Μπορεί στις γειτονιές των καπιταλιστικών
μητροπόλεων να μην ακούγονται θόρυβοι από αλυσίδες. Μπορεί ακόμη οι
φυλακισμένοι να είναι ελεύθεροι να περιπλανώνται στην πόλη,
απολαμβάνοντας την φαντασμαγορία του καθεστώτος.
Οι αλυσίδες όμως βρίσκονται εκεί. Γιατί
οι φυλακισμένοι έχουν μετατραπεί οι ίδιοι στα δεσμά που τους
φυλακίζουν. Δεσμώτες και δεσμά, ως μια αδιάρρηκτη ενότητα αντιθέτων.
Οι δεσμώτες
του καπιταλιστικού καθεστώτος, αποτιμούν την καθημερινή απώλεια της
ελευθερίας τους, με γνώμονα το μέτρο του χρέους που τους αναλογεί,
απέναντι στο κράτος και στις τράπεζες.
Με αυτό τον τρόπο
διενεργείται η αποψίλωση της ατομικότητας από κάθε δυνατότητα καθολικής
χειραφέτησης από το καθεστώς, του οποίου η κυριαρχία εδράζεται ακριβώς
σε αυτή την παραδοχή. Το άτομο ως πειθήνιος πολίτης, ως συνεπής
οφειλέτης, βρίσκεται μόνος του απέναντι στο καθεστώς με μόνο
κατοχυρωμένο δικαίωμα, την διττή μονόδρομη επιλογή να
συρρικνώσει το ζωτικό χώρο της ελευθερίας του ως αντάλλαγμα της
επιμήκυνσης, του χρονικού ορίζοντα αποπληρωμής των χρεών του.
