
Στην φιέστα – τελετή «παράδοσης» του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Δημόσιο όλα ήταν προσεκτικά και σοφά διατυπωμένα. Ο πρόεδρος του Ιδρύματος – από αγωνία άραγε; – χρησιμοποίησε τη λεγόμενη «κοινή γνώμη». Και ποια είναι αυτή; Είναι αυτή που ανησυχεί για την τύχη της απαστράπτουσας – πλην φαραωνικής και αμετροεπούς – κατασκευής από τη στιγμή που τη διαχείρισή της θα αναλάβει το μίζερο και σκοτεινό Δημόσιο. Και πως το τεκμηρίωσε; Ανάγνωσε από βήματος σχετικά ηλεκτρονικά μηνύματα αγωνίας και ανησυχίας του κοινού. Από την άλλη πλευρά, ο Πρωθυπουργός, ανταπάντησε, αφού πρώτα δόξασε την ανιδιοτέλεια του ευεργέτη, λέγοντας: Μπορώ να σας δώσω και αντίστροφα παραδείγματα στο παρελθόν. Δηλαδή όχι μονάχα παραδείγματα δημόσιων χώρων που εγκαταλείφθηκαν, αλλά και χώρων που η ιδιωτική πρωτοβουλία αξιοποιώντας τον Δημόσιο χώρο, το Δημόσιο χρήμα, προκειμένου όμως να υλοποιήσει ιδιοτελή σχέδια, τα λειτούργησε, τα αξιοποίησε –και ιδιαίτερα στον χώρο του Πολιτισμού- και όταν τα φέσωσε με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, τα παρέδωσε ξανά στο Δημόσιο για να μπορέσουν να λειτουργήσουν.