Τάξη εναντίον τάξης – “Με ποια πλευρά είσαι φίλε;”

01-06-2018

Οι δύο κόσμοι που συγκρούονται στην απεργία στο λιμάνι και τα όπλα τους στη μάχη.

Σφυροδρέπανος
 

Η ταξική πάλη είναι μια μορφή κοινωνικού πολέμου. Ακόμα κι αν κάποιοι υποστέλλουν τη σημαία της, διακηρύσσοντας την κοινωνική ειρήνη και τη συμφιλίωση με τους εκμεταλλευτές, για να απολαύσουν τα αγαθά του βολέματός τους, ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν οι λόγοι που τον τρέφουν. Σε κάθε πόλεμο λοιπόν είναι σημαντικό να δούμε: α) ποιοι συγκρούονται, β) με τι όπλα πηγαίνει στη μάχη το κάθε στρατόπεδο, γ) με ποια πλευρά είμαστε.

Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.

Ποιες είναι οι πλευρές που συγκρούονται;

Από τη μια πλευρά είναι η Cosco και οι εργολάβοι της. Η σύμπραξη ελληνικού και κινέζικου καπιταλισμού, που επιχειρεί μεθοδικά την “κινεζοποίηση” της εργατικής τάξης: φτηνά κι ανασφάλιστα μεροκάματα, μηδενικό κόστος εργασίας, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να απολυθεί (στην καλύτερη) ή ακόμα και να σακατευτεί, σε κάποιο εργατικό “ατύχημα”.

Από την άλλη πλευρά είναι οι εργάτες στις προβλήτες του λιμανιού, που υφίστανται πρωτοφανή εκμετάλλευση. Που τόλμησαν να σηκώσουν το ταξικό τους ανάστημα και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, στοιχειώδη κι αυτονόητα δικαιώματα, όπως το οκτάωρο, η συλλογική σύμβαση, τα μέτρα ασφαλείας, η ίδια τους η αξιοπρέπεια. Οι εργάτες, που δεν είναι όλοι συνειδητοποιημένοι, ψημένοι σε ταξικούς αγώνες, αλλά μόλις τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στη συνείδησή τους, μέσα από το μεγάλο σχολείο της απεργίας και της διεκδίκησης.

Ιστορίες «δημοκρατίας»...

Η κατάσταση στην Ιταλία, όπου έχουμε πολλά ακόμα «επεισόδια» να δούμε, όπως και οι δηλώσεις τύπου Ετινγκερ - ενδεικτικές για το «ποιόν» της ΕΕ - ότι «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν», αποτέλεσαν όπως αναμενόταν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να επανέλθουν τα ιδεολογήματα περί «ανάγκης εκδημοκρατισμού» της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Πρώτος πρώτος βέβαια έσπευσε να υποστηρίξει το χρεοκοπημένο αυτό παραμύθι ο πρωθυπουργός, που από το βήμα του ΣΕΒ δήλωνε τις προάλλες ότι «η Ευρώπη οφείλει να κάνει βήματα. Και να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα. Να αντιμετωπίσει τη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς και τις προτεραιότητές της. Διαφορετικά η πολιτική της κρίση θα είναι αυτή που θα γεννά και θα ανατροφοδοτεί τις νέες οικονομικές της κρίσεις. Και όχι το ανάποδο. Και η οικονομική κρίση θα δώσει τη θέση της σε μια γενικευμένη κρίση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος», προσθέτοντας ότι «η αποφυγή μιας τέτοιας προοπτικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμβάθυνση της δημοκρατίας», τη μείωση της λιτότητας κ.ο.κ.

... και απάτης

 

Πρόκειται για τη συμπύκνωση όλης της απάτης με την οποία χρόνια τώρα ποτίζουν τα λαϊκά στρώματα η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Τι να «πρωτοθαυμάσει» κανείς; Το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, όπου οι καπιταλιστικές κρίσεις, οι αγιάτρευτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής οικονομίας βαφτίζονται ζητήματα «λάθους διαχείρισης»; Την «αγωνία» για θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης από τη λαϊκή δυσαρέσκεια και μαζί το «ξέπλυμα» του χαρακτήρα της, που τάχα μπορεί να αλλάξει και να πάψει να είναι ένωση του κεφαλαίου, να γίνει πιο «δημοκρατική»; Το ανακάτεμα της λαϊκής δυσαρέσκειας με τους αστικούς σχεδιασμούς, όπως είναι οι προσπάθειες αστικών τάξεων που έχασαν έδαφος τα χρόνια της κρίσης να «επαναδιαπραγματευτούν» με τους ανταγωνιστές τους; Οι εργαζόμενοι και ο λαός - που έχουν ακούσει ξανά το παραμύθι αυτό - διαθέτουν πλέον πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσουν. Οχι παλεύοντας μάταια να εξανθρωπίσουν την ιμπεριαλιστική ένωση και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά οργανώνοντας την πάλη τους ενάντια σε κεφάλαιο, κυβερνήσεις και ΕΕ.

Αντιλαϊκή κλιμάκωση διαρκείας, με «εύθραυστη» ανάκαμψη και «κινδύνους»

Στην ολόπλευρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων της μνημονιακής περιόδου και βέβαια στην περαιτέρω κλιμάκωση των αναδιαρθρώσεων για τη μακροπρόθεσμη περίοδο μετά τον Αύγουστο του 2018 «δείχνει» η πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όσο και των άλλων ευρωπαϊκών «θεσμών». Την ίδια ώρα, κυβέρνηση και κουαρτέτο σταθερά και μεθοδικά προετοιμάζουν το ενισχυμένο «εποπτικό πλαίσιο» για την «επόμενη μέρα», ενώ το παζλ των αντιλαϊκών διεργασιών συμπληρώνεται από τα παζάρια και τους ανταγωνισμούς της γερμανικής κυβέρνησης με το ΔΝΤ αναφορικά με το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους. Τα ζητήματα αυτά αναμένεται να συζητηθούν αύριο Σάββατο, στο περιθώριο της Συνόδου των υπουργών Οικονομικών του G7 στον Καναδά.

Σε ορίζοντα δεκαετίας οι «μεταρρυθμίσεις» και βλέπουμε...

 

 

Χαρακτηριστικές είναι οι παρεμβάσεις των εμπλεκόμενων «παικτών» στο πλαίσιο διεθνούς συνεδρίου που διοργανώθηκε χτες στην Αθήνα από το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας (ΟΕΕ), με θέμα «Η Ελληνική Οικονομία μετά το κλείσιμο του τρίτου προγράμματος».

Από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο εκπρόσωπός της στο κουαρτέτο, Ντ. Κοστέλο, υπογράμμισε πως «οι βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα θα χρειαστούν 5 - 10 χρόνια για να ολοκληρωθούν, και γι' αυτό είναι σημαντικό να συνεχιστούν», «δείχνοντας» με αυτόν τον τρόπο σε ένα πρώτο χρονοδιάγραμμα των εποπτικών ελέγχων και των αλλεπάλληλων «αξιολογήσεων» της αντιλαϊκής πολιτικής μετά την έξοδο από το τρέχον μνημόνιο. Παράλληλα, ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντιστροφή των «μεταρρυθμίσεων», όπως π.χ. των μέτρων για την κατακρεούργηση των συντάξεων και του αφορολόγητου ορίου. «Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα αναστροφές πολιτικής που θα μειώσουν την εμπιστοσύνη», υπογράμμισε.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΕΣ ΔΗΛΩΣΕΩΝ

Ανάμεσα στις ειδήσεις των ημερών, κάποιες στο περιθώριο των σημαντικών γεγονότων είναι ενδεικτικές για τη χαρτογράφηση του ιδεολογικού εποικοδομήματος της καπιταλιστικής Ενωμένης Ευρώπης.

 

  Από τη μια  είναι  η συγγνώμη που ζήτησε  ο επίτροπος Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτινγκερ για τη δήλωσή του σε δημοσιογράφο πως οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν, ενώ ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ απηύθυνε έκκληση  στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να σέβονται τους ψηφοφόρους. Η διορθωτική δήλωση του Ντ. Τουσκ, που θωπεύει τ’ αυτιά των πολιτών, δεν αναιρεί την αλήθεια που με κυνισμό εξέφρασε ο επίτροπος για την εξάρτηση του πολιτικού από το οικονομικό. Παραδέχτηκε δηλ. ο επίτροπος αυτό που είναι πασιφανές, πως από τον   καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της υλικής  ζωής  εξαρτάται το δημοκρατικό δυναμικό των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ενωμένης Ευρώπης. 

 

               Από την άλλη είναι η υποδοχή στο προεδρικό μέγαρο  από τον πρόεδρο της Γαλλίας Ε. Μακρόν του Μαμαντού Γκασάμα, «παράτυπο» μετανάστη από το Μάλι, ο οποίος έσωσε τετράχρονο παιδί που κινδύνευε να πέσει από τον 4ο όροφο,  και η διαβεβαίωσή του  πως «όλα τα χαρτιά θα τακτοποιηθούν» και θα ενταχθεί στην Πυροσβεστική Υπηρεσία. Η εξασφάλιση της νομιμότητας του μετανάστη  ήταν  η ανταμοιβή  του  εκ μέρους του κυβερνήτη για την ηρωική του πράξη,  όπως σε εποχές φεουδαρχίας ανταμείβονταν οι πολεμιστές  για τις υπηρεσίες τους προς τους άρχοντες με παραχωρήσεις γης και προνόμια.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΒΛΗΤΕΣ ΤΗΣ «COSCO» Με αποφασιστικότητα συνεχίζουν την απεργία (ΦΩΤΟ)

 

 Από τη Γενική Συνέλευση το βράδυ της Πέμπτης

Με αποφασιστικότητα συνεχίζουν για τρίτο συνεχόμενο 24ωρο την απεργία τους οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της «COSCO» όπως αποφάσισαν σε έκτακτη Γενική Συνέλευση που πραγματοποίησαν το βράδυ της Πέμπτης.

Οι εργαζόμενοι μαζικά περιφρουρούν την απεργία δίνοντας την κατάλληλη απάντηση στις δικαστικές αποφάσεις. Θυμίζουμε ότι την Πέμπτη το απόγευμα το Πρωτοδικείο Πειραιά έκρινε ως παράνομη και καταχρηστική τη δεύτερη 24ωρη απεργία ύστερα από την αγωγή ακύρωσης της απεργίας που κατέθεσαν η «COSCO» και οι εργολάβοι οι οποίοι αξιοποιούν το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο που συντηρεί και αξιοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. 
Κάλεσμα στους εργαζόμενους να συμμετάσχουν πιο μαζικά και αποφασιστικά στον αγώνα για τη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους απευθύνει το Σωματείο τους.

Την ίδια ώρα συνεχίζεται η επιχείρηση τρομοκράτησης των απεργών, καθώς η «COSCO» κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας αυτή τη φορά να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία που κήρυξε το Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Η αγωγή θα εκδικαστεί στη 1 μ.μ. 

Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει...

Χιλιάδες απεργοί έδωσαν απάντηση στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Δόθηκε μια ακόμα μεγάλη μάχη από τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τις Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και σε αυτήν τη μάχη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές πήραν θέση, είχαν τη στάση τους - που δεν ξεγράφει - και πρέπει να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο. Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Επιμελητηρίων και Σία είναι το νέο εξελιγμένο όνομα του εργατοπατερισμού και της φιλοεπιχειρηματικότητας στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, το οποίο, εκτός από τις κυβερνήσεις του, τα κόμματα και τα κανάλια του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενώθηκαν από τα πάνω κάποιες σφραγίδες απεργοσπαστών, φερέφωνων του κράτους και των καπιταλιστών, εργοδοτικών, φιλοεργοδοτικών ή ακόμα και αντεργατικών φορέων, με αιτήματα υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται αντιληπτό ότι είναι μονόδρομος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ορος για να περπατήσουμε πιο στέρεα είναι να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους αυτές τις ηγεσίες. Για να γίνει ένα βήμα στην πραγματική κοινωνική συμμαχία, που πρέπει να φτιάξει ο λαός μας για να πάρει αμπάριζα όλους αυτούς που του κλέβουν τον πλούτο που παράγει.

O Kυριάκος Μητσοτάκης «φοβάται» το στίχο

Του Μιχάλη Λεάνη - Αναδημοσίευση από το gazzetta.gr

«Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια». Έτσι ξεκινά «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» στο ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Και πονάνε τα ρημάδια πραγματικά, όπως πονάνε τα λόγια που στοχεύουν στον αποχρωματισμό της ιστορίας. Ιστορία που γράφτηκε με στερήσεις, με αίμα, με θυσίες, με ιδανικά.
Τα ιδανικά είναι κυρίως το πρόβλημα. Ας μη γελιόμαστε! Μ’ αυτά θα πρέπει να ξεμπερδεύουμε μια ώρα νωρίτερα μπας και βρούμε πεδίο ελεύθερο να κάνουμε τη δουλειά μας.

Τι τον νοιάζει το νέο τι έγινε το ’63; Τι τον νοιάζει ποιος ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και για ποιο λόγο τον δολοφόνησε το παρακράτος; Τι τον νοιάζουν τα τρίκυκλα και οι Γκοτζαμάνηδες; Θα πρέπει να τον νοιάζει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030!

Θα πρέπει να τον νοιάζει το μέλλον και όχι το παρελθόν, το οποίο με τρόπους ποικίλους και αυστηρά δικά μας κριτήρια φροντίσαμε να θάψουμε! Κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω!

Τώρα πώς θα πάμε μπροστά αγνοώντας την Ιστορία μας, από πού προερχόμαστε, γιατί αγωνιστήκαμε -όχι όλοι βέβαια- πώς φτάσαμε ως εδώ, όπως φτάσαμε, αυτό δεν είναι κάτι που θα πρέπει να σας ανησυχεί!