To
1982 ήταν η χρόνια εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό όταν αυτό ανακοίνωσε
μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων
υλών του από πολυεθνικές των ΗΠΑ. Όμως καθοριστικό ρόλο άρχισε να
παίζει το 1995 όταν το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη
λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ το οποίο συνεργάστηκε με
το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να
εκπονηθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του.
Μετά η αναδιάρθρωση έπρεπε να εφαρμοστεί
έτσι ώστε να πιστωθεί η «Γραμμή» με 30 δισ. δολάρια. Είχε προηγηθεί η
εθνικοποίηση των τραπεζών από τον πρόεδρο Χοσέ Λοπέζ Πορτίγιο με στόχο
όχι βέβαια την οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κράτους, μα την
εθνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους της ολιγαρχίας.
Η «αναδιάρθρωση της οικονομίας»
επενδύθηκε από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της
περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες» οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα» οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» η «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».
Η οικονομία αναδιαρθρώθηκε σε τέτοιο
βαθμό που εξαρτάτε απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως το 2009 οι
Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευαν το 78% των άμεσων ξένων επενδύσεων
όπου ξεχωρίζουν η παραγωγή ηλεκτρονικών, η αυτοκινητοβιομηχανία, το
πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.