Η μόνη βεβαιότητά τους είναι η ...αβεβαιότητα,
θα μπορούσε να πει κανείς σχετικά με τις αναλύσεις των αστικών
επιτελείων για τη νέα χρονιά. Τι κι αν η κάνουλα των κρατικών ενισχύσεων
στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους έχει ανοίξει σε
«ιστορικά υψηλά», όπως δείχνει και το παράδειγμα του «Ταμείου Ανάκαμψης»
στην ΕΕ; Τι κι αν προσπαθούν να «εμβολιάσουν» την οικονομία με ισχυρές
δόσεις προσδοκιών σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της πανδημίας και την
επίδρασή της στους δείκτες ανάπτυξης;
Οι εκτιμήσεις των
ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που ήδη «κλωτσάνε» στο 2022 και 2023 το
«τενεκεδάκι» της ανάκαμψης, η παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών, που
αποτυπώνεται στις εκτιμήσεις τους για «γεωπολιτικές αβεβαιότητες» και
«κόσμο που θα επιστρέψει άνισα» από την καπιταλιστική κρίση, διαψεύδουν
ξανά τα παχιά λόγια για «γρήγορη και δυναμική» καπιταλιστική ανάκαμψη με
τη νέα χρονιά.
Κυρίως αποκαλύπτουν εκείνο που τα αστικά επιτελεία
προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τις θεωρίες περί «κορονο-κρίσης»: Οτι
δεν είναι κάποιοι «εξωγενείς» παράγοντες, αλλά οι ίδιες καπιταλιστικές
σχέσεις παραγωγής που οδηγούν στα σημερινά τεράστια αδιέξοδα, σε μια
ακόμα καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, δέκα χρόνια από την εκδήλωση
της προηγούμενης το 2009, από την οποία - όπως έλεγαν τα προηγούμενα
χρόνια - ο καπιταλιστικός κόσμος τάχα «διδάχτηκε» για να μην «ξανακάνει
τα ίδια λάθη». Σ' αυτήν τη νέα κρίση επιδρά καταλυτικά η πανδημία, δεν
είναι όμως η αιτία της, όπως την παρουσιάζουν.