Ταλαιπωρία για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους από την πολιτική που τους αντιμετωπίζει ως «κόστος»

Σαν να μη φτάνει το διαρκές πετσόκομμα των συντάξεων από όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι έρχονται αντιμέτωποι με το τεράστιο πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων, με την ταλαιπωρία και την απάνθρωπη δοκιμασία να συνταξιοδοτούνται αλλά να μη λαμβάνουν έγκαιρα τη σύνταξή τους, να περιμένουν χρόνια μέχρι να την πάρουν ολόκληρη...

Η αιτία του προβλήματος είναι βέβαια κοινή: Είναι η πολιτική που αντιμετωπίζει τους απόμαχους της δουλειάς και την ικανοποίηση των αναγκών τους ως «κόστος» για το αστικό κράτος, ως «βάρος» στην ακόμα μεγαλύτερη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, την ώρα που συνεχώς οι κυβερνήσεις διαφημίζουν ότι «το Δημόσιο εκσυγχρονίζεται» και αποκτά «σύγχρονα εργαλεία», οτιδήποτε έχει να κάνει με την κάλυψη λαϊκών αναγκών, όπως είναι η έγκαιρη έκδοση των συντάξεων, βρίσκεται διαρκώς «στην πρέσα». Ετσι, δίπλα στις τεράστιες ελλείψεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια κ.ο.κ., βρίσκεται και η μεγάλη υποστελέχωση των ασφαλιστικών ταμείων σε ανθρώπινο δυναμικό, η απουσία σύγχρονων υποδομών και εξοπλισμού, διογκώνοντας συνεχώς το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων.

Η κυβέρνηση μάλιστα, αντί να αντιμετωπίσει αυτές τις μεγάλες ελλείψεις, αξιοποιεί το πρόβλημα ως «σκαλοπάτι» για την είσοδο ιδιωτικών εταιρειών στον e-ΕΦΚΑ, και μάλιστα στον κρίσιμο τομέα της απονομής των συντάξεων, στο φόντο της προωθούμενης ιδιωτικοποίησης των επικουρικών συντάξεων αλλά και της ευρύτερης ιδιωτικοποίησης κρίσιμων υπηρεσιών και υποδομών του Δημοσίου.

Υπάρχει λύση υπέρ του λαού

 

Στην περιοχή μας, σήμερα, βρίσκονται σε εξέλιξη δύο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, στη Συρία και τη Λιβύη. Στην Ανατολική Μεσόγειο υπάρχουν διατεταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και άλλων κρατών, που κινούνται με συγκεκριμένο σχεδιασμό. Οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης κλιμακώνονται σταθερά και αξιοποιείται η απαράδεκτη Συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης που κινείται σε γεωγραφικές συντεταγμένες που έρχονται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Η αστική τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της συμμετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στηρίζουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν καθοριστικής σημασίας γεγονότα, περικλείοντας πολύ επικίνδυνη ενέργεια.

Ταυτόχρονα, στο «μεγάλο κάδρο» του ανταγωνισμού των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Κίνα και τη Ρωσία εντάσσεται ολοφάνερα πλέον η προσπάθεια να ανακοπεί η «αυξανόμενη παρουσία» τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και ανατολικότερα, περιοχή απ' όπου περνάνε βασικοί διάδρομοι του παγκόσμιου εμπορίου, όπως και ο κινεζικός «Νέος Δρόμος του Μεταξιού», ενώ διασταυρώνονται και αντίπαλα ενεργειακά σχέδια.

Είναι πρόσφατη (Δεκέμβρης 2020) η παρουσίαση, εκ μέρους του ΝΑΤΟ, της «Στρατηγικής 2030», η οποία κάνει ξεχωριστή αναφορά στην ανάγκη ενίσχυσης της Νότιας πτέρυγας της «Συμμαχίας» στην περιοχή της Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής και της Μ. Ανατολής, απαιτώντας επικαιροποίηση της πολιτικής ανάσχεσης της Ρωσίας, τη δημιουργία και μιας μεσογειακής συνιστώσας.

«Εθνικά»

 

«Το εθνικό μέτωπο θεωρώ ότι υπάρχει. Ασχετα αν κάποιοι επιμένουν να το υπονομεύουν για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν υπάρχει όμως ουσιαστική διαφοροποίηση στη στρατηγική μας μεταξύ τουλάχιστον της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΚΙΝΑΛ. Μπορεί να υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, οι οποίες συχνά μεγεθύνονται, για λόγους επικοινωνίας και όχι ουσίας». Αυτά δήλωνε τον περασμένο Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, μιλώντας για τα Ελληνοτουρκικά, στο φόντο των τότε προσπαθειών για επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, με άμεση παρέμβαση ΗΠΑ και ΕΕ. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι και προστέθηκαν πολλές ακόμα αποδείξεις για το «εθνικό» μέτωπο των αστικών κομμάτων: Από τις συμφωνίες σκοπιμότητας με την Ιταλία και την Αίγυπτο, έως τα εξοπλιστικά προγράμματα, που έχουν όλα τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Γι' αυτό ακούγεται αστεία η παρότρυνση του Αλ. Τσίπρα στον πρωθυπουργό να πράξει «το εθνικά επωφελές» και όχι «το κομματικά αναγκαίο», όπως έγραφε τις προάλλες σε άρθρο του, όπου σχολίαζε την παρέμβαση Σαμαρά για τα Ελληνοτουρκικά. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Αφού όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι «μια ωραία ατμόσφαιρα», παρά τις «επιμέρους διαφοροποιήσεις», σε ποιον απευθύνονται οι εκκλήσεις για «εθνική» ενότητα; Ξεκάθαρα στο λαό, που τον καλούν με το «καλό» των ψεύτικων προσδοκιών και με τ' «άγριο» των εκβιαστικών διλημμάτων να συναινέσει στην πολιτική που ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε τεράστιους κινδύνους. Ομως, το μόνο επωφελές για εκείνον βρίσκεται σε σύγκρουση με τα «εθνικά» συμφέροντα της αστικής τάξης, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τα κόμματα που τα υπηρετούν.