Ακόμη και αν τυπικά λοιπόν η αστυνομία δεν έχει άμεση σύνδεση με του οπαδούς του ναζισμού, φαίνεται να την συνδέει μαζί τους κάτι βαθύτερο. Μοιάζουν να έχουν κοινούς εχθρούς, τους ανθρώπους δηλαδή που τολμούν να μιλούν και να ζουν ελεύθερα. Για την ελληνική αστυνομία το φοιτητικό κίνημα θεωρείται πιο επικίνδυνο από τους νεοναζί.
«Τι αστυνομία είστε ρε; μαζέψτε τους φασίστες! Δεν ντρέπεστε λίγο;», αυτά τα λόγια της Μάγδας Φύσσα δεν ήταν απλώς η διαμαρτυρία της απέναντι στην αστυνομία, την ώρα που οι υποστηρικτές του Ηλία Κασιδιάρη χαιρετούσαν ναζιστικά μέσα στο δικαστήριο. Στην πραγματικότητα ήταν η πλέον εύστοχη ερώτηση που έρχεται στα χείλη κάποιου μόλις αντιληφθεί τις αντιφάσεις γύρω από τον ρόλο και την δράση της ελληνικής αστυνομίας.
Τόσο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, όσο και από κυβερνητικά στελέχη (όπως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη), γίνεται λόγος για την «αντιμετώπιση της παραβατικότητας» και την «πάταξη της ανομίας» από τις δυνάμεις της αστυνομίας. Συγκεκριμένα, υπάρχει η τάση να χρησιμοποιείται η άμεση καταστολή ως μόνη λύση απέναντι σε κάθε δράση που η κυβέρνηση θεωρεί παραβατική, νομιμοποιώντας ακόμη και την αστυνομική αυθαιρεσία ως ενέργεια απαραίτητη για την διασφάλιση της δημόσιας τάξης.
