Κούβα: εκεί που οι εκλογές δεν είναι της πλάκας

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς //

Στις 24 Απρίλη 2015 στην Κούβα διεξάγονται οι  τοπικές εκλογές, οι οποίες  γίνονται κάθε 2,5 χρόνια.  Υπάρχουν και στη χώρα μας αυτοί που χαμογελούν ειρωνικά στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων, ακόμα και σήμερα που το πολιτικό σύστημα και ο κοινοβουλευτισμός τους, βιώνει τον απόλυτο εκφυλισμό  διεκπεραιώνοντας τις λογιστικές εργασίες   των δανειστών  και λοιπών εταίρων.   Ας τους αφήσουμε  να το γλεντήσουν, και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την εκλογική διαδικασία μιας χώρας που δεν είναι της πλάκας και  οι άνθρωποι εκεί  δεν ψηφίζουν για πλάκα.
Οι τοπικές εκλογές  στην Κούβα είναι μια σοβαρή διαδικασία, καθώς τα τοπικά Λαϊκά Συμβούλια θεωρούνται και είναι, το κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Το Λαϊκό Συμβούλιο (της Λαϊκής Εξουσίας), είναι υποδιαίρεση του Δήμου με βάση τον αριθμό των κατοίκων. Ένας Δήμος  έχει πολλά Λαϊκά Συμβούλια, ένα σε κάθε γειτονιά,   και  το αντίστοιχο  Δημοτικό  Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας, που  εκλέγεται με την ίδια διαδικασία.
Στις 24 Φλεβάρη ξεκίνησε η εκλογική καμπάνια με τη διαδικασία της επιλογής των υποψηφίων. Στην Κούβα δεν κατεβαίνουν κόμματα αλλά πρόσωπα στις εκλογές, ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα υποδεικνύει υποψήφιους.
Στις 25 Μάρτη θα ολοκληρωθεί  αυτή  η διαδικασία  της επιλογής των υποψηφίων μέσα από 46.344 λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, στις οποίες συμμετέχουν, συζητούν  και επιλέγουν τους υποψήφιους, όλοι οι κουβανοί που έχουν συμπληρώσει τα 16 χρόνια.
Για κάθε θέση επιλέγονται 2-8 υποψήφιοι, οι οποίοι για να εκλεγούν θα πρέπει να συγκεντρώσουν την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.
Ο κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψήφιο στη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποφασίζει τις υποψηφιότητες  που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο.  Η ψηφοφορία είναι μυστική, η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων γίνεται δημόσια, και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ισότιμη και δωρεάν. Την εποπτεία της εκλογικής διαδικασίας  έχει η Εθνική Εκλογική Επιτροπή, με αντίστοιχα όργανα σε όλα τα επίπεδα. Την ευθύνη της  (στη δική μας γλώσσα) “ισότιμης προβολής”, δηλαδή, της γνωστοποίησης των υποψηφίων την έχουν οι αντίστοιχες εφορευτικές επιτροπές.

Βουλωμένο γράμμα…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Παρατήρηση πρώτη: Τα όσα υπογράφηκαν μεταξύ της κυβέρνησης και των «εταίρων» της στο Eurogroup αποτελούν μια νέα συμφωνία της Ελλάδας με τους… «θεσμούς». Θα ήταν αδιανόητο μια τέτοια συμφωνία να μην περάσει από τη Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε επανάληψη και συνέχιση των μαύρων τακτικών των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων. Των τακτικών που βύθισαν ακόμα και αυτή την αστική δημοκρατία στα Τάρταρα την προηγούμενη 5ετία. Το θέμα πρέπει να λήξει άμεσα. Τώρα. Χωρίς «δημιουργικές ασάφειες» και χωρίς… τσαλίμια.
    Παρατήρηση δεύτερη: Εκείνο που ακούγαμε προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τέλος του Μνημονίου από το ίδιο το βράδυ των εκλογών. Και όχι η «επέκτασή του». Εσχάτως όποτε ασκείται τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση για όσα δεσμεύτηκε με τους «εταίρους» της, εκείνο που ακούγεται σαν δικαιολογία είναι: «Και τι μπορούσε να κάνει, οι τράπεζες θα έμεναν χωρίς ρευστό». «Θα παθαίναμε ό,τι και η Κύπρος». «Θα μας πήγαιναν σε ξαφνικό θάνατο» κι άλλα τέτοια. Θυμίζουμε ότι αντίστοιχα ήταν τα «επιχειρήματα» των προηγούμενων κυβερνήσεων μετά από κάθε συνάντησή τους με την τρόικα και μετά από κάθε επιστροφή τους από τις Βρυξέλλες. Αλλά τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «δικαιολογίες», για «υποταγή» και για «υποτέλεια». Τότε όλη αυτή η «επιχειρηματολογία» εκλαμβανόταν – και από τον ΣΥΡΙΖΑ – σαν «εμπόριο φόβου». Τώρα από πού κι ως που διεκδικεί κλέη «ρεαλισμού»;