Περί «μη μισθολογικού κόστους»
Γράφει ο Cogito ergo sum Απο Ατέχνως
Έλεγα να μη γκρινιάξω τέτοιες μέρες αλλά… θέλει ο παπάς ν” αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Κι όπου διαόλοι, διάβαζε δημοσιογράφοι, δηλαδή τα γνωστά παπαγαλάκια τού συστήματος, τα οποία δεν καταλαβαίνουν ούτε από γιορτές ούτε από αργίες. Ενώ εσύ, λοιπόν, έχεις όλη την καλή διάθεση να ραχατέψεις, έρχονται τα παπαγαλάκια με τα κρωξίματά τους και σου ανεβάζουν τα γράδα. Να ήσαν αηδόνια, να πεις πάει καλά. Αλλά έχετε ακούσει πώς σκούζουν οι παπαγάλοι; Δεν υποφέρονται, π” ανάθεμά τους…Εκείνο το κρώξιμο, λοιπόν, που με αλάλιασε περισσότερο τις τελευταίες μέρες, λέγεται «μη μισθολογικό κόστος». Φάγανε τα λυσσακά τους όλοι με το «μη μισθολογικό κόστος», που ανεβάζει -λένε- το κόστος των επιχειρήσεων και δημιουργεί πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητά τους. Φυσικά, οι καλοί μας μουμουέδες δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναπαράγουν τις θέσεις των επιχειρηματιών, όπως έχουν διατυπωθεί από τον ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ ή, πιο πρόσφατα, τη διοίκηση του επιχειρηματικού πάρκου Σχιστού: «Τα υπό κατάρρευση ναυπηγεία, η απουσία, τόσον πολιτικής προσέλκυσης πλοίων, όσον και Eνιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας και Nαυπηγοεπισκευής μαζί με την γραφειοκρατία, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος και τον άνισο ανταγωνισμό (sic) από τις όμορες χώρες, αποτελούν τα κύρια εμπόδια επανεκκίνησης της οικονομίας στο ναυπηγοεπισκευαστικό χώρο» (η υπογράμμιση δική μου).
Για να βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, πρέπει να πούμε ότι περί «μη μισθολογικού κόστους» άρχισε να μιλάει και η αριστερή μας κυβέρνηση, όπως π.χ. ο Γιάνης Βαρουφάκης, κατά την επίσκεψη του στον ΣΕΒ στις 23 Μαρτίου ή ο Γιώργος Ρωμανιάς, στις προτάσεις του για την χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων.
