Οι φιλελεύθεροι και η απεργία

Ο χρήστης της απεργίας

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι για τους οποίους η απεργία είναι ένα σκάνδαλο: δηλαδή όχι απλώς ένα σφάλμα, μια αταξία ή ένα πλημμέλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της ηθικής, μια ανυπόφορη πράξη που διαταράζει, κατά τη γνώμη τους, τη Φύση. Απαράδεκτη, σκανδαλώδης, εξοργιστική, είπαν για μια πρόσφατη απεργία ορισμένοι αναγνώστες του Φιγκαρό. Πρόκειται για μια αλήθεια, από την εποχή της Παλινόρθωσης και που εκφράζει τη βαθύτερη της νοοτροπία. Είναι η εποχή όπου η αστική τάξη, που βρίσκεται στην εξουσία από πολύ λίγο καιρό, εκτελεί ένα είδος συγκερασμού Ηθικής και Φύσης, δίνοντας στη μια την εγγύηση της άλλης: από φόβο μην υποχρεωθεί να φυσικοποιήσει την Ηθική, ηθικοποιεί τη Φύση, καμώνεται πως συγχέει το πολιτικό σύστημα με το φυσικό και καταλήγει στο να κηρύσσει ανήθικο καθετί που αμφισβητεί τους διαρθρωτικούς νόμους της κοινωνίας την οποία ανέλαβε να υπερασπίσει. Στους νομάρχες του Καρόλου του 10ου, όπως και στους σημερινούς αναγνώστες του Φιγκαρό, η απεργία εμφανίζεται πριν απ’όλα σαν μια πρόκληση στις εντολές της ηθικοποιημένης λογικής: για αυτούς, απεργώ σημαίνει <<κοροιδεύω τον κόσμο>>, δηλαδή παραβιάζω όχι τόσο μια πολιτική νομιμότητα, όσο μια “φυσική” νομοτέλεια, προσβάλλω το φιλοσοφικό βάθρο της αστικής κοινωνίας, αυτό το μίγμα ηθικής και λογικής που είναι η “σύνεση”.

Νόμπελ Ειρήνης βαμμένα με αίμα

Γράφει ο Νίκος Μόττας* // Στο Ατέχνως

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για τα νόμπελ ειρήνης και την πρόταση να βραβευτούν με αυτό έλληνες κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου (για την αυτοθυσία και την αλληλεγγύη τους απέναντι σε πρόσφυγες-μετανάστες), αξίζει να κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση. Μια ανασκόπηση σε παλαιότερους- γνωστούς και μη εξαιρετέους- αποδέκτες των περήφημων βραβείων της ομώνυμης νορβηγικής ακαδημίας. Για να δούμε, εν τέλει, τι είναι στην πραγματικότητα τα Νόμπελ ειρήνης: Αντιπροσωπεύουν πράγματι αυτό που πρεσβεύει το όνομα τους, δηλαδή επιβράβευση όσων παλεύουν για την ειρήνη, ή αποτελούν διαφημιστικό τρικ-όπλο στη φαρέτρα όσων παίζουν πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών;
Βλέποντας κάποιος τα ονόματα των παραληπτών των βραβείων νόμπελ ειρήνης, από το 1901 μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: πως τα εν λόγω βραβεία έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, για «ξέπλυμα» εγκληματιών πολέμου, για τον «καθαγιασμό» ιμπεριαλιστικών σφαγείων.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Το 1953 το βραβείο απονέμεται στον αμερικανό πολιτικό (Εξωτερικών και Άμυνας) και Στρατηγό Τζορτζ Μάρσαλ. Ο Μάρσαλ, μεταξύ άλλων, έμεινε γνωστός για το περίφημο σχέδιο που φέρει το όνομα του (Σχέδιο Μάρσαλ) και το οποίο αποτελούσε «Δούρειο Ιππο» του αμερικανικού καπιταλισμού, για την υπονόμευση του σοσιαλιστικού συστήματος και γενικά του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και για τη μεγαλύτερη διείσδυση των αμερικανικών μονοπωλίων στον ευρωπαϊκό χώρο. Πέραν τούτου, να θυμήσουμε πως (και) με την υπογραφή του Τζ.Μάρσαλ (τότε Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ), πάρθηκε η τελική απόφαση για ρήψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τον Αύγουστο του 1945. Με λίγα λόγια, ο νομπελίστας ειρήνης Στρατηγός Μάρσαλ υπήρξε ένας εκ των πρωταιτίων του πλέον βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος του 20ου αιώνα.