Ασπίδα προστασίας η πάλη για τη χειραφέτηση και τη γυναικεία ισοτιμία

 

Το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της δράσης που θα ξεδιπλώσει το επόμενο διάστημα συζήτησε το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας

 

Οι πρωτοβουλίες που σχεδιάζει η ΟΓΕ το αμέσως επόμενο διάστημα δίνουν συνέχεια στη δραστηριότητα που ήδη αναπτύσσουν οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της σε όλη τη χώρα, αξιοποιούν τη θετική πείρα που προκύπτει από αυτή, θέτουν στόχο να μετρήσουν παραπέρα βήματα στη συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική δράση, στη διεκδίκηση και στον συλλογικό αγώνα γύρω από μια σειρά μέτωπα.

Ξεχωριστό σταθμό στον αγωνιστικό βηματισμό που βρέθηκε στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης αποτελεί η 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, μαζί με τις κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις που προγραμματίζονται με αφορμή αυτή.

Η σημαντική ανανέωση του Διοικητικού Συμβουλίου από το πρόσφατο Συνέδριο της Ομοσπονδίας, τον περασμένο Οκτώβρη, έγινε φανερή και στη συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 30 Γενάρη.

Στις παρεμβάσεις αποτυπώθηκε η διάθεση για συμβολή στην προσπάθεια να φτάσουν η φωνή και η δράση της ΟΓΕ σε περισσότερες γυναίκες, σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολές και σχολεία. Ξεχώρισαν πρωτοβουλίες που τράβηξαν το ενδιαφέρον και προκάλεσαν τη συμμετοχή νέων γυναικών, παρεμβάσεις στις οποίες η ΟΓΕ συναντήθηκε με σωματεία και άλλους φορείς. Διατυπώθηκαν προτάσεις, σκέψεις και ιδέες που ανεβάζουν τον πήχη της συλλογικής λειτουργίας των Συλλόγων και των Ομάδων, του σχεδιασμού και της οργάνωσης της δράσης.

Διδάγματα από την Πορτογαλία

Copyright 2022 The Associated

Από τις πρόσφατες εκλογές στην Πορτογαλία. Οπαδοί του Σοσιαλιστικού Κόμματος πανηγυρίζουν για την αυτοδυναμία Κόστα

«Στη σύγχρονη Πορτογαλία, ο δρόμος για τον σοσιαλισμό βρίσκεται στην πάλη για τη διεύρυνση της δημοκρατίας»

(από το Πρόγραμμα του Πορτογαλικού ΚΚ)

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Πορτογαλία, στις οποίες καταγράφηκε σημαντική ενίσχυση των Σοσιαλδημοκρατών με ταυτόχρονη εκλογική πίεση προς το Πορτογαλικό ΚΚ αλλά και το οπορτουνιστικό «Μπλόκο της Αριστεράς», πυροδότησε μια πολιτική συζήτηση, ιδιαίτερα από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας, με γενικότερες πολιτικές και στρατηγικές απολήξεις. Η συζήτηση αυτή δεν είναι φυσικά καινούργια. Από το 2015, όταν το ΠΚΚ επέλεξε να στηρίξει πολιτικά τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, το «πορτογαλικό παράδειγμα» αναφερόταν συχνά ως πρότυπο για τα διδάγματα που πρέπει τάχα να βγάλει το ΚΚΕ ώστε να δείξει τουλάχιστον «ανοχή» σε μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα σε περίπτωση που η ΝΔ δυσκολεύεται να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Η πορτογαλική πείρα των τελευταίων χρόνων αποτελεί όντως σημαντική πηγή διδαγμάτων για την πάλη των κομμουνιστών, σε αντίθετη όμως κατεύθυνση από αυτή που προτάσσει η σοσιαλδημοκρατία. Αναδεικνύει ότι η πολιτική συνεργασίας με αστικές δυνάμεις και «αντιδεξιού μετώπου» με τη σοσιαλδημοκρατία έχει βαθιά αρνητική επίδραση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, οδηγεί στον αφοπλισμό και στην ενσωμάτωση, ενισχύει αντί να αντιπαλεύει το ρεύμα αυταπατών για φιλολαϊκή καπιταλιστική διαχείριση.

Στο στόμα του λύκου

 

Για τη βάση της Αλεξανδρούπολης ρωτήθηκε σε συνέντευξή του ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα Α. Μάσλοφ, και η απάντησή του ήταν διαφωτιστική: «Σε ό,τι αφορά την "ανησυχία" για την οποία ρωτάτε, πρέπει να την αισθάνονται ακριβώς οι ίδιες οι χώρες οι οποίες παραχωρούν έδαφός τους για χρήση του ως διαμετακομιστικό σταθμό, με σκοπό τη μεταφορά προσωπικού, εξοπλισμού και τεχνικών μέσων στη ΝΑ Ευρώπη, προς τα σύνορα με τη Ρωσία. Παλαιότερα οι χώρες της περιοχής πιο υπεύθυνα και ψύχραιμα αξιολογούσαν τις εν δυνάμει συνέπειες για τις ίδιες από παρόμοια βήματα». Οσο σφίγγει ο ΝΑΤΟικός κλοιός γύρω από τη Ρωσία, με επίκεντρο σε αυτήν τη φάση τις εξελίξεις στην Ουκρανία, τόσο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις της ρωσικής κυβέρνησης, ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που αναδεικνύεται σε κόμβο για την προώθηση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων προς τα δυτικά της σύνορα. Τόσο επιβεβαιώνονται όμως και οι κίνδυνοι που κρύβονται πίσω από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που κάνουν φύλλο και φτερό τις καθησυχαστικές ανοησίες των κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου, ότι όσο περισσότερο χώνεσαι στο στόμα του λύκου τόσο πιο ασφαλής είσαι.

Έθνος ελληνορθόδοξο

 

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) Αποψεις Πολιτικη 13 Φεβρουαρίου 2022

 

 

Η σύμπλευση της εκκλησίας με τα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα είναι σχεδόν απόλυτη και συνυφασμένη με την δογματική ελληνορθόδοξη παράδοση η οποία ρύθμιζε τη συμπεριφορά των ανθρώπων με κύριο άξονα την τρομοκρατική και υποκρυπτόμενη απειλή του πνευματικού θανάτου του αφορισμού και της αιώνιας τιμωρίας στις φωτιές της κόλασης.

Στην χώρα εκτός από τον πρόδηλο και έκδηλο υπερσυντηρητισμό μεγάλου μέρους της κοινωνίας που σχετίζεται με την ορθόδοξη εκκλησία, τους μοναχούς και τους ιεράρχες, παρατηρούμε και έναν έντονο αναχρονισμό ντυμένο με τον βαρύτατο μανδύα των υπερφυσικών προφητειών, τα προστάγματα των οποίων βρίσκουν ευήκοα ώτα όχι μόνο σε φανατικές θρησκευτικές ομάδες αλλά και σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Σίγουρα η θρησκεία είναι ικανή να δίνει διέξοδο σε ανθρώπους με διάφορα ψυχοπαθολογικά προβλήματα, άρα, ίσως οι προφητείες, με την οιονεί αποκαλυπτική γνώση και τις προειδοποιήσεις για τα δεινά που θα επέλθουν, να προσφέρουν μια θετική προοπτική για την ψυχική τους ισορροπία.

Για την όξυνση ανάμεσα στις δυνάμεις του ευρωατλαντισμού και στη Ρωσία

 

  Πηγή: Associated Press

 

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*

Τις τελευταίες βδομάδες δυναμώνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και στη Ρωσία, με επίκεντρο τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Η φραστική και διπλωματική αντιπαράθεση συνοδεύεται τόσο από κινήσεις στρατευμάτων και μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια και των δύο πλευρών, όσο και από τη μυστική διπλωματία. 

Μια φορά όχι για το «χρυσόμαλλο δέρας»

Σήμερα θα ήταν δύσκολο να μπουν οι λαοί σε έναν πόλεμο και να χύσουν το αίμα τους για το «χρυσόμαλλο δέρας» ή την «Ωραία Ελένη», ωστόσο κάθε άλλο παρά έχουν πάψει τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται για να θρέψουν το τέρας του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Έτσι, η κάθε πλευρά προσπαθεί να παρουσιάσει και να «ντύσει» με τα δικά της επιχειρήματα την αντιπαράθεση, «στολίζοντας» κατάλληλα την απέναντι.

Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ευρωατλαντισμού υποστηρίζουν πως λόγος γίνεται για το δικαίωμα μιας «κυρίαρχης χώρας» (της Ουκρανίας) να επιλέξει τις συμμαχίες της και να διαφυλάξει την εδαφική της ακεραιότητα, που αμφισβητούνται από τη ρωσική επιθετικότητα. Ως τέτοια παρουσιάζονται η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη σύνθεση της Ρωσίας και η στήριξη που παρέχει το ρωσικό κράτος στις αποσχισμένες περιοχές της Ουκρανίας (περιοχή Ντονμπάς) και της Γεωργίας (Αμπχαζία και Νότια Οσετία), καθώς και η ύπαρξη ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στα αποσχισμένα εδάφη της Μολδαβίας (Υπερδνειστερία).