Θρήνησε ρε, τι σου ζητάνε. Κλάψε για τους
ηγέτες σου που φεύγουν, για εκείνους που τραυματίζονται από στημένες
τρομοκρατικές επιθέσεις, για όσους έβγαλαν έρπη από το άγχος τους για το
μέλλον σου, ακόμα και για τον ίδιο τον έρπη που φιλοξενήθηκε σε χείλη
που σχηματίζουν λέξεις για να διαπραγματευτούν για το καλό σου. Κλάψε,
κλάψε καλά, κλάψε δυνατά, κλάψε να σε ακούσουν.
Μην σκέφτεσαι, μόνο κλάψε. Πρόσεχε όμως, θέλω τον
θρήνο σου σωστό, ώριμο, αληθινό και προσεγμένο. Αν τα δάκρυα είναι για
το μέλλον του παιδιού σου, για την άρρωστη μάνα σου που αργοπεθαίνει
αβοήθητη και την αξιοπρέπεια που βιαστικά αφήνεις μαζί με την ομπρέλα
σου στην είσοδο της δουλειάς σου κάθε πρωί, θα το καταλάβουν, γι’αυτό
πρόσεχε. Έχουμε πένθος αληθινό, δεν χωρούν λαϊκισμοί εδώ πέρα. Λαϊκά ας
είναι μόνο τα προσκυνήματα. Όχι κινήματα. Από αυτά να κρατάς μόνο το
κλάμα από τα δακρυγόνα.