Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την Σύγχρονη Εποχή ένα βιβλιαράκι με
τίτλο «Πάσα Αγγελίνα: Άξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού.» Η αλήθεια
είναι πως, με μια πρώτη ματιά, το συγκεκριμένο βιβλίο μάλλον «ξεγελά»
τον υποψήφιο αναγνώστη. Που να φανταστεί κανείς πόσο πλούτο μπορεί να
περικλείει ένα τόσο μικρό βιβλιαράκι, πόσες πόρτες στην σκέψη μπορεί να
ανοίγει, πόση δύναμη και αισιοδοξία να εμφυσεί και να εμπνέει…
Κι όμως, πρόκειται για ένα μοναδικό βιβλίο-παράθυρο στο νέο κόσμο που
άρχισε να οικοδομείται στην Σοβιετική Ένωση πριν 100 χρόνια. Τόσο η
μαρτυρία της ίδιας της Πάσα Αγγελίνα, όσο και ο μεστός και καταπληκτικός
πρόλογος του Αναστάση Γκίκα (μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του
ΚΚΕ) για την πρωταγωνίστρια και την εποχή της, δίνουν με απλό, κατανοητό
και συνάμα εξαιρετικά διεισδυτικό και εύστοχο τρόπο, μέσα σε λίγες και
μόνο σελίδες, όλο το μεγαλείο εκείνου του πρωτόγνωρου εγχειρήματος, με
τις δυσκολίες, τις προκλήσεις του, αλλά και τη δυναμική, την
επαναστατική αισιοδοξία του, τον ηρωισμό που εμφύσησε στους ανθρώπους
του μόχθου στο χτίσιμο του δικού τους κόσμου, σαρώνοντας κάθε όριο και
περιορισμό στο διάβα τους.
Χτύπημα σε εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, παρέα με
μείωση φορολογίας στο κεφάλαιο προωθεί η κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία,
διά στόματος του πρωθυπουργού Εντουάρντ Φιλίπ.
Την ώρα που οι εργοδότες αποτιμούν θετικά τη μεταρρύθμιση του
Εργατικού Δικαίου, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αντιδρούν χλιαρά παρά
το γεγονός ότι η πλειοψηφία (58%) των Γάλλων τάσσεται κατά της
μεταρρύθμισης του εργατικού κώδικα, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δόθηκε
χθες στη δημοσιότητα.
Θέλω να διαβάζεται αυτός ο επικήδειος. Τα ονόματά σας, οι εργοδότες σας,
πώς χάσατε τη ζωή σας. Ποιοι σας χλεύασαν, ποιοι σας στήριξαν, ποια
είναι η αιτία.
Προσκλητήριο ζωντανών εργατών.
Σε κάθε απώλεια κάθε δολοφονημένου εργάτη/εργάτριας θα ήθελα να
διαβάζεται κάθε φορά από τους συναδέλφους του/της στον τόπο εργασίας
τους ο πιο κάτω επικήδειος:
Αγαπημένε συνάδελφε/ συναδέλφισσα.
Είπαν για σας (ενδεικτικές αναφορές):
Χρήστου Δημήτρης
Δημοσίευση: Εφημερίδα Αυγή 28 Ιουνίου 2017
Κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των
πολιτών”, οφείλει να είναι ζυγισμένη και να μην προκαλεί τεράστιες
ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμες
για την εθνική οικονομία.
Στα βασικά συνδικαλιστικά μαθήματα διδάσκεται
ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο του εργαζόμενου για να διεκδικήσει
καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πριν από την προκήρυξη μιας απεργίας ο
κλάδος πρέπει να έχει ενημερώσει και την κοινωνία για το δίκαιο των
αιτημάτων, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη.
«Το
Πυροσβεστικό Σώμα αποτελεί ίσως τον πιο στρεβλό μηχανισμό του ελληνικού
Δημοσίου. Χρησιμοποιήθηκε για κομματικές εξυπηρετήσεις και δεν είχε
επιχειρησιακό σχεδιασμό».Τα παραπάνω ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα,
ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Τόσκας, απαντώντας σε Ερώτηση του
βουλευτή του ΚΚΕ Χρήστου Κατσώτη για τα τεράστια προβλήματα στην
Πυροσβεστική. Και εκτός από το ότι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεις
στρεβλό ένα Σώμα, την ίδια στιγμή που η αυταπάρνηση που έδειξαν οι
πυροσβέστες ήταν η βασική αιτία που οι καταστροφές δεν ήταν ακόμα
μεγαλύτερες, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Επειδή ο υπουργός αναφέρεται
σε «κομματικές εξυπηρετήσεις», δηλαδή εννοεί ότι η Πυροσβεστική ήταν
ένας μηχανισμός ρουσφετολογικός, μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν οι
ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις - νυν και προηγούμενες - στις οποίες και
ο ίδιος έχει ...συνεισφέρει. Οσο για τους «στρεβλούς» πυροσβέστες -
πολλοί εκ των οποίων χάνουν ακόμα και τη ζωή τους - ας φροντίσει η
κυβέρνηση τουλάχιστον να τους δίνει αρβύλες, νερά, ένα σάντουιτς και να
μην τους έχει 70 ώρες συνεχόμενες μέσα στις φωτιές. Γιατί αυτή είναι
σήμερα η πραγματικότητα, για την οποία έχει τεράστια ευθύνη και η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
