικό όταν έρχεσαι σε δύσκολη θέση να επικαλείσαι τη λήθη αντί να αναγνωρίσεις το λάθος σου και να ζητήσεις συγγνώμη. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον δημόσιο λόγο. Πολλές φορές κάποιοι πολιτικοί όταν έρχονται στην επιφάνεια δηλώσεις και κείμενά τους απ’ το παρελθόν που έρχονται σε αντίθεση με τον σημερινό τους λόγο και τις σημερινές τους πράξεις, δηλώνουν ότι δεν θυμούνται τις επίμαχες δηλώσεις γιατί έχουν γίνει πολύ παλιά. Εξάλλου είναι κυρίαρχη η αντίληψη ότι κάτι που έγινε πριν από χρόνια δεν έχει πια καμία σημασία, ότι κάτι που γίνεται τώρα σε μερικά χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς και ότι ένα γεγονός του παρελθόντος ανήκει αποκλειστικά εκεί. Αυτή την αντίληψη απηχεί η λαϊκή έκφραση «Περασμένα ξεχασμένα».