Απο Cogito ergo sum
[Προσοχή! Όσα ακολουθούν, γράφτηκαν πριν έναν αιώνα! Ο θείος
Βλαδίμηρος αποδεικνύει πως ο λόγος που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν
"ξύλινο" δεν είναι και τόσο ξύλινος.]
Ο ιμπεριαλισμός είναι οικονομικά μονοπωλιακός καπιταλισμός. Για να είναι το μονοπώλιο ολοκληρωτικό, πρέπει να εκτοπιστούν οι ανταγωνιστές όχι μόνο από την εσωτερική αγορά (από την αγορά τού δοσμένου κράτους) αλλά και από την εξωτερική, από όλο τον κόσμο. Υπάρχει άραγε η οικονομική δυνατότητα στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου να εκτοπιστεί ο συναγωνισμός ακόμη και σε ένα ξένο κράτος; Και βέβαια υπάρχει: το μέσο είναι η χρηματιστική εξάρτηση και η ιδιοποίηση των πηγών πρώτων υλών και σε συνέχεια και όλων των επιχειρήσεων του ανταγωνιστή.
Τα αμερικανικά τραστ είναι η ανώτατη έκφραση της οικονομίας του ιμπεριαλισμού ή του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για την εκτόπιση του ανταγωνιστή τα τραστ δεν περιορίζονται στα οικονομικά μέσα, αλλά καταφεύγουν συνεχώς σε πολιτικά και ακόμη και σε εγκληματικά μέσα. Ωστόσο θα ήταν μέγιστο λάθος να θεωρηθεί το μονοπώλιο των τραστ οικονομικά απραγματοποίητο με μεθόδους πάλης καθαρά οικονομικές. Αντίθετα, η πραγματικότητα σε κάθε βήμα αποδείχνει το "πραγματοποιήσιμο" του: τα τραστ υποσκάπτουν την πίστη του ανταγωνιστή μέσω των τραπεζών (τα αφεντικά των τραστ είναι αφεντικά των τραπεζών: αγορά μετοχών), τα τραστ υπονομεύουν τη μεταφορά υλικών στους ανταγωνιστές (οι αφέντες των τραστ είναι αφέντες των σιδηροδρόμων: αγορά μετοχών), τα τραστ ρίχνουν για ένα ορισμένο διάστημα τις τιμές κάτω από το κόστος, ξοδεύοντας γι’ αυτό εκατομμύρια, για να καταστρέψουν τον ανταγωνιστή και να εξαγοράσουν τις επιχειρήσεις του, τις πηγές του πρώτων υλών (ορυχεία, γη κτλ).
Να μια καθαρά οικονομική ανάλυση της δύναμης των τραστ και της επέκτασής τους. Να ένας καθαρά οικονομικός δρόμος για την επέκταση: αγορά επιχειρήσεων, καταστημάτων, πηγών πρώτων υλών.
Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο μιας χώρας μπορεί πάντα να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις των ανταγωνιστών και μιας ξένης, πολιτικά ανεξάρτητης, χώρας και πάντα το κάνει αυτό. Οικονομικά τούτο είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμο. Η οικονομική "προσάρτηση" είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμη χωρίς την πολιτική και συναντιέται συνεχώς. Στη βιβλιογραφία τη σχετική με τον ιμπεριαλισμό θα συναντήσετε σε κάθε βήμα μαρτυρίες λ.χ. σαν κι αυτές, ότι η Αργεντινή είναι στην πραγματικότητα "εμπορική αποικία" της Αγγλίας, ότι η Πορτογαλία είναι στην πράξη "υποτελής" της Αγγλίας κτλ. Αυτό είναι σωστό: η οικονομική εξάρτηση από τις αγγλικές τράπεζες, τα χρέη προς την Αγγλία, η αγορά τοπικών σιδηροδρόμων, ορυχείων, γαιών κτλ απομέρους της Αγγλίας, όλα αυτά κάνουν τις προαναφερόμενες χώρες "προσαρτήματα" της Αγγλίας από οικονομική άποψη, χωρίς την παραβίαση της πολιτικής ανεξαρτησίας αυτών των χωρών.
(...) Μόνο που η εξουσία τού Xρηματιστηρίου δυναμώνει! Επειδή το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το μέγιστο βιομηχανικό κεφάλαιο το οποίο αναπτύχθηκε σε μονοπώλιο και συγχωνεύτηκε με το τραπεζικό κεφάλαιο. Οι μεγάλες τράπεζες συγχωνεύονται με το Χρηματιστήριο, καταβροχθίζοντάς το. (Στη βιβλιογραφία τού ιμπεριαλισμού γίνεται λόγος για μείωση του ρόλου τού Χρηματιστηρίου, αλλά μόνο με την έννοια ότι κάθε γιγάντια τράπεζα είναι η ίδια Χρηματιστήριο.)
Παρακάτω. Αν για τον πλούτο γενικά αποδείχνεται ολότελα πραγματοποιήσιμη η κυριαρχία πάνω σε οποιαδήποτε ρεπουμπλικανική δημοκρατία μέσω της εξαγοράς και του Χρηματιστηρίου, τότε πώς μπορεί κανείς να ισχυρίζεται, χωρίς να πέφτει σε διασκεδαστική "λογική αντίφαση", ότι ο τεράστιος πλούτος των τραστ και των τραπεζών που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την εξουσία τού χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε μια ξένη, δηλ. πολιτικά ανεξάρτητη, δημοκρατία;
Λοιπόν; η εξαγορά των δημοσίων υπαλλήλων είναι απραγματοποίητη σε ξένο κράτος; ή η συμμαχία τού Χρηματιστηρίου με την κυβέρνηση είναι συμμαχία μόνο με τη δική του κυβέρνηση;
[Β.Ι.Λένιν, "Σχετικά με τη γελοιογραφία τού μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό" (1916) - Άπαντα, τόμος 30, σελ. 94-99]
Ο ιμπεριαλισμός είναι οικονομικά μονοπωλιακός καπιταλισμός. Για να είναι το μονοπώλιο ολοκληρωτικό, πρέπει να εκτοπιστούν οι ανταγωνιστές όχι μόνο από την εσωτερική αγορά (από την αγορά τού δοσμένου κράτους) αλλά και από την εξωτερική, από όλο τον κόσμο. Υπάρχει άραγε η οικονομική δυνατότητα στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου να εκτοπιστεί ο συναγωνισμός ακόμη και σε ένα ξένο κράτος; Και βέβαια υπάρχει: το μέσο είναι η χρηματιστική εξάρτηση και η ιδιοποίηση των πηγών πρώτων υλών και σε συνέχεια και όλων των επιχειρήσεων του ανταγωνιστή.
Τα αμερικανικά τραστ είναι η ανώτατη έκφραση της οικονομίας του ιμπεριαλισμού ή του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για την εκτόπιση του ανταγωνιστή τα τραστ δεν περιορίζονται στα οικονομικά μέσα, αλλά καταφεύγουν συνεχώς σε πολιτικά και ακόμη και σε εγκληματικά μέσα. Ωστόσο θα ήταν μέγιστο λάθος να θεωρηθεί το μονοπώλιο των τραστ οικονομικά απραγματοποίητο με μεθόδους πάλης καθαρά οικονομικές. Αντίθετα, η πραγματικότητα σε κάθε βήμα αποδείχνει το "πραγματοποιήσιμο" του: τα τραστ υποσκάπτουν την πίστη του ανταγωνιστή μέσω των τραπεζών (τα αφεντικά των τραστ είναι αφεντικά των τραπεζών: αγορά μετοχών), τα τραστ υπονομεύουν τη μεταφορά υλικών στους ανταγωνιστές (οι αφέντες των τραστ είναι αφέντες των σιδηροδρόμων: αγορά μετοχών), τα τραστ ρίχνουν για ένα ορισμένο διάστημα τις τιμές κάτω από το κόστος, ξοδεύοντας γι’ αυτό εκατομμύρια, για να καταστρέψουν τον ανταγωνιστή και να εξαγοράσουν τις επιχειρήσεις του, τις πηγές του πρώτων υλών (ορυχεία, γη κτλ).
Να μια καθαρά οικονομική ανάλυση της δύναμης των τραστ και της επέκτασής τους. Να ένας καθαρά οικονομικός δρόμος για την επέκταση: αγορά επιχειρήσεων, καταστημάτων, πηγών πρώτων υλών.
Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο μιας χώρας μπορεί πάντα να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις των ανταγωνιστών και μιας ξένης, πολιτικά ανεξάρτητης, χώρας και πάντα το κάνει αυτό. Οικονομικά τούτο είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμο. Η οικονομική "προσάρτηση" είναι πέρα για πέρα πραγματοποιήσιμη χωρίς την πολιτική και συναντιέται συνεχώς. Στη βιβλιογραφία τη σχετική με τον ιμπεριαλισμό θα συναντήσετε σε κάθε βήμα μαρτυρίες λ.χ. σαν κι αυτές, ότι η Αργεντινή είναι στην πραγματικότητα "εμπορική αποικία" της Αγγλίας, ότι η Πορτογαλία είναι στην πράξη "υποτελής" της Αγγλίας κτλ. Αυτό είναι σωστό: η οικονομική εξάρτηση από τις αγγλικές τράπεζες, τα χρέη προς την Αγγλία, η αγορά τοπικών σιδηροδρόμων, ορυχείων, γαιών κτλ απομέρους της Αγγλίας, όλα αυτά κάνουν τις προαναφερόμενες χώρες "προσαρτήματα" της Αγγλίας από οικονομική άποψη, χωρίς την παραβίαση της πολιτικής ανεξαρτησίας αυτών των χωρών.
(...) Μόνο που η εξουσία τού Xρηματιστηρίου δυναμώνει! Επειδή το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το μέγιστο βιομηχανικό κεφάλαιο το οποίο αναπτύχθηκε σε μονοπώλιο και συγχωνεύτηκε με το τραπεζικό κεφάλαιο. Οι μεγάλες τράπεζες συγχωνεύονται με το Χρηματιστήριο, καταβροχθίζοντάς το. (Στη βιβλιογραφία τού ιμπεριαλισμού γίνεται λόγος για μείωση του ρόλου τού Χρηματιστηρίου, αλλά μόνο με την έννοια ότι κάθε γιγάντια τράπεζα είναι η ίδια Χρηματιστήριο.)
Παρακάτω. Αν για τον πλούτο γενικά αποδείχνεται ολότελα πραγματοποιήσιμη η κυριαρχία πάνω σε οποιαδήποτε ρεπουμπλικανική δημοκρατία μέσω της εξαγοράς και του Χρηματιστηρίου, τότε πώς μπορεί κανείς να ισχυρίζεται, χωρίς να πέφτει σε διασκεδαστική "λογική αντίφαση", ότι ο τεράστιος πλούτος των τραστ και των τραπεζών που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την εξουσία τού χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε μια ξένη, δηλ. πολιτικά ανεξάρτητη, δημοκρατία;
Λοιπόν; η εξαγορά των δημοσίων υπαλλήλων είναι απραγματοποίητη σε ξένο κράτος; ή η συμμαχία τού Χρηματιστηρίου με την κυβέρνηση είναι συμμαχία μόνο με τη δική του κυβέρνηση;
[Β.Ι.Λένιν, "Σχετικά με τη γελοιογραφία τού μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό" (1916) - Άπαντα, τόμος 30, σελ. 94-99]
