Η αξιοπιστία των διαβεβαιώσεων της κυρίας Βούλτεψη είναι, υποθέτουμε, ανάλογη με την γενικότερη κυβερνητική… αξιοπιστία. Όλοι (και οι αγρότες) ενθυμούμαστε για παράδειγμα την προεκλογική δέσμευση Σαμαρά (δεν θα υπάρξει κανένα νέο μέτρο) στις εκλογές του 2012. Και όλοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε από τότε μέχρι σήμερα. Το να κρατήσουν μικρό καλάθι
οι αγρότες για τα κεράσια που μοιράζει η κυρία Βούλτεψη δεν μπορεί να
χαρακτηριστεί καχυποψία, αλλά στοιχειώδης πρόνοια, αν μάλιστα ληφθεί
υπόψη το μέγεθος της καταστροφής αφού η Ρωσία απορροφούσε περί το 40%
των ελληνικών εξαγωγών αγροτικών προϊόντων.Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που η κυβέρνηση δίνει υποσχέσεις που δεν μπορεί ή δεν σκοπεύει να τηρήσει. Είναι, όμως η πρώτη φορά που με τόσο οδυνηρό και ξεκάθαρο τρόπο εμφανίζονται στο προσκήνιο οι συνέπειες των στρατηγικών επιλογών των ελληνικών κυβερνήσεων. Με άλλα λόγια, ο λογαριασμός
του ανήκομεν εις την Δύση συσσωρεύει αβάσταχτα πια πολιτικά και οικονομικά χρέη.Οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτουργώντας ως πιόνια των μηχανισμών της ευρωατλαντικής «συμμαχίας» μεταφέρουν χρόνια τώρα ένα τεράστιο οικονομικό κόστος στις πλάτες της ελληνικής κοινωνίας, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα η συμμετοχή της Ελλάδας στο εμπάργκο πετρελαίου κατά του Ιράν ζημίωσε τη χώρα καθώς η Τεχεράνη πρόσφερε φτηνό και με μεγάλη πίστωση πετρέλαιο.
Ζημία και μάλιστα τεράστια στη χώρα συνεπάγεται και από την υπονόμευση της ελληνορωσικής ενεργειακής συνεργασίας. Δεν είναι μυστικό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κατά τη σύντομη πρωθυπουργία του πρόλαβε να τινάξει στον αέρα το σχέδιο για τη δημιουργία του περιβόητου πετρελαιαγωγού από το Μπουργκάς μέχρι την Αλεξανδρούπολη.
Μυστικό δεν είναι επίσης, ότι ακόμη και σήμερα που κόβονται συντάξεις, κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία η χώρα καταβάλει κανονικά τον οβολό της στο «αμερικανικό ταμείο της…Δήλου», το ΝΑΤΟ ο οποίος φτάνει το 2% του ΑΕΠ.
Όλα αυτά σκιαγραφούν τα χαρακτηριστικά του ελληνικού προτεκτοράτου του οποίου τις εσωτερικές υποθέσεις διαχειρίζονται- εκλεγμένες μεν αλλά μαριονέτες δε- των προστατών.
Μήπως δεν λειτούργησε σαν μαριονέτα ο Ευάγγελος Βενιζέλος που φρόντισε κατά το διάστημα της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ να σφίξει τα χέρια των Ναζί στην Ουκρανία; Δεν ήταν η ελληνική προεδρία που ολοκλήρωσε τη δουλειά της σύνδεσης αυτής της χώρας με την ΕΕ; Μήπως η ελληνική κυβέρνηση έχει αρθρώσει μια λέξη για την γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων από το Ισραήλ; Είναι άραγε αυτές οι πολιτικές το αποτέλεσμα επεξεργασμένων θέσεων με βάση τα συμφέροντα της χώρας; Ή μήπως τυφλή εκτέλεση των εντολών των προστατών;
Την απάντηση, προφανώς δεν την περιμένουμε από την κυρία Βούλτεψη…
