Ο φλογερός «καθαρόαιμος κεντροδεξιός» Ευ. Αντώναρος υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ

 

Πηγή: Eurokinissi

 

Είναι λογικό η ανακοίνωση των ψηφοδελτίων ενός κόμματος που εμφανίζεται ως εκφραστής  της «προοδευτικής πολιτική αλλαγής», να προκαλεί συζητήσεις. Βέβαια οι ανακοινώσεις εκ μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για τα ψηφοδέλτια καθώς και για τους υποψηφίους δημάρχους που θα στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία παραπάνω σημασία. Πρώτον γιατί φαίνεται ότι η «προοδευτική συμμαχία» έχει καταπιεί και χωνέψει τόσο ένα σημαντικό τμήμα του παλιού ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή αντιλαϊκή πορεία, όσο και την ακροδεξιά συνιστώσα ΑΝΕΛ και τώρα σαλπάρει για τη χώνεψη της συνιστώσας «Νέα Δημοκρατία χωρίς τον Μητσοτάκη»...

Τι άλλο αλήθεια σηματοδοτεί μεταξύ άλλων και η υποψηφιότητα του Ευάγγελου Αντώναρου ο οποίος από το 2004 έως το 2009 εκτελούσε χρέη αναπληρωτή και βασικού εκπροσώπου τύπου της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Ορισμένοι νεότεροι προφανώς και δεν μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει αυτό, οπότε θα δώσουμε ορισμένα στοιχεία από εκείνη την περίοδο, χωρίς να επεκταθούμε σε όλο το αντιλαϊκό έργο της τότε κυβέρνησης της ΝΔ:

Συμφωνίες... κόλαφος

 

Η συμφωνία που υπέγραψαν τον περασμένο Οκτώβρη ο Λίβανος και το Ισραήλ για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών χαρακτηρίστηκε «ιστορική». Οι δυο χώρες, που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, συμφώνησαν να μοιράσουν ένα κοίτασμα φυσικού αερίου, που κατοχυρώθηκε τελικά στην ΑΟΖ του Λιβάνου. Η συμφωνία προβλήθηκε ως προανάκρουσμα μιας «νέας εποχής» στις σχέσεις των δύο κρατών, αλλά και ως παράδειγμα για το πώς δύο χώρες με ισχυρές αντιθέσεις μπορούν να βρουν τη χρυσή τομή και να συνεργαστούν στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Στη χώρα μας, η συμφωνία αξιοποιήθηκε από κυβέρνηση, ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα άλλα κόμματα ως «υπόδειγμα» για το πώς μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός αμοιβαίου συμφέροντος με την Τουρκία στον καθορισμό ΑΟΖ.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Τη Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ την επέβαλαν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, σε μια περίοδο που αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ανατ. Μεσογείου στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Ο ρόλος των Αμερικανών ήταν καθοριστικός στο παζάρι, με τα ανάλογα ανταλλάγματα στους δυο «παίκτες». Η συμφωνία κατοχύρωνε τη συνεκμετάλλευση - και γι' αυτό της έγινε τόση διαφήμιση - ως μοντέλο διευθέτησης των διαφορών ανάμεσα σε κράτη της περιοχής. Τι δεν λένε; Οτι Λίβανος και Ισραήλ περνάνε σήμερα τη μεγαλύτερη κρίση στις σχέσεις τους τα τελευταία 34 χρόνια, με εκατέρωθεν μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιθέσεις. Δηλαδή, τα ενεργειακά μονοπώλια πήραν αυτό που ήθελαν, το «μοντέλο» της συνεκμετάλλευσης απέκτησε απτό παράδειγμα, αλλά οι ανταγωνισμοί παραμένουν και ενισχύονται. Κόλαφος δηλαδή σε όσους προπαγανδίζουν ότι η «λύση» στα Ελληνοτουρκικά με ΝΑΤΟική πατέντα και για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων θα φέρει «σταθερότητα» και «ασφάλεια» στην περιοχή.

Τα... ναζιστίδια

 

Ανοιξε πάλι η μαύρη ατζέντα. Αυτή που ανοίγει κάθε φορά πριν από τις εκλογές και γεμίζει με μουτζούρες την ήδη γκρίζα πραγματικότητα, με ορατό κι αόρατο στόχο να μη φανεί και να μην ακουστεί πουθενά το φως των λαϊκών ονείρων. Να μη λάμψει η νεανική αυτοπεποίθηση ότι μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος αν τα αν, τα εάν, τα if μωρέ αδερφέ των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «ανώτερων» ταξικά, αυτοκρατορικά, αποικιακά, ιμπεριαλιστικά κ.λπ. της Γης, δεν απαντηθούν από τους κατασκευαστές τους, αλλά από τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που δουλεύουν για να ζουν και δεν ζουν για να δουλεύουν.

Ετσι πετιέται μια καραμπινάτη ναζιστόφατσα, προσωρινώς καταδικασμένη και φυλακισμένη σε - εδώ προσοχή! - προνομιακό κελί, για να σκεπάσει τα ταχύτατα και εντατικώς καλλιεργούμενα ναζιστίδια που φυτρώνουν σε σχολεία, γραφεία, χωράφια, καφενεία και σπίτια. Κι έτσι κοιτώντας τον Κασιδιάρη και το τάχα μου δήθεν ανθρώπινο του δικαίωμα του εκλέγεσθαι... ινά εισέλθει πανηγυρικώς εις το ιερόν τέμενος του Κοινοβουλίου, που θα έλεγε και ο κ. Κανελλόπουλος (όχι ο άλλος του ...Παρθενώνα της Μακρονήσου, ο τωρινός κρυφοναζιστούλης Καλαβρυτινός) μας διαφεύγουν τα ναζιστίδια. Κάτι βιαστές της διπλανής πόρτας και του σογιού, κάτι κοριτσάκια που τραβάνε μαχαίρι για την ιδιοκτησία στον γκόμενο, κάτι αγοράκια που δοκιμάζουν την πολυπαιγμένη στις οθόνες δολοφονική μέθοδο της πετονιάς στον λαιμό ενός δεκαπεντάχρονου για εκφοβισμό και πλάκα. Είναι ο υποβιβασμός μιας ανθρωποθυσίας στις ράγες των συμφερόντων στα Τέμπη και αλλαχού, στο επίπεδο μιας... τράκας. Είναι στο πλασάρισμα μιας σοσιαλδημοκράτισσας Φινλανδής πρωθυπουργού, που δήθεν έχασε επειδή ήταν μοντέρνα και ελαφρών ηθών, αλλά τώρα χαρούμενη οδεύει στο να χτυπήσει τη θέση της γενικής γραμματέα του ΝΑΤΟ. Το βραβείο των ηττημένων αυτού του είδους είναι να πάρεις την ηγεσία της στρούγκας του πολέμου, στην οποία έμπασες τη χώρα σου χάνοντας τις εκλογές για κάλυψη.