Βγάζει μάτι

Στη συζήτηση για την εκτέλεση του φετινού προϋπολογισμού και μπροστά στο ενδεχόμενο να υπάρξουν αποκλίσεις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαρρέει ότι διαθέτει «μαξιλάρια», με πρώτο και καλύτερο την περικοπή 300 εκατ. ευρώ από «έκτακτες δαπάνες» για την Υγεία και την Πρόνοια, χωρίς να δίνονται άλλες διευκρινήσεις. Το γεγονός, όμως, ότι τα χρήματα αυτά προορίζονται για τη χρηματοδότηση του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ), σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για περικοπές που αφορούν κατά κανόνα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, από τα οποία θα «εξοικονομηθούν» κονδύλια για να χρηματοδοτηθεί το ΚΕΑ, ένα κατεξοχήν πρόγραμμα διαχείρισης και αναδιανομής της φτώχειας. 

 

Αν, μάλιστα, η είδηση αυτή συνδυαστεί και με τη δημοσιοποίηση χτες μιας ενδεικτικής λίστας με τα επιδόματα που η Παγκόσμια Τράπεζα προτείνει να περικοπούν, τότε έχουμε την πλήρη εικόνα για το τι σχεδιάζει η κυβέρνηση: Αφού ταράξει το λαό στους φόρους και στις περικοπές δαπανών, θα έρθει στο τέλος να στερήσει από τους πιο αδύναμους τα ελάχιστα επιδόματα που έχουν απομείνει, για να τους στείλει κατευθείαν στο ΚΕΑ με πολύ μικρότερο κόστος για το κράτος, άρα με μεγαλύτερες «εξοικονομήσεις» για τον φετινό προϋπολογισμό. 

 

Δηλαδή, απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης βγάζει μάτι...

Ουκ άφες αυτοίς!

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει η Λιάνα Κανέλλη //

Παραμονές 28ης Οκτωβρίου, 2016.

 

Εθνικής εμβέλειας είναι μόνον οι τηλεοπτικές άδειες! Μες στο κοινοβούλιο οι ναζί της Χρυσής Αυγής ακούνε πύρινο λόγο αρχηγού καθώς προσπαθεί με επετειακό, συν διαρκή και τρέχοντα αντικομμουνισμό, να ανακόψει το κατρακύλισμα μαύρων ψηφαλακίων προς τον αντιπρόεδρο-βιβλιοπώλη-αρχαιολάγνο και φερώνυμο νάρκισσο που ζητάει να φυλακίζουν και στην Ελλάδα κομμουνιστές. Η χώρα, ένα τραυματικό μνημονιακό hotspot με φλεγόμενο περίγυρο. Μια ακόμα επέτειος σχεδιασμένη για μωρές ιστορικές παρθένες. Αυτές που δε βλέπουν το λάδι στο καντήλι της γιαγιάς στη Μυτιλήνη που φχαριστάει το Θεό γιατί την έκοψε απ’ τα Νόμπελ. Το ξέρει η γιαγιά το άθλιο χτικιό….

Τρείς τρόποι στραμπουλήγματος της ιστορικής πραγματικότητας

(ή πώς να βάλετε την ιστορία στο γύψο)

Γράφει ο Φραγκίσκος Λαγωνικάκης //

Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί στάθηκε μια δημοσίευση της εφημερίδας «Το ποντίκι» με τίτλο «Η αντίσταση ανάμεσα στο μύθο». Η δημοσίευση αυτή «πατά» πάνω στο βιβλίο «Οι άλλοι καπετάνιοι Αντικομουνιστές – ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου» το οποίο έχει την επιμέλεια του –ποίου άλλου;- Νίκου Μαραντζίδη, που, μαζί με τον κύριο Καλύβα έχουν πάρει εργολαβία το ξαναγράψιμο της ιστορίας του εμφυλίου και της κατοχής. 

Γενικότερα η «σχολή» αυτή, προβάλλει το επιχείρημα ότι από την μεταπολίτευση και πέρα, υπάρχει μια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, και έτσι έχουμε μια εξιδανίκευση της περιόδου της εθνικής αντίστασης υπέρ των αντιστασιακών αριστερών. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτά που λένε οι λογής – λογής ακροδεξιοί, από Πλεύρη μέχρι χρυσή αυγή.

Το συγκεκριμένο άρθρο, αν και διατείνεται ότι κρατάει ίσες αποστάσεις (αλήθεια ίσες αποστάσεις μεταξύ ποιών, των αντιστασιακών από την μια πλευρά και των ΝΑΖΙ και δοσίλογων από την άλλη;), αυτό που κάνει είναι να ρίχνει λάσπη στους αντιστασιακούς καπεταναίους του ΕΛΑΣ, αφού δεν διστάζει να τους αποκαλέσει «ψυχοπαθείς δολοφόνους». Τέσπα, σκοπός δικός μου -που δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, γιατί δεν μπορούμε να βλέπουμε τους αντιστασιακούς μέσα από το ίδιο πρίσμα με τους δοσιλόγους, ούτε έναν λαό που αντιστέκεται μπορούμε να τον βλέπουμε μέσα από το ίδιο πρίσμα με τον κατακτητή του- είναι να αντιπαρατεθώ όχι με το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά με την γενικότερη «μεθόδευση» που αφορά στο ξαναγράψιμο της ιστορίας. Διακρίνω λοιπόν τρεις μεθόδους (όχι ότι δεν υπάρχουν άλλες) οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά από τους επίδοξους παραχαράκτες.

Μέθοδος πρώτη, η ιστορική λήθη

Εφυγε το παραβάν

Αν κάτι κατέρρευσε από την πρώτη κιόλας συνάντηση του κουαρτέτου με την κυβέρνηση για τα Εργασιακά, ήταν η προπαγάνδα της περί «ακραίων» στη διαπραγμάτευση, τους οποίους ταύτιζε αποκλειστικά με την πλευρά του ΔΝΤ, «βγάζοντας λάδι» την ΕΕ, το κεφάλαιο και, βεβαίως, τη δική της αντιλαϊκή πολιτική.

Οπως προκύπτει, όμως, από τα σχετικά δημοσιεύματα, αυτός που έδωσε πραγματικά «τα ρέστα του» για την υπεράσπιση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που ζητάει το κεφάλαιο, δεν ήταν μόνο το ΔΝΤ, αλλά και ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Ντ. Κοστέλο, ο οποίος διαμήνυσε «να ξεχάσουμε την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων» όπως τις ξέραμε.

Στην πραγματικότητα, συνέβη το αναμενόμενο. Ολοι οι συμμετέχοντες στη διαπραγμάτευση, κυβέρνηση, κουαρτέτο, αλλά και οι εγχώριοι «κοινωνικοί εταίροι», ως βάση θέτουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και διαφορές, προωθούν ενιαία την απρόσκοπτη και χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή του 3ου μνημονίου. Κοινός στόχος όλων είναι η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.