Στη
σκιά του νέου lockdown, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η
αναγκαιότητα των αιτημάτων που προβάλλουν υγειονομικοί, άλλοι
εργαζόμενοι, σωματεία και φορείς για την ουσιαστική προστασία του λαού
από την πανδημία, με επίκεντρο τους χώρους δουλειάς, τα Μέσα Μαζικής
Μεταφοράς, τα σχολεία κ.τ.λ. Τα αιτήματα αυτά δεν είναι βέβαια
καινούργια, αλλά η κυβέρνηση τα απορρίπτει προκλητικά, φορτώνοντας στο
λαό την ευθύνη της αυτοπροστασίας, ενοχοποιώντας τον ταυτόχρονα για τη
νέα έξαρση των κρουσμάτων. Αρα, όπως τον περασμένο Μάρτη, έτσι και τώρα,
το ερώτημα δεν είναι «λοκντάουν ή μη λοκντάουν», αλλά γιατί το κράτος
δεν παίρνει όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία για να αποτραπεί η
γενικευμένη διάδοση του ιού, να προστατευθεί ουσιαστικά ο λαός. Την
εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων δεν την εμποδίζουν η «ανικανότητα» και ο
«ερασιτεχνισμός» της κυβέρνησης, όπως την κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το
γεγονός ότι διαχειρίζεται την πανδημία με κριτήριο την «υγεία» της
οικονομίας και όχι του λαού. Κι όταν λέμε οικονομία δεν εννοούμε τον
βιοπαλαιστή, τον εργαζόμενο, τον αυτοαπασχολούμενο, τον αγρότη, που έτσι
κι αλλιώς ζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής με
ή χωρίς πανδημία, σε οικονομική ανάπτυξη και κρίση, αλλά τις μεγάλες
επιχειρήσεις και τους ομίλους, που εφαρμόζουν πρωτόκολλα προστασίας των
κερδών τους και αφήνουν απροστάτευτους τους εργαζόμενους κ.τ.λ. Το
πραγματικό δίλημμα, λοιπόν, που επανέρχεται, ξανά και ξανά, σε κάθε φάση
της πανδημίας, με ή χωρίς lockdown, είναι: Διαχείριση της πανδημίας με
κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, ή με κριτήριο την
προστασία των κερδών, σε μια περίοδο μάλιστα που η οικονομία βρίσκεται
σε νέα κρίση; Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα
και σε όλο τον κόσμο απαντάνε το δεύτερο. Οι λαοί θα βρουν διέξοδο μόνο
αν κάνουν δική τους υπόθεση τον αγώνα για το πρώτο.
