Το Τείχος του Βερολίνου και τα ψέματα των ιμπεριαλιστών

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Η 9η Νοέμβρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για όσους έχουν αναγάγει την αντικομμουνιστική προπαγάνδα σε επάγγελμα. Πρόκειται για τη μέρα εκείνη που, το 1989, ξεκίνησε η καταστροφή του λεγόμενου «Τείχους του Βερολίνου». 

Έκτοτε, κάθε χρόνο παρακολουθούμε φιέστες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, της επετείου για την πτώση του Τείχους και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ). Στις φιέστες αυτές οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου επιστρατεύουν όλη τους την αντικομμουνιστική φαντασία προκειμένου να γιορτάσουν το «μεγάλο γεγονός» – το 2014, στην 25η επέτειο, επίσημος προσκεκλημένος ήταν η θλιβερή μαριονέτα του διεθνούς ιμπεριαλισμού που ακούει στο όνομα Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Εδώ και 26 χρόνια, στο πλαίσιο της κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, η αστική ιστοριογραφία, τα αστικά μέσα ενημέρωσης αλλά και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι οπορτουνιστές επιδίδονται σε μπαράζ διαστρεβλώσεων αναφορικά με την ιστορία του Τείχους. Συκοφαντούν σκόπιμα τη Λ.Δ. της Γερμανίας, τις κατακτήσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να χειραγωγήσουν την ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη με τη γνωστή αντεπιστημονική εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτήν που ο διεθνής ιμπεριαλισμός επιχειρεί να εμφανίσει.

«Το Τείχος του Βερολίνου», λένε, «ανεγέρθηκε προκειμένου να σταματήσει την αυξανόμενη φυγή ανατολικογερμανών προς την καπιταλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας». Πρόκειται για κλασσικό ψευδές επιχείρημα της αστικής προπαγάνδας. Η δημιουργία του Τείχους επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα και την συνεχή προσπάθεια υπονόμευσης της Λ.Δ. της Γερμανίας.

Συναίνεση ελέω «αβεβαιότητας και χάους»

Η ανάγκη για συναίνεση προβάλλεται από το κεφάλαιο, με αφορμή και τις εξελίξεις στα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο σχόλιο κυριακάτικης εφημερίδας, στο οποίο σημειωνόταν ότι «η περιοχή μας βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην αβεβαιότητα και το χάος», ότι η στάση της Τουρκίας «θα έχει επιπτώσεις που θα μας επηρεάσουν», καθώς «η Αθήνα θα κληθεί σύντομα να πάρει σημαντικές αποφάσεις» και μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις «κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των περιστάσεων και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική γραμμή». Βέβαια, η «αβεβαιότητα» και το «χάος» δεν έπεσαν από τον ουρανό. 

 

Αποτελούν ένδειξη της συσσωρευμένης έντασης από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, που στην ευρύτερη περιοχή μας εκφράζονται και με πόλεμο.

 

 Σ' αυτές τις αντιθέσεις, η Ελλάδα όχι μόνο δεν διαχωρίζει τη θέση της (δεν θα μπορούσε άλλωστε, ως τμήμα ευρύτερων στρατιωτικο - πολιτικών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), αλλά η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, με τη βαθύτερη εμπλοκή τους, διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο έναντι της Τουρκίας. 

 

Επομένως, η συναίνεση που ζητάει το κεφάλαιο από τις πολιτικές του δυνάμεις αφορά την καλύτερη, αποτελεσματικότερη και ταχύτερη προώθηση αυτών των συμφερόντων, που μόνο κινδύνους κρύβουν για το λαό. 

 

Να γιατί πρέπει να απορρίψει τη συναίνεση, διαχωρίζοντας τη θέση του από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τα παιχνίδια με τη φωτιά που εξελίσσονται στην περιοχή μας.

 

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

 

Και εγένετο…Πετρέλαιο

Είναι γεγονός αναντίρρητο πως το πετρέλαιο είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων στον κόσμο ήδη από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έως τις μέρες μας. Παρά όμως τις ένοπλες επεμβάσεις και την καλά ενορχηστρωμένη πολιτική από τις ηγεμονικές δυνάμεις και τις πολυεθνικές εταιρείες του πετρελαίου ο πόλεμος κινδυνεύει να χαθεί για όλους. 

Όλοι πίστευαν την αυγή του 20^ου αιώνα πως η Υδρόγειος είναι ποτισμένη με πετρέλαιο.

Είχαν δίκιο!

Το ένα έκτο της παγκόσμιας οικονομίας έχει να κάνει με την προσπάθεια ανεύρεσης και άντλησης του πετρελαίου. Αλλά μια πηγή πετρελαίου είναι αποδοτική μόνο όταν το πετρέλαιο, ακολουθώντας τους νόμους της φυσικής, τινάζεται από τα σπλάχνα της Γης. Μετά η υπερεκμετάλλευση θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της πίεσης άρα η άντληση του θα κατανάλωνε περισσότερη ενέργεια από εκείνη που το κοίτασμα προσφέρει.

Δηλαδή μια πηγή παύει να είναι κερδοφόρα όχι γιατί αντλήθηκε και η τελευταία σταγόνα του μαύρου χρυσού αλλά γιατί αυξήθηκε το κόστος εξόρυξης του.

Όμως ο κόσμος, ο πολιτισμός μας όπως δομήθηκε έχει μια αρρωστημένη και απόλυτη εξάρτηση από το πετρέλαιο και οι εταιρείες ζωτικά συμφέροντα εκτεινόμενα σε όλα τα πλάτη του πλανήτη.

Οι οικονομίες του πλανήτη έχουν προσαρμοστεί κυριολεχτικά στο ρυθμό ροής του αργού πετρελαίου και στα παράγωγα προϊόντα του. 

Μόνο που ο πλανήτης βρίσκετε μπροστά στο φάσμα μιας περιβαλλοντικής καταστροφής. Βουνά αποβλήτων από βάριο, ψευδάργυρο, κάδμιο, μόλυβδο μολύνουν τα ποτάμια, τις θάλασσες, τους αγρούς σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων από τα πεδία άντλησης πετρελαίου ή φυσικού αεριού. Μάλιστα υπάρχουν εταιρείες που συγκεντρώνουν τα απόβλητα για να τα ξεφορτωθούν στα βάθη του ωκεανού όπου ολόκληρα οικοσυστήματα κυριολεκτικά σαρώνονται από τα απόβλητα, ή σε περιοχές με ανύπαρκτους περιβαλλοντικούς κανονισμούς όπως στην Αφρική. 

Μια από τις παραγωγούς χώρες της Αφρικής είναι η Νιγηρία. Κατατάσσεται στην 8η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή πετρελαίου. (Το 2,62% της παγκόσμιας παραγωγής).

Το Δέλτα του Νίγηρα, όπου διαμένουν περίπου 35 εκατοµµύρια Νιγηριανοί, διαθέτει 606 διάφορες εγκαταστάσεις, 50 πεδία άντλησης, 5.000 χιλιόμετρα αγωγών, και παρέχει το 40% του ακατέργαστου πετρελαίου που εισάγουν οι ΗΠΑ.

Μα οι περισσότεροι Νιγηριανοί, δε διαθέτουν ρεύμα στην καλύβα τους. Ταυτόχρονα βιώνουν μια τεράστια καταστροφή του περιβάλλοντος καθώς η Shell χρόνια μολύνει τις περιοχές εξόρυξης, χωρίς να ακολουθεί τις μεθόδους προστασίας που ακολουθούν ας πούμε οι Νορβηγοί στις πλατφόρμες αντλήσεως πετρελαίου της πατρίδας τους. Οι διαρροές πετρελαίου και αποβλήτων στον ποταμό Νίγηρα καταστρέφουν την χλωρίδα και την πανίδα, δηλητηριάζουν την τροφική αλυσίδα, με αποτέλεσμα το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων γύρω από τις περιοχές άντλησης πετρελαίου, να είναι τα 42 χρόνια.

Ψεύτικες ελπίδες...

 

 

 

Στο ίδιο μήκος κύματος με το «μήνυμα» του πρόσφατου ανασχηματισμού για επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «χωρίς κωλυσιεργίες και άσκοπες καθυστερήσεις», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση αλλά και ο αστικός Τύπος έσπευσαν χτες να μεταφέρουν ένα κλίμα «ευφορίας», ικανοποίησης και μεγάλων προσδοκιών για τις αποφάσεις στο Γιούρογκρουπ της Δευτέρας περί «προόδου» σε ό,τι αφορά τη δεύτερη «αξιολόγηση», μιλώντας για μια ακόμα φορά για την ανάγκη γρήγορης ολοκλήρωσής της, ώστε να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ.

Οι προσδοκίες αυτές περί «εξόδου στο ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το τεχνητό κλίμα ευφορίας, που περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλες πλευρές όπως π.χ. για τη «θετική επίδραση» που είχε στην κοινωνία και στις «αγορές» ο ανασχηματισμός, όχι μόνο δεν αποτελούν πηγή αισιοδοξίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά πρέπει να σημάνουν πραγματικό συναγερμό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.