Τραπεζικοί τριγμοί

Γράφει ο Cogito ergo sum // Στο Ατέχνως

Φαίνεται πως όσα σημειώσαμε εδώ την περασμένη εβδομάδα περί των τραπεζών και της υπερδιόγκωσής τους («Τραπεζική απληστία και κρίση») είχαν ενδιαφέρον, οπότε ας συνεχίσουμε λίγο την κουβέντα μας. Κι αν στο προηγούμενο σημείωμα περιγράψαμε το φαινόμενο, είδαμε τα μέτρα της κυβέρνησης των ΗΠΑ και παρατηρήσαμε τις αντιδράσεις των τραπεζιτών, σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη.

Είναι γεγονός ότι η τρομακτική υπερμεγέθυνση των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν πέρασε απαρατήρητη από τα μεγάλα κεφάλια τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, πριν πέντε χρόνια εισήγαγαν τον κανονισμό Βασιλεία ΙΙΙ, ο οποίος βελτίωνε τον προηγούμενο (Βασιλεία ΙΙ) και επιχειρούσε να βάλει κάποιους όρους και κανόνες στην λειτουργία των τραπεζών. Για να μη κουράσω τον αναγνώστη με δύσκολες λεπτομέρειες, ας σημειώσω μόνο ότι, μεταξύ των άλλων, η Βασιλεία ΙΙΙ προέβλεπε αυστηρότερα όρια μόχλευσης, πράγμα που δυσκολεύει την μεγέθυνση των τραπεζών.

Παρένθεση. Για όσους δεν έχουν γνώση του όρου, πρέπει να εξηγήσουμε εδώ ότι ως τραπεζική μόχλευση εννοούμε τον λόγο των ανοιχτών θέσεων μιας τράπεζας προς τα ίδια κεφάλαιά της. Με απλά λόγια, όταν μια τράπεζα με ίδια κεφάλαια 1.000 ευρώ έχει χορηγήσει δάνεια 10.000, η μόχλευσή της ισούται με 10. Η Lehman Brothers κατέρρευσε με μόχλευση 38. Ακριβώς όση είχε και η Morgan Stanley, η οποία επέζησε γιατί δέχθηκε «ένεση» από το κράτος. Κλείνει η παρένθεση.